trudny charakter

Nie chcę wcale się do niego przyznawać, ale myślę, że jego świadomość to taki pierwszy, najważniejszy krok by coś zmienić.. Sama nie wiem jak mam siebie opisać.. Jestem osobą, która raczej nie lubi towarzystwa kogoś innego, niż najlepsi przyjaciele.. Nawet z rodziną nie lubię siedzieć.. Jestem wśród ludzi raczej cicha, nie angażuję się w rozmowę, dlatego mnie to szybko męczy. Jakoś tak niezbyt mnie obchodzi co mówią inni, nie śmieszą mnie ich żarty, zawsze czekam, aż zostanę sama z kimś bliskim. Zawsze taka byłam. Pamiętam, że w podstawówce nie chciałam się bawić z dziećmi, bo uważałam ich zabawy za głupie i uwłaczające mi. Nie myślcie, że się jakoś strasznie zachowuję, ja bardzo się staram zachowywać się jak inni, ale po dluższym czasie coraz trudniej mi ukryć uczucia. Swojego faceta pragne na własność, strasznie mnie irytuje, jak on bierze jeszcze kogoś ze sobą. Wiem, jestem egocentryczką. Wiecznie mi coś nie pasuje, wściekam się, jak coś jest nie po mojej myśli albo wpadam w fatalny nastrój (stąd moja nerwica i ciągle depresje). Kiedy mam dobry nastrój, to jestem bezkonfliktowa, bezproblemowa, towarzyska itd, to jest głównie wtedy, kiedy zaczynam się z kimś spotykać. Jak już zaczyna się codzienność, to szukam ciągle dziury w calym, stronie od ludzi, zaczynam mieć humory.. Ja sama nie mogę ze sobą wytrzymać. Chciałabym być bardziej tolerancyjna, mieć dystans do siebie i innych, przestać się izolować, źle oceniać siebie i innych, zerwać z lenistwem, z ciągłą depresją (która jest spowodowana moim charakterem).. Trafilam na wspaniałego faceta, dlatego zależy mi, by przy mnie zostal, ale dlatego muszę się zmienić. On już zaczyna zauważać, że zmieniłam się po tym pewnym czasie.. Dajcie mi jakieś rady! Uświadomić sobie błędy to jedno, zmiana myślenia jest jednak strasznie trudna..