Czy tylko ja odczuwam tak dotkliwie brak pokrewnych dusz?

Mam prawie 23 lata i czuję się często strasznie samotna. Niby znam wiele osób, ale czy każda z tych znajomości coś ze sobą niesie - nie wiem. Jak przyjdzie co do czego to spędzam większość czasu sama, sama też organizuję sobie wolny czas, no i chociaż częściowo przyzwyczaiłam się do tego stanu, to nadal doskwiera mi brak towarzystwa, w którym czułabym się swobodnie, miałabym o czym pogadać, spędzać wolny czas itp. Bo o ile ludzi jest sporo, to takich o podobnych pasjach, ciekawych, mądrych znacznie mniej. W każdym bądź razie sama nie wiem, jak nawiązać kontaktami z nimi, gdzie ich poznać.

podobno najlepszych znajomych ma się tam skąd sie pochodzi

chodzi o wiele pokoleń na danej ziemi, dlatego dzieci emigrantów ekonomicznych często bywaja samotne

wyjdx za maz za durnia, ktory w domu palcem nie kiwnie, urodx mu dziecko albo kilkoro, nie bedziesz miala czasu na myslenie

Dodam też, że czuję się zmęczona niektórymi koleżankami, z którymi niby mam dobry kontakt, ale ileż to można wysłuchiwać historii o facetach, pieluchach, pracy? Tęsknię za ludźmi, którzy posiadają swój świat, którzy podróżują, poszerzają horyzonty, działają na różnych polach.

Nie interesują mnie dzieci i mąż, może kiedyś.

Problem utrudnia fakt, że jestem nieśmiała i cicha z natury, a takie osoby nigdy nie mają zbyt wiele bliskich osób, chyba że takich, którzy zamęczają ich szczegółami z wlasnego życia.

W sanepidzie jest jak w bidzie, każdy se na wolne idzie!

takie' miało być.

rozumie dokładnie co czujesz. kiedyś miałam właśnie taką pokrewną duszę - moją przyjaciółkę, która była dla mnie jak siostra. niestety miałyśmy wypadek w wyniku którego ona zginęła. teraz odczuwam to samo co ty... Mam dużo znajomych, naprawdę DUŻO. ale nikogo z kim tak naprawdę chciałabym spędzac czas bo... bo właśnie - ile można słuchac o problemach z facetami, ciuchach i kosmetykach ?

Otóż to. Wiadomo, można pogadać i o tym, ale jeśli to przekracza pewne granice, zwyczajnie nuży.