jestem kierownikiem w dużej międzynarodowej firmie, kieruję 48 osobami, a mimo

to po wyjściu z pracy, zachowuję się i staje się osobą, jakbym nie była sobą - jestem bardzo nieśmiała w kontaktach z ludźmi, a mimo to łapie z nimi kontakt i w ten sposób mam sporo znajomych sytuacja - zostałam zaproszona przez siostrę narzeczonego na termy w Bukowinie koło Zakopanego, nie przespałam 2 nocy bojąc się:o czym ja będę rozmawiać, nie chcę wyjść na dziwoląga... i tym podobne, w efekcie od 2 tyg jesteśmy niczym najlepsze przyjaciółki dzisiaj w sklepie - u nas na wsi pracuje sprzedawczyni, znam ją jeszcze z okresu gdy dzieckiem byłam, ona nigdy nie lubiała mnie i się z tym nie kryła - mniejsza z tym, zawsze rzucała mi pieniędzmi, musiałam schylać się, zbierać - zwracałam jej kilka razy uwagę, pewnego dnia nie wytrzymałam i zadzwoniłam do właścicelki sklepu - powiedziała że będzie za 20 min, poczekałam w tym sklepie na nią i wszystko wyjaśniliśmy sobie nie w 4 a w 6 oczów ;) dzisiaj ponownie byłam w tym sklepie, niemiła to fakt ale nie znośna, przyszła znajoma, rozmawiałam z nią - sprzedawczymi doszła do głosu i nie dała dojść do słowa zastanawiam się więc: w pracy uchodzę za damę z żelaza, a nie potrafię poradzić sobie w takich głupich sytuacjach - dlaczego