Pójdź w me objęcia, ukochana! Lecz wpierw powiedz mi twe imię, najśliczniejsza.

'Z niedalekiego okienka w dachu wyszło cicho i lekko stworzenie - o, gdybym umiał odmalować tę najpowabniejszą istotę! Była ubrana zupełnie na biało, jedynie maleńka czarna czapeczka aksamitna kryła śliczne czółko, nosiła tez czarne pończoszki na cienkich łapkach. Łagodne poruszenia delikatnie zakończonych uszek pozwalały się domyślać, że mieszka w niej cnota i rozum? a faliste kręcenie ogonkiem zdradzało niezwykły wdzięk i kobiecą subtelność. (...) Jakże zachwyt i rozkosz miłości wzbierały w mej piersi! Kizia-Mizia, jak ją zwano, siedziała zgrabnie na zadeczku i myła się, przejeżdżając łapką wielokrotnie po policzkach i uszach. Niepotrzebne jej były kruczki toaletowe dla podniesienia wdzięków, jakimi obdarzyła ją natura. Zbliżyłem się ku niej skromnie i usiadłem obok. Nie uciekła. Spojrzała na mnie badawczym wzrokiem, po czym spuściła oczy. - Prześliczna! - zacząłem cicho. - Bądź moją. - Śmiały kocurze - odrzekła zmieszana - kim jesteś? Czyż mnie znasz? Jeśli jesteś szczery, tak jak ja, i prawdomówny, przysięgnij mi, że mnie naprawdę kochasz. - O! - wykrzyknąłem z zapałem - na wszystkie strachy Hadesu, na świętość księżyca, na wszelakie pozostałe gwiazdy i planety, przysięgam ci, że cię kocham! - Ja też - szepnęła maleńka i w słodkim zawstydzeniu skłoniła główkę na mą pierś. - Wielkie nieba! - wykrzyknąłem w najwyższym zachwycie - czy to możliwe, czy to sen, czy jawa? Panuj nad sobą, panuj rozumie, nie pomieszaj się! Czy jeszcze przebywam na ziemi?! Czy jeszcze siedzę na dachu?! Pójdź w me objęcia, ukochana! Lecz wpierw powiedz mi twe imię, ukochana. - Nazywam się Kizia-Mizia - odparła słodkim szeptem maleńka, uroczo zawstydzona, i usiadła ufnie przy mnie. Jakaż była piękna! Białe jej futro błyszczało srebrem w świetle księżyca.(...)'