Jak cieszyć się życiem, będąc jedynaczką???

Z jednej strony, to nie takie złe bycie jedynakiem/ jedynaczką, choć na pewno wiele ludzi żałuje że nie posiada rodzeństwa. bo to na pewno fajna sprawa... Trochę się pokłóci, potem pogodzi, trochę pogada i jest wesoło... ( nie mówię że tak jest u wszystkich). I ogólnie ta więź... Żaden znajomy, przyjaciel nie jest w stanie zbudować takiej relacji jaką mają np. dwie siostry. Ale ja też jestem jedynaczką i to nie jest jakiś wielki dramat. Mam rodziców, przyjaciół, zwierzaki domowe, dużo rodzeństwa ciotecznego... Nie ma co narzekać, trzeba doceniać co się ma... :-D Pozdrawiam: A. - jedynaczka

A ja jestem jedynaczką, mam męża jedynaka i mamy jedno dziecko. Jego rodzice nie żyją a od swoich mieszkam bardzo daleko. I co? Jestem szczęśliwa!!! bo trzeba doceniać to co się ma a nie to co wiadomo, że nigdy się nie zdarzy :D

Rozumiem twoje cierpienie. Tez jestem jedynaczka i napatrzylam sie na wiezi rodzenstwa u innych - te dobre i te zle. Moze zycie ci wynagrodzi rodzina ktora sama zalozysz. Spotkasz tez wiele kobiet ktore podobnie jak ty beda szukac siostrzanego kontaktu. Ale do konca zycia bedziesz troszke samotna, choc czasem ma to tez dobre strony. :-)