Chyba już mi się pomieszało we łbie. Czy to już obsesja? A może nie jest tak źle

Od jakichś 3-4 lat mam "drobny" problem. Mam chyba obsesję na punkcie jedzenia i tego jak wyglądam. O żarciu myślę chyba bez przerwy, jestem z tego powodu prymitywna ale jedzenie zaprząta mój umysł. No może nie myślę tylko o jedzeniu ponieważ myślę chyba jeszcze więcej o swojej wadze... Kiedy jestem w domu to ważę się prawie zawsze po wstaniu z łóżka oraz później po tym jak coś zjem lub wypiję. W nocy miewam koszmary senne, że ktoś mi mówi, że się rozpasłam jak świnia. kiedy tylko mam wolną chwilę to oglądam w necie zdjęcia szczupłych kobiet i porównuję je do siebie, pogrążając się w ten sposób w kompleksy. Najchętniej to rozmawiałabym tylko o tym... Tzn o grubości i chudości. Nie potrafię się nawet opanować, wiem że moi znajomi mają mnie z tego powodu dosyć, nie mogą mnie słuchać. Zaczęłam prowadzić notatnik gdzie zapisuję co zjadłam i ile. Mimo, że ciągle myślę o jedzeniu to wbrew pozorom nie jem tak dużo co mnie naprawdę zdziwiło. Aha i jak siedzę na kafe to najbardziej interesują mnie tematy odchudzania, oceny figury :O itp :O To wszystko chyba się zaczęło jak trochę przytyłam. Myślicie, że jak schudnę to znormalnieję?

:O

tylko w kaftan cie wsadzic i do psychiatryka

..........

mam tak samo z tym ze boje sie wejsc na wage bo jestem słonicą :(

w dodatku mam 150 cm wzrostu na szpilkach i w kapeluszu :(

to po schudnieciu bardzo wielu kg, jak jestem w transie odchudzania to uwielbiam rozmawiac o jedzeniu, odchudzaniu itd pytam czy wygladam bardzo grubo, czy juz widac ze schudlam, i tez wszystkich to meczy i mnie sama, ale ja sie nie waze zeby sie nie dolowac

z tym 150cm wzrostu to podszyw Mam ok 170 waga ok 57kg Rozmiar ubrań 36-38 (w niektórych sklepach jest zaniżona rozmiarówka stąd te 36) Wcześniej byłam znacznie szczuplejsza i żyło mi się z tego powodu o niebo lepiej.

na mnie 36 jest za małe! :-P

:-D :-D za duże chciałam napisać! A wzrostu mam tyle samo, co ty!

no ale wiesz... jednak jesteś G R U B A no przykro mi ...

szczel se kooope. To pomoże.

mysle ze nie w sam raz jestes

a masz problem z akceptacja samej siebie?

normalnie łatwiej Cie przeskoczyć niż obejść...

Mam zaburzenia odżywiania i mniej więcej tak się to u mnie zaczynało. Więc nie jest to normalne zachowanie. Wpędzasz się w anoreksję.

ależ mas bardzo dobrą wagę. niepotrzebnie sobie ubzdurałaś że jak przyjesz kilo-dwa to już będziesz gruba. jedz co chcesz i ćwicz regularnie to będzie ok :)

I co z tego, że gruba? Przecież temat jest w ogóle o czym innym :O

Też tak miałam. W pewnym momencie nastąpiło całkowite przewartościowanie. Pilnuję, żeby nie utyć za dużo, jeść dużo, owoców i warzyw, pić dużo wody. Czasem myślę, że jakbym się postarała to bym wyglądała lepiej, ale to mija. Na tym się kończy moje myślenie o odżywianiu i figurze. Przestało to być na tyle ważne, żeby jakoś specjalnie się przejmować. Mam inne rzeczy na głowie teraz.

Jest wiele dobrych rzeczy ktore są zdrowe i niskokaloryczne, ale na prawde, na prawde smaczne. Poszukaj w necie - niektórymi mozna sie obiadać, ze smakiem i oszukiwac organizm. Osobiscie polecam kurs online który mi pomógł bardzo (patrz dział 'ciało') http://goo.gl/GGte5 kosztuje chyba 8zł ale warto, i to sie czuje juz po pierwszym filmiku.

Też tak mialam. Potem było tylko coraz gorzej. Moja rodzina mieszkala za granicą i kiedy byłam w liceum wykorzystałam wyjazd babci na 1,5 miesiąca i to, że matka nie zostawiła mi zbyt dużo kasy jako motywację do jeszcze mniejszego jedzenia. Rozdzielałam sobie ryz i schudlam do 39kg. Potem jednak dostałam problemów hormonalnych i zdrowotnych, i jakoś te leki, które lekarz mi przepisał skłoniły mnie do jedzenia. Potem miałam z 8-10 nawrotów anoreksji ale już nie prowadziłam notatnika bo wtedy najczęśćiej już prawie nic nie jadłam.