Czy ktoś z Was był zamkniętym w sobie pesymistą i zmienił się w optymistę itp.?

Mam dość takiego życia, do tego dochodzi niska samoocena, nieśmiałość i tendencja do izolacji w racie problemów i wycofania, brak mi odwagi życiowej i pewnie też jest to lenistwo (wstyd mi za to) . Wiem, że kluczem do zmiany jest też poznanie prawdziwego siebie, tak naprawdę nie znam swoich prawdziwych emocji, marzeń, potrzeb, mam wrażenie, że całe życie ubierałam maski i grałam, ustawiłam siebie na końcu. Jestem zmęczona i nieszczęśliwa, od zawsze samotna, chodziłam do psychologów, ale jestem jakaś "uparta wewnętrznie", jednym uchem wpuszczałam, drugiem wypuszczałam ich sugestie. Chętnie wysłuchałabym osób, które dokonały takiej przemiany i wreszcie są szczęśliwe, może ktoś się odezwie :) Niekoniecznie chodzi mi o użalanie się nad sobą, bo tego mam już po dziurki w nosie, to niczego nie zmienia. Mam 25 lat.

jestem zamkniętą w sobie optymistką. Typowym introwerdykiem. Przestałąm z tym walczyć koło 30tki

mła ;)

chyba ja, ale w sumie 1. jestem dość introwertyczna(i pogodzona z tym faktem ;) ) 2. ostatnio chyba straciłam trochę tego "rozpędu" i znowu wpadam w dołki... zima mi nie służy... :(

moze troche

"jestem zamkniętą w sobie optymistką", czyli chyba nie tak źle :), z tego wszystkiego chyba najważniejszy jest optymizm, to on chroni przed różnymi dołkami i dołami ;) Jutro chcę pojechać i poszukać jakiejś placówki na staż, mam mało czasu, żeby coś znaleźć, nie chcę przez swoją postawę robić złego wrażenia, chyba nikt by nie chciał "na pokładzie" smutnego, wycofanego mruka :O ale taką zmianę trzeba w sobie wypracować, nie da się na "hop siup" ;)

up