Kochacie siebie samych?

No właśnie... kochacie?

Nie. Jeśli mam być szczera, to od zawsze jestem bliższa nienawiści niż miłości do siebie samej.

Dlaczego? Można to zmienić!

Kocham swoja dusze...

jak jestem na psychotropach, to owszem kocham samą siebie... jak zapomnę wziąść -nienawidzę i chcę zabić

Od Dziś Kochająca Siebie! . - gdyby można to było zmienić, to pewnie już bym to zmieniła. Lubię swój charakter, jestem dumna z tego jakim człowiekiem jestem. Ale moja cielesność sprawia, że nie lubię siebie, a czasem nawet gorzej.

oczywiscie :D nikt mnie tak nie kocha jak ja siebie :D

wziąć* Dusza... ciekawe stwierdzenie, aczkolwiek chodziło mi raczej o samoakceptacje, kontakty z innymi osobami, umiejętności w rozwiązywaniu problemów i radzenie sobie z trudnymi w życiu sytuacjami. Małymi kroczkami, powolutku...

tu tylko tacy siedzą

Ciekawe za co.

Niekoniecznie egoizm, chore ambicje, silne dążenie do własnego dobra czy też skrytykowanie kogoś idzie z parą z miłością do samego siebie... wręcz przeciwnie...

do własnych korzyści * brzmi zdecydowanie lepiej...

ja kocham tylko swoja dusze i wnetrze, nic wiecej nie mam do zaoferowania. nie jestem w niczym dobra oprocz tej duchowosci juz wspomnianej. wiec nie, pod tym wzgledem siebie nie kocham.

A ja siebie Kocham:)

nawet w modlitwie jest: kochaj bliźniego swego jak siebie samego... także ciężko kochać innych ludzi, jak się nie ma miłości do samego siebie... ale ja mam z tym problem... na lekach 100 %-owa akceptacja... bez nich nie mogę zacząć dnia...

Co Ci dolega Monita?

Ja w takich codziennych kontaktach nie mam problemu, z rozwiązywaniem jakiś rudnych spraw też nie jest źle, radze sobie. Ale polubić i zaakceptować siebie - nie potrafię. To dla mnie niewykonalne. Nie można akceptować czegoś takiego jak ja.

mam nerwicę depresyjno-lękową i 2 lata temu próbowałam sie zabić... jest to związane z przykrymi doświadczeniami z dzieciństwa, z chorobliwym perfekcjonizmem, z przerostem oczekiwań wobec samej siebie...

Rhovannion - uważam, że na początek należy określić "gdzie leży problem" co faktycznie jest nie tak, napisałaś bardzo ogólnie... zaczynam zastanawiać się nad sobą, może to już jakiś mały kroczek w dobrą stronę..

Noxelia - piszesz o bardzo wartościowych rzeczach... nie zgubiłaś marzeń, snów ... może za to powinnaś się lubić ? Jak mało jest dzisiaj takich osób ...

Problem leży w tym, że nie akceptuję swojego wyglądu. Uważam się za odrażającą, wstydzę się siebie i to mi odrobinę utrudnia życie. Ale tylko odrobinę.

tez mam probe samobijcza za soba... moze jest to wartosciowe, ale "nie na czasie" ludzie i tak cie zmiazdza

wygląd zawsze można poprawić- makijażem, pielęgnacją, fryzjerem, czy ubraniem...

rhovanion, bo porównujesz sie do innych, a moze wlasnie Twoja uroda jest oryginalna :)

noxelia to chyba ty ranisz ludzi powiedz znalazlas juz ojca dziecka

mojego się nie da. Schudłam 20 kilo - nie pomogło, zmieniłam fryzurę - nie pomogło. Nic nie pomaga, bo ja nie akceptuję tego, czym jestem. Swoich rysów, figury, nie ma we mnie takiej rzeczy, która by mi się podobała.

jakiego dziecka i ojca?

W gruncie rzeczy mało jest ludzi kochających samych siebie, może stąd wynika te "miażdżenie". Może im bardziej będziesz życzliwy dla innych tym bardziej, oni będą życzliwsi dla ciebie. Ludzie okrutne bestie i bardzo smutne zarazem.

twojego dziecka

nie mam dzieci i nie chce miec