czemu nei zrobicie tak jak ja? nie wyjedziecie z tego chorego kraju i...

...i nie zaczniecie normalnego zycia? mieszkam w anglii, zarabiam najnizsza krajowa, nie zapierdalam, normalna robota pon-pt, ktora naprade lubie. stac mnie zeby raz w miesiacu pojechac na weekend a to do paryza, a to do madrytu, albo po prostu raz w tygodniu wyjsc ze znajomymi do dobrej restauracji. dodatkowo wspieram finansowo rodzine w polsce. ludzie sa bardziej zyczliwi i pomocni, wydaja sie tez byc bardziej szczesliwi. rozumiem, ze jak ktos nei zna jezyka to nie ma po co (chyba, ze na produkcje). chociaz i tutaj mozna sie szybko nauczyc wiec pytanie. DLACZEGO?!

Byłam za granicą. Wróciłam do Polski. Pytasz "dlaczego"? Rodzina. Bliższa i dalsza. Nieco rozsypana po różnych miastach, powoli skleja się ponownie. Przyjaciele i znajomi. Przecież ich wszystkich nie zabiorę ze sobą. Część z nich nawet przy wszelkich ku temu możliwościach zwyczajnie by nie chciała. A wartość rodziny i przyjaźni to wartość nieprzeliczalna na żadną walutę. I owszem - po powrocie było ciężko - nie uniknęłam szoku w związku z różnicą poziomu życia. I tutaj - gwarantuję - jeśli myślisz co robisz możesz sobie raz w tygodniu iść do dobrej restauracji, pobawić się ze znajomymi w klubie, wyjść na drinka, do kina. Możesz i co drugi dzień. Nie demonizujmy Polski aż tak. Bo zaraz się okaże że żyję w kraju w którym nikt nie zna smaku krewetek i żółtego sera, a ubrania nosimy na sobie tylko dzięki zachodniej odzieży na wagę.

a może też dlatego, że mimo wszystkich swoich ułomności, nieprawidłowości, paradoksów i absurdów to jest MÓJ kraj. I tu się czuję u siebie. Owszem wkur.. wia mnie nieziemsko jego klasa polityczne, wszystkie chore akcje i afery, to że większość ludzi musi tu wegetować a nie żyć, ale nadal to jest moje miejsce gdzie jestem u siebie. Siedziałem też trochę w Anglii i Niemczech. Tęsknota za rodziną (jedni sobie z tym radzą lepiej inni gorzej) to pierwszy powód powrotu. A drugi to poczucie, że nie jesteś i nigdy nie będziesz u siebie. Zawsze będziesz tam obcym i człowiekiem drugiej kategorii. I naprawdę nie trzeba pracować fizycznie na zmywaku czy produkcji, żeby to odczuć. Nawet w pracy biurowej, na stanowisku kierowniczym to się odczuwa. A dla mnie to było nie do zniesienia. Wielu znajomych, którzy wciąż tam są jakoś sobie z tym radzi, ale neimal żadne z nich nie zamierza tam zostać NA ZAWSZE. Wcześniej czy później chcą wrócić DO SIEBIE.

podnosze bo ciekawe

czemu? bo jak zalatwic taka prace za granica jak nie masz tam znajomych/rodziny? ja znam swietnie niemiecki, moglabym wyjechac, ale dokad? gdzie znalezc bezpieczna prace, zeby nie trafic do burdelu? a powiem Ci, ze mam dosc zycia w pl, mam 24 lata ledwo starcza do konca miesiaca, nie chodze do kina, restauracji, od miesiaca ciagle mysle jak skomubinowac jakas kase zeby kupic buty na zime... juz nie mowiac o jakejs kurtce. nie kuouje sokow, jogurtow bo zwyczajnie mnie na to nie stac. chetnie bym wyjechala, naprawde

o, jakies odpowiedzi ;) Luna_s20 Ale ja nie chce liczyc, siedziec z karta i dlugopisem. 'Odmowie sobie batonika, to pojde pierwszy raz od pol roku do kina). Nie chodzi o takie zycie. Oczywiscie, ze przyjazc i rodzina przede wszystkim. Ale miloscia czlowiek sie nie naje. Sama przylatuje do Polski przynajmniej raz w miesiacu, wspieram rodzine (beze mnie nie starczyloby im do pierwszego przez kredyt we frankach, nawet jestem zdania, ze dodatkowo bylabym finansowym balastem, bo W ZYCIU sama bym sie nie utrzymala za 1200 brutto). trollo: nigdy nikt mi nie dal do zrozumienia, ze jestem czlowiekiem drugiej kategorii, tu w anglii. za to w polsce wielokrotnie mnie traktowano jak gowno. oczywiscie, tutaj ttez zdarzaja sie zgryzliwi klienci, ktorzy probuja wyladowac na tobie swoje frustracje, ale w Polsce to zjawisko mozna zaobserwowac duzo czesciej. bo i ludzie sa bardziej zestresowani i mniej szczesliwi. ja nie mowie, ze zamierzam tutaj zostac do konca zycia (nie odpowiada mi glownie pogoda, przez ktora ciagle choruje), ale w Polsce nie zamieszkam nigdy wiecej. nie wstydze sie Polski ani jej historii. wstydze sie, ze ludze pracuja tylko na utrzymanie mieszkania, kredyty i jedzenie (a i czesto na to ostatie nie starcza). i nie potrafia zyc, tylko egzystowac od wyplaty do wyplaty. ente ja wyjechalam sama z kolega, ktorego znalam jedynie z lekcj angielskiego, tutaj w anglii nie mialam nikogo. wzielismy lot, zabukowalismy hostel na 4 noce. w ciagu 2 dni znalezlismy pokoj, ktory dzielilismy przez jakis tam okres czasu (ktory wspominam mega pozytywnie), w ciagu tygodnia on znalazl prace, ja zaraz po nim. szukalismy w internecie, mialam chyba z 7 rozmow kwalifikacyjnych (i to praca znalazla mnie, bo ja dodalam ogloszenie, ze szukam). a moj angielski byl tylko komunikatywny. wiadomo, trzeba miec tylko jakies pieniadze na start. mi starczylo 600f (na ktore pracowalam 4 miesiace w polsce), ale zwrocilo sie to w trybie blyskawicznym (tutaj moja dwutygodniowa wyplata). po kilku latach w UK moglabym juz zmienic prace na lepsza, w sensie lepiej platna. ale nie chce, bo kocham moje miejsce pracy, a i starcza mi na to na co powinno. jesli nawet moj kolega by ni ejechal - pojechalabym sama. nie jest ciezko znalezc mieszkanie i prace w duzym miescie jak berlin, czy londyn. do burdeli cie nikt nie zgarnie przy odrobinie ostroznosci. nigdy nie mow, ze przyjechalas sama i nie zawieraj dziwnych znajomosci. jak sie boisz szukac pracy w necie (od razu mowie, ze w polsce nie ma sensu, bo zwykle oni chca cie na rozmowe wziac nastepnego dnia) to idz do agencji pracy.

Bo nie muszę? Zarabiam tutaj 3 średnie krajowe, więć mogę żyć na poziomie tutaj z rodziną i przyjaciółmi.

pytanie jest do osob, ktorym nie starcza pieniedzy

dzieki za rady, moze sprobuje. mam dosc zycia w pl, szukania pracy, a wszedzie propozycja wynagrodzenia max 1000zl. plus wyplata mojego faceta i od razu po wyplacie drze ze strachu jak widze ile pojdzie na oplaty i ile zostanie. i kombinowanie jak zrobic obiad za 15zl na 3 dni. jak sie pojawia niespodziewany wydatek 100zl to nie mam pojecia skad wziac. mam ochote kupic kilka cukierkow czy owoce a nie moge bo juz zostanie na jeden obiad... masakra ta polska a mieszkanie? ciagle wynajmuje i nie wydaje mi sie zebym kiedys miala szanse na kredyt na wlasne. a dziecko? tak go pragne a nie zrobie sobie, bo nie mialabym na paczke pieluch. zazdroszcze ludziom za granica, ktorzy pracuja na najnizszych stanowiskach,a w pare lat maja dom, dziecko, wakacje i w sklepie kupuja to na co akurat maja ochote..