Zniszczyłam sobie życie.

Kiedyś byłam młoda, zdolna, dobrze się zapowiadałam... Dostałam się na studia, na początku świetnie mi szło, ale potem przyszła depresja, a wraz z nią niemoc, beznadzieja, rezygnacja... Zawaliłam rok, potem drugi, straciłam pracę, popadłam w uzależnienie od pornografii i zaczęłam się kaleczyć na różne sposoby. Dziś, gdy jestem już po leczeniu i wszystko przemyślałam, wiem, że nie mam szans nic naprawić :( Na próżno wierzyłam, że wyjadę stąd, że zacznę nowe życie... nie udało mi się przenieść na inną uczelnię i znowu muszę zostać tutaj.

a ile masz lat?

22. Dla siebie samej jestem potworem.

tak bywa

Co było przyczyna depresji? Zmien srodowisko, wyjedz gdzie indziej. Nie mas zmozliwosci chociazby wyjazdu uczelnianaego w ramach most lub erasmus?

Nie piszę tutaj dlatego, żeby szukać dla siebie wytłumaczeń, bo wiem, że popełniłam sporo błędów, ale dlatego, że źle mi z sobą samą i już nie wiem, jak mam zacząć nowe życie.

Wiesz, jeśli wrócę na studia, to może pomyślę o jakimś programie studenckim. Obecnie jednak pracuję i nie mogę się ruszyć z miejsca.

Głowka do góry, usmiech na twarz bo co złe juz za Tobą! teraz budujesz zycie na nowo.Powodzenia

Nigdy nie jest za pozno na zmiane na lepsze, jestes mlodziutka, to tym bardziej masz jeszcze czas, zeby upiekszyc sobie zycie - poki co zyj dla siebie i szukaj piekna w swiecie, zadbaj o siebie i szukaj dobroci wsrod ludzi i w sobie....

Byłam ofiarą przemocy szkolnej. To dlatego zaczęłam się bać ludzi i wychodzenia z domu. Ciągle uciekałam od problemów, bo byłam zbyt słaba, żeby sobie dać z nimi rady.

Nie pchaj się na studia szkoda czasu. Ja jestem prezesem korporacji, a mam wykształcenie zawodowe.

Trudno mi uwierzyć, że mogę cokolwiek zmienić. Muszę znowu powtarzać semestr na uczelni, gdzie ludzie wiedzą o moich błędach i chorobie psychicznej, muszę zmierzyć się z dwoma osobami, które zrobiły mi krzywdę. Nie wiem, czy tego chcę.

?

Kiedy został mi tylko rok do końca. Zresztą nie chodzi o to, że nie mam zdolności do nauki, a o to, że łatwo się poddaję i mam stany lękowe.

Nie.

Depresja to najwidoczniej nie jest twój jedyny problem. Ty jesteś zwyczajną masochistką. Jak ci źle na tej uczelni to po jaką cholerę tam jeszcze siedzisz?

wiesz w szkole zawsze tak bywa ze uczepiaja sie slabego ogniwa, co przewaznie malo mowi i jest niesmiale.... szczerze to w takich momentach trzeba miec kolege lub kolezanke na dobre i na zle - czemu nie szukalas bliskiej Ci osoby w tych czasach ?

kazdy czasem sie poddaje, ale w koncu trzeba sobie oczy otworzyc, podniesc sie i podjac walke z zyciem, czasem sami musimy stoczyc to walke i nikt nam nie pomoze, trzeba sobie wtedy powiedziec, ze takie jest zycie i trzeba zyc i walczyc o swoje szczescie ;-)

Nie bierz nic do głowy! Tak wyszło i tyle! Po sprawie!

A po co ci w ogóle te studia? Jakoś tak Polaczki mają w tych łabach najebane, że muszą skończyć studi, żeby być kimś. Lepiej popracuj nad siłą charakteru, bo bez tego studia nic ci nie dadzą.

Wszyscy się ze mnie wyśmiewali, bo byłam cicha i nie potrafiłam się obronić, dodatkowo byłam gruba i powolna. I chociaż w liceum bardzo się zmieniłam, to i tak problem pozostał. Nie wychodziło mi wszędzie z ludźmi i żadne oceny nie grały tu roli, więc proszę nie wmawiać mi, że się nie nadaję na studia.

No to napisz o indywidualny, eksternistyczny tok nauczania ze względu na chorobę psychiczną. Będziesz siedzieć w domu i zakuwać i przychodzić tylko na egzaminy, jak tak bardzo nie lubisz ludzi.

Pracuję nad siłą charakteru, ale studia też chcę skończyć. I nie gadaj, że wykształcenie nie jest ważne.

Najważniejsze jest cwaniakowanie. Dobry cwaniak wszędzie sobie da radę.

Nie tyle, że nie lubię ludzi, co ich się boję. Zwłaszcza mojego byłego chłopaka i przyjaciela, którzy studiują tam nadal i sama ich obecność mnie przeraża, bo obydwaj zbyt dużo o mnie wiedzą i mogą mi zepsuć opinię, o ile już tego nie zrobili.

pracuj bo wychodzi Ci to i nie sluchaj glupich rad ;-) nie olewaj życia, tylko staraj się go przeżyc jak najlepiej :-)

Nie wiem już, skąd mam wziąć siły do walki. W głębi duszy nadal chcę żyć, ale ciągnie się za mną przeszłość, w której byłam zła, głupia i naiwna. Nawet teraz, wyleczona, cierpię, że nie mam czystego konta.

wiesz wycisz sie na glosy bylego i jego kolegi, zamknij sie na nich tzn. nie przejmuj sie nimi i tym co mowia, jesli wyrzadzili Ci tyle krzywdy, uwierz mi ze bardziej beda wkurzeni Twoja obojetnoscia wobec nich, po prostu traktuj ich jak powietrze ;-)

I wyluzuj się! Teraz jest tylu gejów i lesbijków dookoła, że nikt się nie będzie przejmował tym, że byłaś w psychiatryku. Z resztą bycie w psychiatryku jest z resztą na prawdę cool.

wiesz dostrzez, ze wielu innych ludzi ma powazniejsze problemy niz Ty i wtedy zrozumiesz, że Twoje zycie wcale nie jest takie beznadziejne jak mowisz ;-) masz prace, masz mozliwosc skonczenia studiow, wiec bierz zycia w swoje rece