Jak to jest z tym macierzyństwem?

Zauważyłam, że od kilku miesięcy rozczulają mnie malutkie dzieciątka, oglądam się za wózkami i coraz częściej myślę o dziecku... Powiedzcie mi jak to z Wami było, kiedy zdecydowałyście się na pierwsze dziecko i skąd wiedziałyście, że to odpowiedni moment? Z jednej strony bardzo chciałabym zostać mamą, a z drugiej strony bardzo się boję. Ciągle znajduje jakieś wymówki: a to, że mam czas dopiero 25 lat skończyłam, mieszkanie kupiliśmy 40m2- czyli za małe aby jeszcze dziecko doszło, prace mam bardzo dobrą, super płatną- więc szkoda z niej rezygnować, trochę po świecie trzeba polatać, żeby nie załować itp. itd... Czy Wy też miałyście podobne rozterki, czy od razu wiedziałyście ze chcecie dziecko i wszytsko dużo wcześniej zaplanowałyście? Mój P. bardzo chciałby mieć dziecko i uważa, że wspólnie damy rade. Tylko ja głupia chciałabym, ale się boje...

Musisz się zastanowić jak bardzo podoba Ci się Twoje obecne życie... bo stracisz je na jakiś czas. Jeśli czujesz, że chcesz jeszcze zrobić coś, czego z dzieckiem już nie będziesz miala mozliwosci doswiadczyć - poczekaj z decyzją o ciąży. Nie kieruj się tym co "trzeba" w życiu przezyć, gdzie pojechać ale swoimi prawdziwymi pragnieniami. Poza tym większość rzeczy można robić również mając dziecko, np podróżować - oczywiście od pewnego wieku. Weź pod uwagę fakt, że chcieć zajść w ciążę to nie to samo co być w ciąży. Znam wiele par, które pewnie sobie zaplanowały rodzicielstwo a miesiącami/latami starali się o dziecko. 25 lat to bardzo fajny wiek na potomstwo :) sama urodziłam syna mając 23 lata i jako młoda mama czułam się pełna energii do sprostania każdym wyzwaniom. Powodzenia! PS. Mieszkanie 40 mkw jest dobre do ukonczenia przez dziecko 2 lat. Po tym czasie naprawdę warto zmienic na wieksze - rodzice odzyskują sypialnie a bardziej samodzielne dziecko ma swoja przestrzen i wlasny pokoj.

Chyba najlepszym wyjściem na dziecko w przypadku niezdecydowania jest "wpadka" (choć nie podoba mi się to słowo - kojarzy się z puszczalską małolatą,która dziecka nie chce). Nasze dziecko tak się pojawiło.A teraz od kilku lat gdybamy nad drugim i nie możemy się zdecydować, bo ciągle coś staje na drodze. Obawa pewnie towarzyszy każdej z nas - czy podołamy, czy finansowo damy radę itp.Dziecko wywala świat do góry nogami.Ale radosne gaworzenie, szczerbaty uśmiech, laurka z przedszkola... wszystko rekompensują. A świat można zwiedzać razem z dzieckiem - przy okazji obserwować jak chłonie wiedzę.

myslalam jak ty i w wieku 28 lat mam synka:) a wszystkie ''wymowki'' ;) zawsze beda ;) ja tez ze praca ze wolnosc itd ale mieszkanie spore itd mamy ale stwierdzilam ze sie ''starzeje'' i chorego dziecka nie chce:) niekoniecznie musialoby takie byc w pozniejszym wieku ale wolalam nie ryzykowac :)