Lubicie hipsterów?

Byliście w związku z jakimś? Mój luby stracił wlaśnie głowę dla pewnej hipsterki, zastanawiam się, co nim kierowało...

:(

Jestem normalną dziewczyną, zależało mi na nim, może nie byłam jakaś super oryginalna i modna, ale miałam swoje pasje i myślałam, że ceni mnie za to, kim jestem. Tymczasem wystarczyło, że poznał gromadkę tych oryginałów i okazało się, że jestem dla niego nudna i bezbarwna.

Rozumiecie coś takiego?

Prawdopodobnie pochwała niezależności i niebanalności jako wyznacznik czegoś "lepszego", bardziej interesującego. Prawie każdy, kto tak jednoznacznie określa się mianem alternatywnego chce na siebie zwrócić uwagę poprzez nieszablonowość, ale... zazwyczaj nie idzie za tym nic autentycznego i szczerego. jest to po prostu moda jak każda inna. jedni lubią Harry Pottera, Mcdonald's i dodę, a inni muzykę alternatywną, kono niezależne i walkę z korporacjami. Do trzydziestki około. Potem to przechodzi, jak wietrzna ospa u dziecka :)

Dla mnie ci ludzie wcale nie są oryginalni ani niezależni. Myślą, że są lepsi i bardziej interesujący, a prawda jest taka, że ich wtórność wręcz rzuca się w oczy... Wszyscy podkreślają swoją artystyczną stronę, lansują się z lustrzankami, że robi się to aż śmieszne, nieautentyczne...

Dokładnie o tym mówię... Niezależność jako "moda" jest bliższa raczej snobizmowi niż negacji powszechnych norm. Prawdziwa niezależność jest przeciwieństwem lansu.

Czuję się zawiedziona ukochanym. Zawsze brałam go za inteligentnego, myślącego chłopaka, mieliśmy wspólne pasje, wychodziliśmy razem do teatru, na wernisaże. Teraz niestety zamienił mnie na lepszy model - hipsterkę.

Dokładnie. Znam wiele ciekawych osób, także z kręgów artystycznych, a jakoś nie robią wokół siebie tyle szumu. Może po prostu nie muszą?

Ale to wszystko przykre...:(

On teraz świetnie się bawi, chwali swoją wybranką, a ja... czuję się taka przygnębiona, zawiedziona. Już nigdy nikomu nie zaufam....

Zachłyśnięcie się alternatywą jako sposobem na życie nie świadczy automatycznie o tym, że ktoś jest ciekawym człowiekiem. Ale też wcale nie musi oznaczać, że ktoś jest nieciekawy i "nie na poziomie". Nie odbieraj mu niebalnalności tylko dlatego, że "zdradził". Zauroczenie stylem i osobami go wyznającymi nie musi oznaczac też, że to już definitywne pozostawienie Cię na bocznym torze. Jest w tym pewien haczyk... Otóż osoby będące naprawdę niezależnymi wg wyznawanej ideologii życiowej z reguły nie potrafią tworzyć trwałych związków. Drugi człowiek jest im potrzebny przeważnie jako potwierdzenie, że są ciekawi. Równie szybko mogą się zauroczyć, jak i znudzić.

Nie, nie odbieram mu niebanalności. Dla mnie zawsze będzie tym samym twórczym facetem (jest muzykiem). Po prostu przykro mi, że stał się taki wyniosły i podatny na lans. Zawsze wydawało mi się, że ma do takich rzeczy dystans.

Pokaż samej sobie i jemu przy okazji, na czym polega dystans i klasa. Żyj sama dla siebie. Wyraź przypuszczenie, że jeśli tak właśnie chce i uważa za stosowne, to z pewnością wie, czego chce i wie, co sprawia mu prawdziwą, życiową satysfakcję. On będzie się zastanawiał, mniej lub bardziej. Ale już nigdy nie będzie pewny, czy dobrze zrobił. zwłaszcza, jak "niebanalna" kobieta pokaże mu w końcu całkiem banalne rogi.

krolowa lajonu po ile macie lat?

Staram się żyć dla siebie. Rozwijam pasje, czytam dużo książek, nieco tworzę, spotykam się z przyjaciółmi, z rodziną... Czyli prawie tak jak kiedyś. Problem w tym, że wciąż czuję się gorsza. Kiedy on był jeszcze ze mną, często nas porównywał. Ciągle ją chwalił, uważał, że jest taka charyzmatyczna i nietuzinkowa. Fakt, nie można tej dziewczynie odmówić pewności siebie i uroku osobistego, pewnie zaimponowała tym mojemu wybrankowi. Ja natomiast jestem raczej typem nieśmiałej, subtelnej kobiety... On ma 22 lata, ja 24.