Dopadla mnie chyba depresja na emigracji

Mam problem od lat zmagam sie z pewnym stanem.pamietam ze to sie zaczelo kiedy bylam mniej wiecej w pierwszych klasach podstawowki wtedy bardzo balam sie zostawac sama w domu ojciec alkoholik czesto zostawil mnie sama kiedy mama pracowala.pod koniec podstawowki juz troche mniej balam sie bycia samej ze soba w domu niestety doszly inne objawy ktore trwaja do dzisiaj wtedy zaczelo sie kiedy przychodzily wakacje od szkoly zle sypialam mialam leki bylam placzliwa przygnebiona smutna wylekniona rodzice moja mama zawsze starala wyslac mnie wtedy na kolonie nawet dwa razy zebym tylko nie siedziala w domu I tak sie czula.Tak czulam sie przed tez przez cala szkole srednia. Od ukonczenia szkoly minelo 12 lat objawy pozostaly tylko teraz tak sie czuje kiedy nie pracuje z roznych przyczyn niezaleznych odemnie.mam te same objawy co w dziecinstwie teraz Praca mnie uspokaja to ze codziennie jest ta sama rutyna I te same obowiazki.jestem osoba ktora zle znosi zmiany.wyszlam za maz I zycie potoczylo sie tak ze oboje z mezem pracujemy na przeciwnych zmianach w pracy ze wzgledu na to ze na szkole na rano. Czesto zostaje sama w domu jestem wtedy nerwowa roztrzesiona placzliwa. Co sie ze mna dzieje?probowalam sobie zagospodarowac czas to pomaga ale na krotko.bo nastepnego dnia wstaje I jest to samo.

barbra 33 gdzie mieszkacie? ja jestem w walii 5 lat i mam to samo. wydaje mi sie ze ta pogoda tu nie pomaga... wieczna szarowa. moje zycie jest poprewracane do gory nogami na maksa, sama podejrzewam u siebie borderline, jestem juz tym wszystkim zmeczona.. stracilam prace, szkole przez kilka mies jestem jakby mnie nie bylo. glupio to brzmi ale slonce sie pokazalo, pojechalam do pl na pare dni czuje sie lepiej. troszke. odezwij sie kiedys jakby bylo ci smutno zawsze warto sie wypisac... pozdrawiam cieplo