Jak odmienić swoje życie i odszukać szczęście?

Chciałabym znów cieszyć się każdą chwilą, wstawać z poczuciem, że warto i będzie to wspaniały dzień... Ale niestety nie umiem. Ostatnio życie przelatuje mi jakoś bez sensu, nie potrafię się w tym wszystkim odnaleźć. To wegetacja :(

I juz tak bedzie ;)

Nie umiesz czy nie chcesz? Pewnie przez to przesilenie wiosenne:)

Chcę, ale jakoś zycie nie daje mi ostatnio radości. Same problemy, samotność, jestem totalnie załamana. I to trwa już 2 lata. Owszem jakoś żyję, pracuję, czasem spotkam się ze znajomymi ale nie potrafię być szczęśliwa tak jak kiedyś. To on mnie tak skrzywdził.

przełamać rutynę i cieszyć sie z drobnych przyjemniości :)

Nie jesteś jedyna, pociesz się. Wiosna, uśmiechnij się , jutro będzie słoneczko i rozpromieni twoje lico:)

Może macie kogoś, ja czuje się zupełnie samotna :( Na rodzinę nie moge liczyć, koleżanki od wielkiego dzwona, rozumiem każdy ma swoje życie, tylko moje jest do duuuupyyyy

where are you from?

Nieprawda! Nie narzekaj, bo masz coś za co ja oddałabym wszystkie pieniądze. Jesteś bogata!!!

Czuje sie tak samo. Starcilam wiare w siebie, niemam mobilizacji do niczego. Zaniedbalam sie. Wszyscy zajeci soba a ja wiecznie dola lapie i tesknie za.... tesknie za kims kto by mnie przytulil, dodal sili do zycia! To wszystko wina ostatniego (nadal obecnego) zwiazku. Czy moze mi w tym pomoc psychoterapeuta?

Ja też nieczuję tej wiosny wkoło skoro ciągle odczuwalna jest pustka w życiu bez ukochanej osoby tylko sam ze soba przykre i smutne zarazem:( I te myśli powracające niczym huragan o bylej ahhh co za życie:(

hej, to ja sobioe pozwole tez na male wyzalenie sie...mam podobnie jak autorka..trwa to juz rok..wczesniej jaos mi zycie lecialo..czesto kolorowo nie bylo .. wychowwywalam sie z ojcem alkoholikiem..jako nastolatka ciezko zachorowalam i choroba bezie juz ze mna cale zycie ..do tego jedynaczka..wiec zawsze jakos czulam sie inna, gorsza, smaotna z milionem kompleksow..no ale mimo to mialam satysfakcje z pracy,spotkac z ludzmi,imprez itp...teraz tego nie ma..mam 28 lat..przerwane studia za soba, zadnych osiagniec tych materialnych jak i niematerialnych,rodzina nigdy sie mna nie interesowla, procz mamy..znajomi-Ci dawni albo powyjezdzali albo maja swoje rodziny juz,zwiazki..ja tez sie przeprowadzlam, zmienialam mieszkania...jakos nie zzylam sie nigdzie..teraz czuje sie samotna...zyje bo zyje..ale nie umiem widziec jakiegos sensu,celu i radosci z kazdego kolejne dnia..a przeciez wiem ze mam ogrom sczescia..nie jestem sparalizowana,garbata, nie mam dlugow, mam co jesc,gdzie spac...wstyd mi ze nie umiem z siebie wykrzesac radosci...chociaz wsrod ludzi tego tak nie okazuje..i wiem ,ze ludzie mnie maja za osobe zadowolona z siebie i ze swojego zycia..a tak nie jest ;-(

pocieszam Napisałalbym więcej, ale padam po dniu pracy znalezionej bez znajomości, ale jak zwykle z dużym zapierniczem

nie jestes sama.. mam to samo.. kiedys wszystko bylo zwykle dobrze, wszystko sie udawalo.. teraz jest chyba zupelnie odwrotnie. Zastanawiam sie czy moze swoje szczescie juz wyczerpalam.. ;[ mam nadzieje ze nie ;[ pozdrawiam i zycze usmiechu