zachorowalam w mlodym wieku i od tego czasu nie potrafie sie z tym pogodzic

zwlaszcza ze z kazdym dniem jest gorzej i z kazdym rokiem od wielu lat bralam leki w wyniku ktorych mam zacme i prawdopodobnie bede miec osteoporoze a mam uwaga 22 lata;/ czeste operacje przez ktore zawalilam szkole i znajomosci na dodatek choroba postepuje i kto wie czy nie skończę na wozku, juz mam problemy neurologiczne wiec moze niedowlad kiedys;/ boje sie myslec nie wiem jak zyc nie wiem czy szuikac sobie kogos i zycie mu marnowac?

czasem jak mysle o przyszlosci to widze siebie jako slepa i niepelnosprawna leżaca i nie mogaca nic wokol siebie zrobic dlatego przestalam juz nawet o tym myslec bo w sumie co warte jest takie zycie

up

psycholog psychoterapeuta ci jest potrzebny

a co sprawi cud i nie zostane kaleka? watpie zycie mnie skazalo na taki los nie mam problemow z psychika ale z tym ze bede niesamodzielna

musiałaś mie fatalna dite skoro masz osteoporoze, pewnie melko i oglonie b=nbiał był w twoim domu na peczki.

Brala leki i od nich ma powiklania

No bo nie brłą leków tylko trucizny ,teraz to widac

Kazdy lek ma skutki uboczne niestety

No bo to taki niby lek na jedno niby pomaga a na drugie naprawde szkodzi,