Tęsknię za tym, kim byłam kiedyś

Tyle było we mnie życia, tyle energii, kolejne cele i pasje bez reszty mnie angażowały i rozpalały od zewnątrz. Jeździłam w góry, pedałowałam ile sił na rowerze, pisałam opowiadania, wiersze, rysowałam, szyłam, czytałam książkę za książką... A dziś kim jestem? Zagubioną w dorosłości, zestresowaną osobą, która wiecznie czuje się samotna i bez szans. Odczuwam przewlekły smutek, który nie pozwala mi się niczym cieszyć, wyczerpanie, które hamuje wszelkie próby działania... I oczywiście nikogo nie mam.

co jest tym spowodowane? coś się konkretnego stało?

moze jeszcze nie dorosłaś ....

Zaczęłam za bardzo walczyć o akceptację innych i zaniedbałam własne życie.

i w ostatnim swoim zdaniu masz podsumowanie i podpowiedź co zrobić;) powodzenia. P.S.Niestety dorosłość to często rozczarowanie, później trzeba dojrzeć, żeby cieszyć się życiem jak dziecko;)

Źle zorganizowałam sobie ostatnie kilka lat. Zaniedbałam pracę nad sobą, pogrążyłam w autodestrukcji, która popychała mnie do coraz bardziej błędnych działań, których ofiarami było zarówno bliskie mi osoby, jak i ja sama. Dziś, gdy wszystko pojęłam i chcę stać się na nowo dobrą osobą, wiem, że wszystkie drogi są przede mną zamknięte. Ciągle jestem odrzucana i niekochana.

Nie mogę znaleźć człowieka, który zaakceptowałby mnie z tym pokręconym życiorysem i brakami. Na tego, który jest mi bliski, nie zasługuję, bo on jest taki inteligentny, oczytany, poukładany.

A rozmawiałaś z tymi osobami czy tylko domniemasz. Czasami nam się tylko wydaję, że mosty są spalone a to nie zawsze jest tak. Rozmowa najlepszym rozwiązaniem. Spróbuj zamiast sama układać zły scenariusz w głowie.

Rozmawiałam i wiem, że wiele wycierpiały przez moje chwiejne stany. Straciłam niemal wszystkich znajomych, nie mówiąc już o opinii, jaką zyskałam. Uchodzę za histeryczkę i wariatkę. Mam tylko rodziców, którzy są dla mnie bardzo dobrzy, ale też straszne wyrzuty sumienia względem nich, i jeśli któreś z nich zachoruje, nigdy sobie tego nie wybaczę.

to co robisz w wolnych chwilach?? to, że nikogo nie masz nie ocenia Cie jako gorszą... może praca Cie tak pochłania? na pewno masz jakieś atuty, z których nie zdajesz sobie sprawy

Ale ja nie czuję się gorsza z tego powodu, że kogoś nie mam. To nie jest dla mnie żaden wyznacznik. Chodzi po prostu o to, że mam 24 lata i nigdy z nikim nie byłam. Jeśli doda się do tego towarzyszące mi od dłuższego czasu poczucie odrzucenia ze strony innych młodych ludzi, obcość, jaką odczuwałam, można wyobrazić sobie, że tej samotności stało się po prostu za dużo.

Obecnie próbuję skończyć studia. Nie jest źle, mam dobre oceny, ale też nie odczuwam większej satysfakcji z tego, co jest na co dzień. Nie dzieje się nic nadzwyczajnego, wkradła się za to nieznośna jałowość, rutyna.

I wiecie, co jest najgorsze? To, że straciłam całkowitą motywację do działania. Nie umiem wrócić do starych pasji, choć wiem, że to właśnie one byłyby lekarstwem na wszystkie te rozterki. Tyle że brak mi wiary w to, że potrafię osiągnąć w tych dziedzinach sukcesy, co hamuje działanie.

karty dokładnie pokazują, że brakuje ci chłopa.. tak, chłopa i porządnego rżnięci@

Chłopa może i też, ale przede wszystkim tamtego świata, który dawał mi tyle radości. Chcę być znowu ciekawą, żywą dziewczyną, która cieszy się chwilą.

To zupelnie tak jak ja :( Nawet mi sie na fortepianie nie chce grac. Ale ja sie bardzo zawiodlam na ludziach. Fajnie, ze jest ktos kto ma takie problemy jak ja.