podziwiam kobiety

podziwiam kobiety które mają 2 lub więcej dzieci i siedzą z nimi w domu.. Posiadanie dziecka to przecieź rezygnacja z wlasnego zycia.. Z własnych pasji, potrzeb.. Przy malym dziecku trzeba na kilka lat chociaż zapomnieć o sobie. A ciąźa i okres tych 9 mcy to masakra dla kobidcego ciała, organizmu i psychiki..

E tam, zainteresowania i opiekę nad dzieckiem często można pogodzić, problem jest jednak w tym, że większość ludzi po prostu nie ma swoich zainteresowań, a nie że dzieci coś im odbierają . A co do pracy zawodowej, to czy np. siedzenie w biurze, albo stanie za ladą w sklepie ma w ogóle co wspólnego z samorealizacją??? Opieka -taka prawdziwa -nad dzieckiem to super wyzwanie. Mam na myśli takie świadome rodzicielstwo, a nie hodowanie dzieci :)

jest wypalające i wymaga poświęcenia ale są też wielkie plusy (większość mam wie co mam na myśli) i dla tych dobrych stron decydujemy się nawet na drugie dziecko. Dziecko wymaga, opieki, czasu którego dla siebie samej pozostaje naprawdę niewiele (ja akurat mieszkam za granicą i jeszcze ani razu nie moglismy liczyć na niczyją pomoc) ale jak się jest świadomym rodzicem to ma się właśnie świadomość że dziecko to rodzina i nie byle jaka bo stworzona z krwi i kości mojej i męża, to owoc naszego przywiązania, naszej miłości i sympatii do siebie. Pewnie są problemy, czasem uczucie że mam dość ale to na szczęście przechodzi a potem kiedy juz mam się dobrze chcę widzieć i przytulić swojego malucha i co by było gdybym nie mogła? Gdyby to życie rodzinne i dziecko to był tylko sen? Co wtedy bym zrobiła? Zrobilibyśmy sobie z mężem dziecko :D, bo wiem że dojrzałam do tej roli i do tego wyzwania. Jeżeli ktoś czuje że dziecko zabrało mu życie i czuje się nieszczęśliwy to znaczy że nie powinien był mieć tego dziecka w tym czasie. Co do pasji, zainteresowań.....Cóż, pozostają wieczory albo popołudnia kiedy maluch śpi (moja spała 3 godziny) , poza tym dziecko wiecznie nie będzie dzieckiem, wszystko co dobre i złe ma kiedyś swój koniec ale zawsze pozostaje rodzina :)

wiem że macie rację. Ja teź bardzo kocham moją coreczkę-ma 2 mce.. Ale są takie dni jak dzisiejszy kiedy mała marudzi, nie chce spać i w zasadzie nic nie pomaga.. Ja nawet nie mam kiedy zjeść. Wiem że nic jej nie jest tzn nic jej nie boli.. Jutro święta a ja czuję się beznadziejnie beznadziejna. W takich chwilach mam poczucie ze to moja wina bo nie potrafie jej uspokoić.. Macierzynstwo to na prawde ciezka praca.

W sumie racja ale realizując swoje pasje i mając czas dla siebie ma się taki sam finał życia, jak przy posiadaniu kilkorga dzieci. Tak się kończy w piachu.

nie narzekaj, baby są wytrzymałe jak wuj,ich tam ciąże za ciążą nie są w stanie wykończyć, masz walęsowa ma 8 dzieci i co, ona do więzienia gdzie walęsa był niby internowany pojechała aby zrobić dziecko, bo z powodu braku ciąży mogłaby źle się czuć

Autorko ty masz póki co maluszka (moje ma już 2 latka) i na początku zawsze jest ciężko bo maluch dopiero przystosowuje się do życia i rytmu dnia a ty zmęczona i od porodu nie do końca zregenerowana też byś chciała porobić coś koło siebie (takie rzeczy przed ciażą były oczywiste) ale to co kiedyś wydawało się takie proste w realizacji teraz jest trudniejsze do zrobienia :D. Nie martw się i nie bierz na siebie zbyt wiele . Ja taki rytm dnia i życia zaczęłam łapać dopiero jak dziecko skońćzyło 3 miesiące a na dobre dopiero z roczniakiem się dogadywałam :D. Daj sobie czas i jedna dobra rada dla ciebie którą i mnie zalecali ale nie korzystałam (i źle) to : Odpoczywaj kiedy się da, nie stresuj się ! Ty nic nie robisz źle, to niemowle bywa nieszczęśliwe bo uczy się dopiero jak funkcjonować :).