troche mi zal

zaczne od tego, ze mam cudownego mezczyna. jest przystojny, madry, zabawny, bardzo dobrze wychowany, czuly i zaradny. kocham go calym sercem a on kocha mnie. jestesmy razem od ponad 4 lat, on jest anglikiem. ma tez bardzo dobra, rozwijajaca prace ktora lubi. praca ta wiaze sie jednak z ciaglym orzebywaniem za granica, raz na kilka miesiecy ma przerwe w pracy i wtedy moze wrocic do kraju. poniewaz nie chcielismy zyc na odleglosc wyjechalam z nim. ogolnie mozna by powiedziec, ze wszytsko jest idealnie, niczego mi nie brakuje, mam cudownego faceta, podrozujemy, zwiedzamy swiat, mieszkamy w wielu krajach. a jednak czuje sie nieszczesliwa, na portalach spolecznosciowych obserwuje kolezanki ktore sa w moim wieku, maja dzieci, mezow, domy, robia remonty, ustawiaja choinki, maja takie normalne swojskie zycie w malych miasteczkach. gdy z nimi rozmawiam mowia, zebym sie nie wyglupiala, ze one zazdroszcza mi zycia, bo ma takiego faceta, bo podrozuje, bo mam duzo pieniedzy. a ja bym oddala wszystko poza moim facetem zeby miec ich zycie, skromne, z problemami, ale stabilne. ja nie wiem gdzie bede mieszkala za rok. rozmawialam o tym z moim facetem ale on prosi, zebym przy nim wytrwala, zebym sie nastawiala pozytywnie, ze jeszcze 4-5 lat i bedziemy mogli gdzies osiasc, ze wtedy bede miala wszystko o czym moge zamarzyc ale zebym byla silna. i gdy on mi to mowi, to nabieram siel, mysle sobie, mam dopiero 28 lat, mam duzo czasu na stabilizacje, najwazniejsze, ze jestem z czlowiekiem ktorego kocham. a po jakims czasie znowu wraca ten smutek i ta tesknota za stabilizacja. macie cos takiego czy macie juz swoje miejsce na ziemi?

Wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma.

tak, ktos mi wlasnie powiedzial, za najlepiej jest zawsze za plotem:) i wiem, ze mam latwiejsze zycie niz maja moje kolezanki, wiem, ze nie musze sie martwic o rzeczy z ktorymi one walcza kazdego dnia. ale brakuje mi stabilizacji, prawdziwego domu.

podnosze bo moze ktos sie znajdzie w podobnej sytuacji