Że to aż tak bardzo boli...

Zawsze wydawało mi się, że mam ogromny dystans do spraw damsko - męskich. Kpiłam sobie z nieszczęśliwie zakochanych osób, przekonując koleżanki, że ich problemy w związkach to nie koniec świata i nie warto się przejmować ludźmi, którzy mają nas w czterech literach. Całe życie byłam indywidualistką, która dążyła do tego, aby być samowystarczalna i nikomu nie podlegać. A już na pewno nie mężczyźnie. Nie mogłam pojąć tego, że ktoś inny może mieć wpływ na nasze życie... Niestety los zakpił ze mnie. Poznałam kogoś. Zakochałam się. Ale nie wyszło. A ja zamiast wrócić do dawnego trybu i znowu mieć do wszystkiego dystans, bo tak powinnam, nie mogę się pogodzić z tym, co się stało. Nie mogę już patrzeć na tę osobę, nie chcę jej spotykać, nie jestem w stanie przyglądać się bezsilnie jak układa sobie życie beze mnie...