mam 22lata i nie chce mi sie życ

Nie widze sensu mojego zycia - ani teraz ani za kilka lat, ani za kilkadziesiat... Wychowywała mnie i moja siostre babcia i dziadek w maleńkiej wsi. Mieszkał tez z nami uposledzony umyslowy brat babci. Wszystko było ok - w wieku 19lat poszłam na studia, przeprowadzilam sie do oddalonego o 80km miasta, moja siostra pracowala, praca była baaaaardzo licha, ale była. Ja tez pracowałam - w sezonie latem sprzatałam w hotelu. Pod koniec I roku moich studiów mój dziadek zmarł. babcia wiec zostala sama ze swoim bratem i z moja siostra, ja natomiast w dalszym ciagu mieszkałam w miescie, gdzie studiowałam. W zeszłe wakacje stało sie cos strasznego - moja babcia umarła... Zostałam z siostrą sama, no i z tym wujkiem. Było mi bardzo ciężko psychicznie - odeszła bardzo bliska mi osoba, ale tez finansowo, bo mamy duzy dom, a utrzymywałysmy sie z 1500zł renty wujka. Przez ostatni rok było mi lżej, bo mimo wszystko mieszkałam w miescie, moglam sie choc na chwilę oderwac od tego pustego smutnego domu, ale od czerwca wszystko jest fatalnie... Musialam sie sprowadzic z powrotem do domu i siedziec z wujem, a on ledwie chodzi, nic sensownego nie mowi, ciezko mu sie samemu ubrac, trzeba z nim siedziec od rana do nocy, ubrac, dac jesc, polozyc spac. Jest gorszy niz małe dziecko... Wiec siedzialam z nim sama, praktycznie nie miałam kiedy isc do pracy, bo nie mial mnie kto zastapic w tym siedzeniu... Wczesniej pracowalam, imprezowalam, studiowalam dziennie, opiekowałam sie dzieckiem jednej pani, bylam wolontariuszką w domu dziecka, mialam mnostwo zajec, bylam w gruncie rzeczy szczesliwa... Wuj jest stary, ma prawie 70 lat, sen z powiek spedzal mi fakt, ze i on w kazdej chwili może umrzec. Dlatego postanowilam wziac slub z chlopakiem z ktorym bylam prawie 3 lata. Mimo ze od samego poczatku znajomosci mialam watpliwosci - czy naprawde go kocham... W kazdym razie klamka zapadla, slub sie odbedzie, bedziemy mieszkac w moim domu - ktorego nienawidze, w mojej wsi - w ktorej nie ma perspektyw... Jest mi bardzo smutno, nie tak mialo wygladac moje zycie. Mialam isc na studia, tam kogos poznac i tam zostac. Nienawidze mojego zycia...

musisz mieć pozwolenie na broń

ale tylko Ty możesz zmienić swoje życie, NIKT inny. Jak lubisz stękać, to powodzenia, albo może jesteś z tych co są szczęśliwi jak są nieszczęśliwi?

niestety nie mam innego wyjscia - nie moge ot tak sie stad wyprowadzic, teraz mi tylko ta jedna siostra została, o ona z czego i jak bedzie zyc? i co z wujkiem? ma isc do zakladu? w domu sie gubi, a co dopiero w obcym miescu. Trzeba widziec troche wiecej niz tylko swoj nos...

więc pogódź się z sytuacją i zrób, by była możliwie najbardziej komfortowa dla ciebie a nie wylewać żale, one jeszcze nikomu nie pomogły. Jak wiesz jaki jest problem, to wiesz jak go rozwiązać, pytanie: czy ci sie chce?

otóż niewiele moge zrobic...