Przeczytajcie i napiszcie co o tym myślicie...

Witam. Od 7 lat jestem w wolnym związku w którym tak naprawdę nigdy dobrze się nie układało, co chwilę coś jest nie tak,kłótnie tak naprawdę o nic , brak zrozumienia; po wszystkim przeprosiny kilka dni "normalnych" i znowu to samo... Mam 6 mc córkę z moim partnerem, mówi się , że po narodzinach dziecka wszytko się zmienia -ludzie się do siebie zbliżają...u nas niestety zrobiło się jeszcze gorzej, chłopak (który od kilku lat gdy mówił o dziecku które bardzo chciał mieć i twierdził , że gdy jużono będzie z nami wszytko będzie lepsze i się poukłada)zostawia mnie z ty wszystkim teraz samą, wiecznie uważa , że ma ważniejsze sprawy na głowie niż jak on to mówi siedzenei i mówieni gugu i czekanie aż się obudzi , mogłabym więcej na ten temat napisać ale nie w tym sens... Chodzi o to , że kiedy zaczęliśmy się spotykać jego kumpel również pisał i dzwonił do mnie, mi on również siępodobał, niestety sprawy potoczyły się tak ,że wyjechał a ja zaczęłam spotykać się z obecnym partnerem i trwa to do dziś (obecnie pracują razem w Danii ) . Wiele razy chciałam zakończyć ten związek ale jestem chyba zbyt słaba , żeby to ogarnąć choć wiem , że lepiej radze sobie sama niż z nim. Kiedy spotykam się z tym kolegą czuję takie ciepło w sobie , ciężko to opisać , świat po prostu staję się lepszy ,nie wiem co mam zrobić w obecnym związku "duszę się" wszytsko jest inaczej niż bym chciała , żeby było nie tak to sobie wszytko wyobrażałałam... Co o tym wszystkim myślicie?

"mówi się , że po narodzinach dziecka wszytko się zmienia -ludzie się do siebie zbliżają" Tak mówią tylko nawiedzone mamuśki na tym forum

Czytałam gdzieś ostatnio, że dziecko wzmacnia więzi tylko między ludźmi w sformalizowanym związku.

Przekonałam się o tym osobiście... ale to już nawet nie rozchodiz się o dzieko tylko o to co czuję, ,mam straszny dylemat, z jednej strony dziecko -nie chcę jej krzywdzić, z drugije ja zamknięta w jakiejś klatce bez własnego zdania , chęci do życia , niczym kobieta po 50

Przekonałam się o tym osobiście... ale to już nawet nie rozchodiz się o dzieko tylko o to co czuję, ,mam straszny dylemat, z jednej strony dziecko -nie chcę jej krzywdzić, z drugije ja zamknięta w jakiejś klatce bez własnego zdania , chęci do życia , niczym kobieta po 50

Dałabym wszytko ,żeby cofnąć czas... jedyne co rekompensuje mi te wszystkie lata to córeczka

wydaje mi sie troche niesmaczne zadurzyc sie w koledze partnera . To prawie tak ,jak" spac" w jednym lozku z nimi dwoma raz . Mysle, ze jesli twoj zwiazek jest do bani , partner ma koncertowo gdzies naprawe relacji , czujesz sie lepiej bez niego niz z nim, to moze pora po prostu zakonczyc zwiazek .Pobyc sama , zobaczyc ,jak funkcjonujesz sama , dopiero potem mozna zastanowic sie co dalej .Jesli ten kolega zobaczy , ze juz uporzadkowalas swoje zycie rodzinne , moze zadeklaruje sie ? A moze rajcuje go tylko takie podjadanie ukradkiem ? Tak to wprowadzasz chaos do swego zycia i kisz misz . Jest to moje zdanie o ktore prosilas . Pozdrawiam Ciebie i twoja coreczke.

Czasem mam ochote spotkać się z tym kolegą (będe go nazywać R. ) i powiedzieć mu co czuję ile to już trwa , ale boję się jego reakcji tego ,że mogę zepsuć nawet to co jeszcze teraz jest ok

Chodzi o to ze R jest naprawde bardzo fer i na pewno sam nie "rozbije "zadnego zwiazku

nie chcę , żeby wyszło , że chcę dobrze zrobić tylko sobie, tak naprawdę, chcę , żeby wszyscy wyszli z tego szczęśliwi , a jesli nie szczęśliwi to bez urazy