umieranie

askwhat22 - jeżeli będziesz jeszcze przy komputerze, to napisz do mnie - carrie.bradshaw@tlen.pl to Ci wszystko wytłumacze. :)

Mam nadzieję, że daleko nie jedziesz na te wakacje, bo zmiana klimatu może być dla Ciebie katastrofalna i wiem co mówię...

jeśli guz nie rośnie to chyba jest szansa, niektórzy jej nie maja, warto walczyć.

Ten rodzaj radioterapii ma zniszczyć - o ile zrozumiałam unaczynienie guza a tym samym uniemożliwienie mu wzrostu. Na dziś mam 2 dni do stawienia się w szpitalu a ja wciąż mam wątpliwości, boje się jak diabli że zostanę roślinką, ale powiem Ci szczerze że im dłużej trwa czekanie natym bardziej mam ochotę się podłożyć Był czas że myślałam o samobójstwie ale zabrakło odwagi a to czekanie staje się moim przekleństwem, już nie wytrzymuje nawracających myśli co będzie, natłoku wzruszenia i bólu gdy patrzę na wnuki, żalu ze tyle było do zrobienia, postrzegania każdego dyskomfortu ciała jako nowego objawu, poza tym, przeraża mnie wizja pogłębiających się napadów padaczki i to że w końcu pamięć nawali na tyle że i tak zrobią ze mną co zechcą. Jakoś obsesyjnie chce zachować prawo wyboru.

Ukryć takie rzeczy jest nad wyraz łatwo. Tak się wydaje tylko ludziom z boku, ze jak tak poważne sprawy można zataić, wydaje się to niemożliwe. Jest możliwe i to bardzo! Całkiem niedawno bardzo źle się czułam, postanowiłam, wiec udać się na badania. Nie będę wnikać z diagnozę, itp. bo nie o to chodzi. Po lekarzach chodziłam sama, na badania również. Okazało się później, ze konieczna jest operacja. W dalszym ciągu nie powiadomiłam wtedy rodziny, operacje przeszłam pomyślnie, dziś czuję się dobrze a rodzina nawet nie wie, ze się kiedykolwiek źle czułam a co tu mówić o operacji. Dodam, ze byłam wtedy w podobnym wieku do autorki i na dodatek mieszkałam z rodzicami. Sama nie wiem jak tego dokonałam, ale widać udało mi się skutecznie wszystko ukryć. Z perspektywy czasu wiem, ze powinnam była im powiedzieć, ale czasu nie cofniesz. Nawiązując jeszcze do pogody ducha, znałam kiedyś dziewczynę, która również w młodym wieku śmiertelnie zachorowała, nie pamiętam czy to właśnie też nie był guz mózgu. Widywałam ją codziennie w szkole i nigdy nie widziałam jej smutnej ! Zawsze roześmiana, rozgadana i śliczna. Nasze przyjęcie diagnozy i życie z nią zaskoczyłoby niejednego!

wiem po sobie że pomimo początkowego szoku, to nie jest tak że sie lezy i czeka na nieuniknione. Dopóki otwieram ocxzy i moge podrapać zadek jest nadzieja. Rozgoryczenie wraca jak bumerang to prawda, łzy czasem same płyną, nie da sie zapomnieć. Jest też druga strona, w ciągu pół wieku swojego życia , nigdy nie żyłam tak intensywnie i tak dla siebie. cokolwiek sie stanie to każdy dzień minionego miesiąca przeżyłam pełna piersią , tak jakby był ostatni.

jmka, naswietlanie nie zrobi z ciebie roslinki, to może(nie musi) nastąpić w wyniku postępu choroby a nie naswietlania. Masz szansę, nie będzie łatwo, jak po chemii ale przecież warto. Padaczka tak czy siak może cię dopaść ale czy nie warto żyć nawet z padaczką ale jednak żyć? Nie trać czasu, bo zapewne nie masz go w nadmiarze. Dużo siły i powrotu do życia życzę:)

Kiedy wszystkie nadzieje zawiodą zwróćcie się ku Bogu. Osobiście polecam Nowennę Pompejańską. http://ludzkieserce.bloog.pl/id,4382755,title,Nowenna-Pompejanska,index.html?ticaid=6d469 Polecam również msze u uzdrowienie, które prowadzi ojciec Józef Witko. http://www.se.neteasy.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=165&Itemid=93

strona 703 decydując sie na naświetlanie podpisujesz zgodę na możliwe powikłania określone procentowo do których należy powoduje obrzęk mózgu, zależny od natężenia promieniowania, poparzenia skóry martwicę kości itd natomiast faktycznie nie pisze sie o uszkodzeniu mózgu ale o upośledzeniach funkcjonowania mogących wystąpić. Ale o to już się dopytałam, ryzyko tym większe im bardziej guz przylega do tkanki mózgowej...

i jak tam?