przyjaźń damsko-męska

Mam dobrego przyjaciela, takiego z którym rozumiem sie bez słów,on ma żonę ale coś jednak iskrzy, czy mozna coś zrobić by tej przyjaźni nie zniszczyć?

nie

Chyba nie umiem zrezygnować .Tak trudno w tych czasach o bratnia duszę

moze ktos miał taka sytuację i wszystko dobrze sie skończyło..

Jeśli uważasz go za przyjaciela to nie ciągnij tego dalej, bo prędzej czy później rozwalisz mu rodzinę. Nie pisze tego zeby cię urazić,i nie zakładam ze łączą was jakieś inne uklady(np.seksualne), poprostu mysle że jego żonie by przeszkadzała bliska przyjaciółka męża. Na początku może tego nie okazywać ale z czasem poczuje sie zagrożona. Z resztą sama nie wierzę w przyjaźń damsko-męską,z doświadczenia wiem że jedna ze stron zawsze bedzie miała nadzieje że przyjaźń przerodzi się w coś więcej...

dzieki Anikar za słowa prawdy, ale to naprawdę jest trudne. Wiem że muszę to przerwać.

Też kiedyś myślałam że miałam prawdziwego przyjaciela...znaliśmy się długie lata, zawsze moglam nas niego liczyć i odwrotnie, wszędzie pojawialiśmy się razem,, wszyscy brali nas za parę (nigdy między nami do niczego nie doszło, nawet pocałunku). Wiele osób mi mówiło że on mnie traktuję jak kogoś więcej alw ja nie wierzyłam. Zaczęłam zauważac że cos jest nie tak kiedy znalazłam chłopaka tak juz mna poważnie,jego nastawienie się zmieniło, stał się smutny, nerwowy i bardziej skryty. utrzymywaliśmy kontakt sle raczej telefoniczny, bo wyjechałam z chłopakiem za granicę.po dwóch latach jak sie dowiedział że wychodzę za mąż, przyznał się że przez te wszystkie lata mial nadzieje że go pokocham... Było mi przykro, mimo że nowe chciałam bardzo go zranilam.... rok po moim ślubie on też się ożenił, mam nadzieję że jest szczesliwy. Kontaktu nie utrzymujemy, on mnie unika...

To już nie przyjaźń jeżeli "iskrzy"... Odsun się zanim zacznie boleć - wiem jak to jest

mniejsze zło?

Czasem lepiej zrobić wcześniej zanim zacznie boleć, ja płacze już rok, bo to on skończył, dla dobra jego rodziny