mam ochote rzucic wszystko, zostawic najblizszych i wyjechac. Nie mowiac nikomu.

Mam cudownego faceta, fajnych przyjaciol, wspaniala rodzine. Chujowa prace, w zamian pochlaniajaca pasje. Czuje sie pusta. Nie chce nikogo, niczego, chce uciec, nikomu nic nie mowiac. Nie rozumiem tego, chce byc sama. Chce sie spakowac i wyjechac. I obawiam sie, ze moge to zrobic. Znam siebie. Nie mam sily zyc.

ale sie juz rozprulas na kafe

co? pisze, bo nie wiem wlasciwie po co

Każdy czasem tak ma. Dlaczego miałabyś nie wyjechać gdzieś na kilka dni i pobyć sama? Tyle, że jakąś informację dla bliskich wypadałoby zostawić, chyba nie chcesz, żeby umierali z niepokoju i szukali cie przez policję?

moze faktycznie powinnam toche odpoczac od wszystkiego pobyc sama ze soba chyba tego mi do odzycia potrzeba

Znam to i doskonale wiem o czym mówisz. Teoretycznie jesteś szczęśliwa, no bo przecież jak by mogło być inaczej masz pracę, przyjaciół, kochającego faceta. Uśmiechasz się ale masz niewiarygodnie smutne oczy, cierpisz. Bo niby masz wszystko? ale powinnaś się zastanowić co oznacza dla ciebie "wszystko". Ja chcę się spakować i wyjechać, żyć po swojemu, według moich zasad, nawet skromnie ale szczęśliwie. Bo niby kiedy jak nie teraz. Tylko nie chciała bym zupełnie sama, dlatego szukam jednej osoby, odważnej i gotowej na nowe życie, która zdecyduje się ze mną zostawić wszystko za sobą. Życzę spełnienia. Pozdrawiam..

mam ochotę zrobić to samo, ewentualnie zostawić kartkę...tak na 3 miesiące...kilka dni nic nie zmieni, 3 miesiące zmienią zbyt wiele...stracę pracę, męża, bo już nie będę umiała z nim żyć, znosić jego humorów, tolerować zachowań, wybaczać, zapominać...on jest ok, tylko różnimy się zbyt mocno, chcemy, pragniemy czegoś innego...

Ja też mam taką ochotę, niestety u mnie sytuacja nieco inna. Po rozwodzie, były mąż nie interesuje się dziećmi, o alimentach zapomina, jego rodzina docieka czy to są faktycznie jego dzieci - wszyscy umywają ręce. A ja? wychowanka domu dziecka zdana jestem tylko na siebie.Pracuję, zarabiam, wynajmuję mieszkanie. Jakoś sobie radzę. Jakoś, do czasu kiedy dzieci są zdrowe. Jak zachorują wszystko się wali. Czasami już myślę, czy nie lepiej byłoby aby dzieci zostały sierotami.Na szczęście na swej drodze spotykam życzliwe dusze. Sąsiadka zadeklarowała pomoc w newralgicznych sytuacjach, młoda para studencka wynajmująca pokój dostarcza mi trochę wiejskich produktów, komputer też od nich dostaliśmy, a umówioną cenę za pokój płacą. I chyba tylko to mnie pociesza, że jeszcze w tym kraju są ludzie...

Taka ochota mnie ostatnio wrecz przesladuje. Boje sie, ze bylabym w stanie to zrobic gdybym miala kase...