Kolejny topik o "świetnych" relacjach teściowa - synowa :)

Jak to jest, że im dłużej znamy się z teściową tym mniej lubimy? Że drażni mnie jej zaściankowość, małomiasteczkowość, brak wykształcenia, unikanie ludzi i spotkań, spędzanie czasu w domu ciągle, zawsze, o każdej porze roku, nawet w upały? Dlaczego drażni mnie (choć to przecież jej brocha), że zamiast jechać na plażę, za miasto, nad jezioro, na działkę, gdziekolwiek jak są upały ona OPALA SIĘ NA BALKONIE? Cały rok tak egzystuje w domu, z wyjątkiem wyjścia na zakupy czy do nas. Zero koleżanek, zero zainteresowań. Wiedzę czerpie z Pytania na śniadanie lub Dzień Dobry TVN... :/ Dlaczego irytuje ją, że ściskam się z moimi rodzicami, kiedy witam się z nimi serdecznie gdy nas odwiedzają raz na miesiąc, raz na 3 m-ce, bo mieszkają daleko? Dlaczego ona nie lubi moich rodziców? Dlaczego czuje się zmęczona pracując na własną prośbę i za naszą wdzięczność i pensję od nas, zajmując się naszym dzieckiem ok. 3-4 h dziennie od pon. do pt,? Dlaczego denerwuję się na nią zamiast odpuścić i wyluzować?!

to jest jej życie i niech sobie żyje jak chce.

ciesz się, że z nią nie mieszkasz. Olej kobiecinę i żyj własnym życiem. Życzę powodzenia :)

Zadziwia mnie jak bardzo wpatrzona jest w mojego męża, a jej syna. Facet ma prawie 40 lat a ona do niego woła czule '"synek" :P Oj tam... wolałabym żeby miała normalną fajną pracę, koleżanki, zainteresowania, żeby chodziła z teściem do kina. A ona zajmuje się głównie pomaganiem nam przy dziecku, sugerowaniem metod wychowawczych innych niż stosujemy :), obrażaniem się na mnie i udawaniem smutnej kiedy jestem w pobliżu.

luizaaaaaaaaaaaa- dzięki Bogu, że nie mieszkam !!!!!! Ale jeszcze pół roku temu mąż wpadł na wspaniały pomysł "Kochanie możemy sprzedamy mieszkanie nasze, rodziców i na spółę kupimy fajny dom?" O ZGROZO!!!! Dziękuję Bogu, że zachowałam trzeźwość umysłu. Wolę mieszkać na swoim, ale w bloku i robić co chcę, niż patrzeć na teściów i być na nich skazana 24/h, bo oni nigdy nie wychodzą z domu!!! ;)

to jeszcze nie taka zła moja słucha cała dobę radio maryja, odmawia różaniec i chodzi prawie codziennie do kościoła ma wykształcenie podstawowe, dostała kiedyś odszkodowanie zdrowotne i wpłaciła na rydzyka wrogo nastawiona do ludzi o innych pogladach politycznych , wierzy tylko w to co powiedza w radio maryja np że najgorsi sa żydzi, masoni i komuchy, wszystko przez żydków, masonów i komuchów ma poglądy jak w sredniowieczu, nie pozwala wnukom ogladać harry potera bo jest szatański mnie uważa jako kogoś z innego świata , ja sieje zlo i zniszczenie , podobno jestem zwolenniczką Platformy i mnie nie lubi, krzyczy na mnie , sama sobie takie teorie umyśliła i mnie nie lubi bo jestem nowoczesna, zarabiam, nie chodzę do kościoła więc musze popierać Platformę i jestem wrogiem Boga i Polski masakra :O serio docencie czasem swoje teściowe bo moja to taki psychol że gdyby ktos mi to opowiadał to bym nie uwierzyła

z was pieerdolnięte synowe :P

Ostatnio taki teatr odstawiła na Dzień Babci, że jej obecność wychodzi mi bokami po dziś dzień. Bleee.... Ktoś chce wiedzieć co się wydarzyło?

Dzeronika - głębokie wyrazy współczucia :) do codziennie udowadniacie: ale to topik właśnie dla synowych, które chcą się pożalić i wygadać :) Nikt tu nikogo nie obraża, ani nie używa wulgaryzmów, więc i Ciebie o to proszę :)

nie chciałbym mieć takiej synowej jak Ty. Zajmij się swoim życiem bo obleśna jesteś z tymi swoimi "problemami z teściowa"

Opowiedz o tym teatrze na Dzień Babci!

ja pitole , jej życie a że sobie lubi ponarzekać:D i może jest jej dobrze bez fałszywych przyjaciółek , lubi spędzać czas w domu , co ci kuźwa do tego. Co do "synka" cóż , dziecko które się nosiło pod sercem , kocha się cale życie i pozostaje dzieckiem na zawsze i na zawsze pozostanie córcią czy synkiem. Głupia synowa! Chodząca doskonałość:D Ciekawe jaką ty będziesz:D

truskawkowa, ale ty jestes okropną synową. Co się jej czepiasz? ODPUŚĆ! Jej zycie, jej sprawa. Też nie lubie wychodzić z domu i spotykać się z ludźmi... A gdyby mi to jakaś małoalta wypominała, to bym ją wysmiała. Coś nei tak ejst... z tobą, nie z nią.

Autorko zadam Ci pytanie po co brałaś sobie męża który ma nie wyedukowaną matkę dlaczego nie poszukałąś faceta którego matka miała by mgr.przy nazwisku,tylko o czym by ona z Tobą rozmawiała Ty może i jesteś wyszkolona ale rozumu Ci brakuje jakim prawem chcesz zmieniać życie teściowej a może jej z tym dobrze puknij się to żle, że do syna ładnie się odzywa a Ty jak będziesz się odnosiła do swojego dziecka .Pewnie boli Cię ,że za darmo nie pilnuje Ci dziecka ale jeśli Was stać ,oboje pracujecie to czemu nie możecie dać jakieś pieniądze .Powiem Ci tak mądre ciele dwie matki ssie a głupie żadnej ,pomyśl ,zastanów się nad sobą i zajmij się sobą

z moją teściową mogłyby sobie podac nie tylko ręke !!! moja teściowa to taka święta krowa!!! ostatni dowiedziałam sie , że powiedziała do mojej siostrzenicy , żeby się nie zajmowała moją córcią , bo to jej wnuczka !!! pisałam ostatnio , że bez mojej zgody i pozwolenia odebrałą małą po dniu babci i spacerowała z nią w 10 st. mróz po mieście , a potem przyprowadziła mi ją do pracy , bo on juz musi iść!!!

do : ZUZANNA 153 przecież nie żyję z wykształconą teściową , tylko pewnie chodzi jej o to , że jest tempa !!!!!

Czy wy głupie synowe zawsze musicie narzekać? dziecko ci pilnuje to żle?,a że nigdzie nie chodzi i niczym się nie interesuje to jej broszka,tobie nic do tego.Twoi rodzice cacy ,męża be.Wszystkie tu głupie idiotki narzekają na teściowe mieszkając przy nich! oś kużwa ,jak wam żle to dlaczego nie mieszkacie ze swoimi rodzicami? A dlaczego nie mieszkacie? bo przeważnie są to bidulki ,które muszę mieszkać z teściowymi ,a wymagania mają wielkie.

nikt nie zrozumie teściowej krowy ( przepraszam te zwierzęta za porównanie ) , dopóki na taka nie trafi!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

A ja mam irytującą synową: co chwilę gdzieś lata, w upał leci nad jezioro i smaży się na plaży, by wrócić umęczona tym smażeniem się. Biega do jakichś przyjaciółek i spędza czas z ni8mi, zamiast z rodziną, w ogóle dom traktuje jak hotel, bo przychodzi tu chyba tylko po to, żeby się wyspać.... Mam pisać dalej? ;)

Szczerze współczuję twojej teściowej.Można się załamać przy takiej synowej.Masz pretensję że męża matka nie posiada wykształcenia, i kocha syna? Dokąd będzie żyła Jej syn będzie dla Niej dzieckiem.Dlaczego interesujesz się życiem teściowej i obrabiasz Ją na forum? Mądrze ktoś tutaj ci napisał; mogłaś wyjść za mąż z wyższych sfer.Jestem szczęściara że mam kochaną synową,takie idywiduum jak ty to totalna porażka!!!!!!!

a my nie mamy szczęścia , że ty nie jesteś nasza synową !!!

ale jesteś beznadziejna autorko, jak można kimś gardzić bo nie ma koleżanek, jest domatorką i ogląda tv ? to jej życie a ty czego oczekujesz ? myślałaś że jak wyjdziesz za mąż za jej syna to ona stanie się Hilary Clinton albo Margaret Thatcher ? na co ci potrzebne żeby miała szerokie grono towarzyskie ? jesteś pustą idiotką i nie jestem teściową tylko synową

Tak jak się spodziewałam temat chwycił :) nieśmiertelny temat :) Co do teatru na Dzień Babci - już opowiadam. Moi teściowie mieszkają ok. 1 km od nas, moi rodzice ok. 200 km od nas. W zeszłym tygodniu w pon. przypadał dzień babci, we wt. dzień dziadka, a w czwartek w przedszkolu organizowano dzień babci i dziadka. Żeby nie dublować świąt, etc. w pon. teściowa dostała kwiaty od wnuczki, które kupił mój mąż. Okazało się, że ona i mąż uważają, że to ja powinnam pamiętać o kupnie kwiatów i wręczeniu teściowej jako babci na ręce mojej córki. Ja niestety zostałam skrytykowana, ponieważ śmiałam przespać dzień babci w pokoju obok, gdyż byłam chora i źle się czułam. Następnego dnia był dzień dziadka i mój zapobiegliwy mąż cichym głosem w pokoju obok, dając mi szturchańca wymusił na mnie, abym wytłumaczyła córce, że jest dzień dziadka i powinna złożyć mu życzenia. Wyjaśniłam zatem córce w czym rzecz, ona wzięła batonika (sama z siebie) i zaśpiewała dziadkowi (teściowi) sto lat, wręczając małego batonika. (Fakt, batonik nie robił wrażenia w porównaniu z kwiatami z poprzedniego dnia :)). Mówiłam teściom, że w czw. jest przedstawienie z okazji dnia babci i dziadka, że są zaproszeni moi rodzice i przyjeżdżają specjalnie na tę okazję. Powiedziałam, że wyprawiam uroczysty obiad i zamawiam tort dla dziadków (! wszystkich). Okazało, że po fakcie, że powinnam uroczyście ogłosić zaproszenie dla teściów i zaakcentować, że to obiad i tort również dla nich (a nie tylko przy okazji dla nich), żeby poczuli się ważni i dostrzeżeni. Bo samo powiedzienie, że przygotuję coś dobrego i zapraszam moich rodziców i ich to za mało. W czw. dziecko poszło do przedszkola, a ja gotowałam, sprzątałam, byłam przejęta, żeby wszysto dobrze wyszło bo kiepska ze mnie kucharka :P Teściowa zadzwoniła do męża i oznajmiła, że teść nie idzie do przedszkola na przedstawienie, bo mu w pracy coś wypadło, ona też nie i na obiedzie się nie pojawią, bo rzekomo boli ją jajnik. Jak to tej pory była zdrowa, ale cóż za zbieg okoliczności, że nagle rozchorowała się bidulka. Zrobiło mi się przykro, rozryczałam się, że tak mi zależało na tym obiedzie na nich wszystkich, że to policzek dla moich rodziców, że teściowie ich oleją. A to trudne tym bardziej, że moi rodzice są po rozwodzie i każde ich spotkanie się, jest trudne, i dla nich i dla mnie. Pierwszy raz od wielu lat chciałam rozganizować imprezę, na której mieli być oboje. Stwierdziłam, że nie chcę już dłużej wybierać mamę albo tatę, bo w końcu oboje mają wnuczkę i mają prawo cieszyć się nią zawsze, a nie na zmianę. Teściowie nie uznają rozwodów, a że rodzice czasem coś na siebie nazwajem nawrzucali, to dla teściów to było jak woda na młyn :/ Ostatecznie teściowa wyznała mężowi, że ona nie chce przyjść, bo wkurza ją, że tak się staram dla moich rodziców, robię obiad, zamawiam tort (czyli że jednak muszę robić oficjalne laurki i zaproszenia, żeby dotarło, że oni też są zaproszeni), a ich olewam. :( Finał był taki, że teść nie dotarł (wersja oficjalna - był chory, ale 2 dni później jak go widziałam to był lekko obrażony i super zdrowy - zostawiam bez komentarza), teściowa zjawiła się w kiepskim humorze, nie chciała ze mną gadać i z wielkim wysiłkiem podjęła kilka tematów tylko z moim tatą (nie wspominając słów powitalnych czy pożegnalnych w kierunku obojga rodziców, co było bez zarzutów). W dodatku ponoć mój tata pytał się teściowej czemu jest taka smutna, a ona powiedziała mu, że ja jej nie lubię i nie potraktowałam jej odpowiednio w dniu babci, a teścia w dniu dziadka. :( Tata następnego dnia po imprezie dzwonił prosząc, żebym odpuściła i kupiła wielki bukiet kwiatów dla teściów i złożyła im KURWA życzenia. No więc to było tak.... Bleeee.... Oczywiście jest obrażona po dziś dzień. Teść pewnie też, ale po nim aż tak bardzo nie widać.

Generalnie widzę, że teściowa spełnia się obrabiając mi dupę przed mężem i moim tatą. Kiedyś próbowała przed moją mamą, ale mama nie dała się urobić. I dlatego właśnie irytuje mnie teściowa. Bo zamiast organizować sobie życie, to wpieprza się. Ale tak, żeby nie było można jej za dużo zarzucić. A to westchnie głośno i wymownie tak gdzie trzeba budując odpowiednią atmosferkę, a to "uprzejmie doniesie" na mnie do mojego taty, wiedząc, że mam z nim trudne relacje, a to uda boleśnie zmęczoną i urażoną przed moim mężem moim zachowaniem, etc. Stąd moja refleksja, że gdyby miała koleżanki, zaintersowania, itp. mogłaby szukać afer poza "skandalicznym" zachowaniem synowej.

JEZU!!!!!!!!!!!!!! odpuść , nie dla swietego spokoju czy żeby poddać sie teściom , ale dla własnego dobra , bo zwariujesz próbując pogodzic rozwiedzionych rodziców , teściów debili i męża , który czeka na co ? na przeprosiny , że ma półgłówków rodziców ?! zajmij się sobą i dzieckiem , a ich omijaj z daleka !!!!!!

widzę , że teściow krowa za wszelka cenę próbuję udowodnić , że jest lepszą kobietą niż ty !!!!!!!!! ale komu własnemu synowi !? a on jest ślepy i głuchy na to co się dzieje ? a//////// ojciec kazał ci kupić kwiaty na przeprosiny ? ZA CO KURWA ??????????????????????????? trzeba było jej dać koniczyny , żeby się popasła!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Zaburzenia depresyjne zaburzenia psychiczne z grupy zaburzeń afektywnych, charakteryzujące się obniżeniem nastroju, obniżeniem napędu psychoruchowego, zaburzeniem rytmów okołodobowych i lękiem. Spis treści 1 Typy depresji 1.1 Depresja duża 2 Występowanie depresji 3 Kryteria diagnostyczne 4 Modele teoretyczne depresji 4.1 Model biologiczny 4.2 Model psychodynamiczny 4.3 Model poznawczo-behawioralny 4.4 Wyuczona bezradność 4.5 Depresja jako dostosowanie 4.6 Depresja wtórna do innych chorób 4.7 Depresja wtórna od zażywanych substancji psychoaktywnych 4.8 Depresja jatrogenna od izotretynoiny 5 Leczenie depresji 5.1 Leki przeciwdepresyjne 5.2 Elektrowstrząsy 5.3 Dieta w depresji 5.4 Depresja w religii 6 Depresja jako zespół objawowy 7 Rokowanie 8 Ocena nasilenia 9 Zobacz też 10 Przypisy 11 Bibliografia 12 Linki zewnętrzne Typy depresji Vincent van Gogh, który cierpiał z powodu depresji, namalował 25 lipca 1890 roku obraz przedstawiający desperację oraz brak nadziei w depresji. Depresja epizodyczna (epizody depresyjne (F32)) trwa krócej niż dwa lata i charakteryzuje się wyraźnym początkiem; Zaburzenia depresyjne nawracające (F33) powtarzające się epizody depresji bez objawów wzmożonego nastroju i zwiększonej energii w przeszłości (zob. mania); depresja endogenna uwarunkowana biologicznie, typowa; ostrzejsza w przebiegu od egzogennej; depresja duża, epizod depresyjny o znacznym nasileniu; depresja egzogenna (depresja reaktywna) poprzedzona stresującym zdarzeniem. Niektórzy badacze twierdzą, iż w rzeczywistości jest to ta sama depresja jednobiegunowa, a powyższy podział tak naprawdę odzwierciedla podział na depresję ostrą i łagodną. Depresja przewlekła (dystymia (F34.1)) trwa co najmniej dwa lata, a remisja nie trwa dłużej niż dwa miesiące. Depresja poschizofreniczna (F20.4) przejawia się w epizodzie depresyjnym po psychozie schizofrenicznej. Objawy schizofreniczne występują, lecz nie dominują już w obrazie klinicznym. Depresja duża Kryteria diagnostyczne rozpoznania depresji dużej według DSM-IV: Występowanie minimum pięciu objawów przez okres 2 tygodni pod warunkiem, że stanowią one istotną zmianę w zachowaniu chorego; jednym z objawów jest obniżenie nastroju bądź utrata zainteresowań oraz brak zdolności odczuwania przyjemności. obniżenie nastroju lub dysforia występujące codziennie przez przeważającą część dnia odczuwana subiektywnie i dostrzegana przez otoczenie znaczne ograniczenie zainteresowań wszystkimi czynnościami oraz brak odczuwania przyjemności związanej z ich wykonywaniem spadek lub wzrost masy ciała minimum 5% w ciągu miesiąca lub codzienny wzrost lub spadek apetytu utrzymująca się bezsenność lub nadmierna senność spowolnienie lub podniecenie ruchowe uczucie zmęczenia poczucie nieuzasadnionej winy, obniżenie poczucia własnej wartości obniżenie sprawności myślenia, zaburzenia uwagi i koncentracji, niemożność podjęcia decyzji nawracające myśli o śmierci, myśli samobójcze realizowane bądź nie Kryteria wykluczenia należy wykluczyć istnienie somatycznych lub organicznych czynników, które mogą mieć wpływ na nastrój zaburzeniem nie jest reakcja na śmierć bliskiej osoby (jeżeli żałoba przedłuża się lub dodatkowo występują myśli samobójcze, nasila się poczucie własnej bezwartościowości oraz następuje wyraźne spowolnienie ruchowe należy podejrzewać depresję endogenną) nie występują urojenia przed, w trakcie lub po czasie pojawienia się zaburzeń przez okres 2 tygodni Występowanie depresji Około 10% populacji cierpi na depresję. Choć najczęściej ujawnia się pomiędzy 15. a 30. rokiem życia, zachorować mogą także dzieci i osoby w podeszłym wieku. Wskazuje się na dwa szczyty zachorowania na depresję: pierwszy około 30 r.ż. a drugi około 60 r.ż. 25% epizodów trwa krócej niż jeden miesiąc. 50% ustępuje przed upływem trzech miesięcy. Depresja ma skłonność do nawrotów. 75% chorych zachoruje ponownie w ciągu 2 lat od wyleczenia poprzedniego epizodu. Na depresję częściej chorują kobiety niż mężczyźni, zwykle rozwija się ona później niż choroba afektywna dwubiegunowa. Około 15% pacjentów z ciężką depresją umiera wskutek samobójstwa, 20-60% chorych na depresję próbuje sobie odebrać życie, 40-80% ma myśli samobójcze. Kryteria diagnostyczne Według klasyfikacji ICD-10, aby stwierdzić występowanie epizodu depresyjnego, muszą występować przez co najmniej dwa tygodnie najmniej dwa z trzech poniższych objawów: obniżenie nastroju, utrata zainteresowań i anhedonia, mniejsza energia lub wytrzymałość na zmęczenie, oraz dwa lub więcej objawów takich jak: trudności w skupieniu uwagi, obniżenie samooceny, odczuwanie winy, czucie się bezwartościowym, pesymistyczne postrzeganie przyszłych wydarzeń, myśli bądź zachowania suicydalne lub zachowania autoagresywne, problemy ze snem, zmniejszenie apetytu. Modele teoretyczne depresji Model biologiczny Według modelu neurochemicznego przyczyną depresji może być niedobór pewnych amin biogennych. Hipotezy na temat neurochemicznego podłoża depresji dotyczą głównie spadku poziomu norepinefryny (inaczej noradrenaliny; hipoteza katecholaminowa) oraz serotoniny (hipoteza serotoninowa). Obniżenie poziomu tych amin biogennych powoduje pojawienie się deficytów motywacyjnych. Norepinefryna (bądź serotonina) wyprodukowana w jednej komórce nerwowej jest uwalniana do synapsy, gdzie stymuluje drugą komórkę. Aby powstrzymać tę stymulację, norepinefryna (bądź serotonina) musi zostać zdeaktywowana: albo przez reabsorpcję do neuronu presynaptycznego; albo przez jej zniszczenie. Leki przeciwdepresyjne powstrzymują te procesy, nie dopuszczając do spadku poziomu norepinefryny i serotoniny. Neuroanatomiczna teoria depresji głosi, że przyczyną tego zaburzenia jest nadmierna aktywność prawego płata czołowego. Teorię o organicznym charakterze depresji wspierają następujące fakty: depresja często pojawia się po okresie naturalnych zmian fizjologicznych u kobiet (np. po porodzie); silne podobieństwo objawów depresji u przedstawicieli różnych kultur; wysoka skuteczność biologicznych metod terapii (preparatów trójpierścieniowych, inhibitorów MAO, elektrowstrząsów); depresja pojawia się jako skutek uboczny stosowania pewnych leków (np. leków hipotensyjnych, przeciwnowotworowych, przeciwparkinsonowskich, kortykosteroidów, neuroleptyków, estrogenów i progesteronu i niektórych antybiotyków). Model psychodynamiczny W modelu psychodynamicznym uważa się, że depresja (tak jak i inne zaburzenia) ma swoje źródła w nierozwiązanym konflikcie z przeszłości. Pierwsze modele teoretyczne depresji w ujęciu psychoanalitycznym przedstawili w artykule „Żałoba i melancholia Karl Abraham (1911) oraz Zygmunt Freud (1917). Freud uważał, że przyczyną depresji jest skierowanie całej agresji do wewnątrz, w efekcie czego dochodzi do obniżenia samooceny, samooskarżeń czy wręcz samobójstwa. Osoba depresyjna w dzieciństwie skierowała swoją miłość na drugą osobę i doznała rozczarowania. W efekcie identyfikuje się z utraconym obiektem, „włącza go w obszar swojego ego. Złość odczuwana pierwotnie wobec utraconego obiektu zostaje skierowana na samego siebie. Kolejne doświadczenia straty i odrzucenia reaktywują uczucia związane z utratą pierwotnego obiektu. Według Melanie Klein (teoria relacji z obiektem) jakość relacji matki i dziecka w pierwszym roku życia decyduje o tym, czy w przyszłości jednostka będzie miała skłonności do depresji. Zdaniem autorki każde dziecko przechodzi przed pierwszym rokiem życia okres, w którym szczególnie silnie przeżywa złość reakcję na frustracje w kontakcie z matką oraz strach, będący z kolei reakcją na przeżywany gniew (tzw. pozycja depresyjna). Jeżeli uczucia gniewu i strachu w relacji z matką są silniejsze niż doświadczane uczucie miłości, pojawiają się patologiczne sposoby rozwiązywania „pozycji depresyjnej, do których jednostka może powracać w życiu dorosłym. Część psychodynamicznych teorii depresji akcentuje istnienie określonych typów osobowości depresyjnej, które kształtują się w dzieciństwie. Generalnie typy te charakteryzują się nadmiernym poleganiem na zewnętrznych źródłach samooceny, gratyfikacji oraz nadawania znaczenia własnym działaniom (koncepcja Arietiego, Rado, Fenichela ci dwaj ostatni kładą także akcent na narcystyczne elementy osobowości depresyjnej oraz narcystyczne zranienie we wczesnym dzieciństwie). Z kolei nurt związany z Edwardem Bibringiem podkreśla, że kluczowym czynnikiem w rozwoju depresji jest bezradność w osiąganiu celów zaburzenie to pojawia się, gdy ego czuje się bezradne w zaspokajaniu swoich aspiracji; przyczyną tego stanu rzeczy mogą być stawiane nierealistyczne oczekiwania oraz przeżycie silnego poczucia bezradności, najprawdopodobniej w fazie oralnej. Za punkt wyjścia teorie psychodynamiczne uznawały utratę ważnego obiektu, więc i ewoluowały w kierunku spostrzegania ogólnego braku podstaw dobrego funkcjonowania i samopoczucia (w tym braku stabilnego poczucia własnej wartości) czyli słabości ego, czemu często towarzyszy nadmiernie krytyczne, niestabilne superego. Terapia psychodynamiczna depresji odwołuje się do typowych dla psychoanalizy czynników leczniczych (a więc usuwania przeniesień, uświadamiania treści nieświadomych, usuwania obron przez interpretację), gdzie podstawowym mechanizmem zmiany jest wgląd. Treścią pracy są z reguły narcystyczno-oralne potrzeby miłości, opieki, akceptacji. Model poznawczo-behawioralny Teorie poznawczo-behawioralne depresji zakładają, że osoba depresyjna przyswoiła sobie nieadaptacyjny wzór reagowania, który można zmienić w procesie uczenia się nowych umiejętności. Celem leczenie jest modyfikacja specyficznych zachowań i myśli, w których upatruje się przyczynę depresji. Zdecydowanie najsłabszym punktem poznawczych teorii jest wyjaśnianie somatycznych objawów depresji. Szczególną popularnością cieszy się model zaproponowany przez Aarona T. Becka. Jego zdaniem zachowanie jednostki zależy od typu informacji, jakie docierają do niej z zewnątrz oraz sposobu, w jaki ona te informacje przekształca i interpretuje. U podłoża depresji zdaniem Becka leżą nieracjonalne schematy poznawcze, które mają źródło w dzieciństwie i są rezultatem traumatycznych wydarzeń, powtarzanych negatywnych osądów (najczęściej przez rodziców) oraz przez naśladowanie depresyjnych modeli. Podstawowy schemat poznawczy w depresji to tzw. triada poznawcza: negatywne myśli o sobie, o świecie i o przyszłości. Takie poglądy są przyczyną niskiej samooceny oraz emocjonalnych i fizycznych objawów charakterystycznych dla depresji. Drugim mechanizmem depresji są systematycznie dokonywane błędy logiczne w procesie wnioskowania, które sprzyjają pogorszeniu się samopoczucia i uniemożliwiają obiektywną ocenę sytuacji przez jednostkę. Terapia zgodna z ujęciem Becka jest krótkoterminowa, dyrektywna, ustrukturalizowana i ukierunkowana przede wszystkim na przekształcenie schematów poznawczych. Korzysta się w niej z technik behawioralnych, przede wszystkim zaś z tzw. eksperymentów behawioralnych. Badania dowodzą, że prawidłowo stosowana terapia poznawczo-behawioralna prowadzi do korzystnych zmian w metabolizmie kory mózgowej. Inne teorie poznawczo-behawioralne: Teorie samokontroli (OHara i Rehm) wskazują jako przyczynę depresji specyficzne deficyty w zakresie samoobserwacji, samoewaluacji oraz samowzmacniania. Terapia przypomina w ogólnych zasadach terapię w podejściu Becka. Teorie oparte na pojęciu wzmocnienia (Lewinsohn) upatrujące przyczyny depresji w niskim poziomie pozytywnych zewnętrznych wzmocnień. Jako jeden z typów terapii proponuje się tu trening umiejętności społecznych. Żaden z powyższych modeli nie wyjaśnia wszystkich zjawisk związanych z depresją. Wyuczona bezradność Termin ten oznacza utrwalenie przekonań o braku związku przyczynowego między własnym działaniem (reakcją), a jego konsekwencjami (wzmocnieniem). Został rozpropagowany w psychologii przez Martina Seligmana w latach 70. XX w. Ludzie uczą się bezradności, czyli poczucia, że ich osobista kontrola wzmocnień i wpływ na sytuację jest nieefektywna. W związku z tym uczą się oczekiwać obniżonej kontroli w przyszłości. Objawy depresyjne mogą być skutkiem wyuczonej bezradności. Zjawisko to może także brać udział w rozwoju współuzależnienia. Depresja jako dostosowanie Szacuje się, że około 30-50% ludzi cierpiało w swoim życiu na zaburzenia depresyjne, a największe ryzyko ich wystąpienia jest wśród młodych, kiedy to ludzie określają swoje cele i następuje ich weryfikacja. Niepowodzenia powodują obniżenie nastroju, co powstrzymuje przed marnowaniem sił i środków. Sugeruje to, że obniżenie nastroju jest formą dostosowania i tak jak inne obronne reakcje organizmu (ból, strach, gorączka, wymioty) wyewoluowały taką czułość, aby spełnić swoją rolę w sytuacji prawdziwego zagrożenia. Jednak skutkiem dużej czułości są także fałszywe alarmy . Depresja pozwala skupić się na rozmyślaniu nad złożonymi problemami życiowymi. Ludzie w depresji myślą bardziej analitycznie, a takie objawy depresji jak izolowanie się czy utrata odczuwania przyjemności zmniejszają możliwości rozproszenia uwagi. Depresję jako istotny element rozwoju samoświadomości opisał już w 1960 roku polski psycholog kliniczny prof. dr Kazimierz Dąbrowski, autor teorii dezintegracji pozytywnej Depresja wtórna do innych chorób Oprócz depresji z przyczyn pierwotnych, objawy depresyjne mogą występować wtórnie w przebiegu innych chorób somatycznych i zaburzeń psychicznych. Choroby mogące mieć wpływ na wystąpienie depresji to: zaburzenia psychiczne schizofrenia zaburzenia lękowe zaburzenia osobowości zaburzenia odżywiania otępienie zespół Aspergera choroby endokrynne choroba Cushinga choroba Addisona choroby tarczycy (zwłaszcza niedoczynność) choroby przytarczyc choroby związane z zaburzeniami cyklu miesięcznego choroby neurologiczne stwardnienie rozsiane choroba Parkinsona choroba Huntingtona uszkodzenie rdzenia kręgowego uraz, guz oraz udar mózgu (zwłaszcza zawały lewej przedniej części) choroby zakaźne zapalenie wątroby mononukleoza zakaźna opryszczka bruceloza dur brzuszny AIDS kiła inne choroby choroby nowotworowe (zwłaszcza trzustki) toczeń rumieniowaty układowy reumatoidalne zapalenie stawów niewydolność nerek porfiria niedobór niacyny przewlekłe stany bólowe Należy pamiętać, że każda choroba somatyczna, która w swoim przebiegu powoduje znaczne cierpienie może powodować wystąpienie depresji pośrednio z przyczyn psychologicznych. Depresja wtórna od zażywanych substancji psychoaktywnych Na wystąpienie depresji mogą mieć wpływ przyjmowane substancje psychoaktywne oraz niektóre leki, takie jak: -blokery, metylodopa, rezerpina, kortykosteroidy, leki antykoncepcyjne, DOPA, karbamazepina, fenytoina, benzodiazepiny, opioidy, ibuprofen, indometacyna oraz leki przeciwpsychotyczne. Opublikowano badania naukowe wskazujące na zależność między depresją i wystawieniem na działanie niektórych pestycydów rolniczych. Depresja jatrogenna od izotretynoiny Izotretynoina stosowana w leczeniu trądziku może powodować depresję, lęki i zaburzenia nastroju, które mogą wystąpić podczas leczenia lub pewien czas po jego zakończeniu. Przerwanie leczenia może nie wystarczyć do złagodzenia tych objawów i konieczne może być poddanie się badaniu psychiatrycznemu lub psychologicznemu. Leczenie depresji Leczenie depresji powinno odbywać się pod okiem specjalisty psychiatry, czasem może to być specjalista neurolog. Najważniejsze jest zapewnienie bezpieczeństwa chorego, w tym zapobieżenie ewentualnej próbie samobójczej. Niektóre leki, działając silniej aktywizująco (na napęd) mogą spowodować "odhamowanie" chorego przed wyrównaniem nastroju i poważne ryzyko targnięcia się chorego na własne życie. Zatem w wielu przypadkach depresji zalecana jest hospitalizacja, często nie dłuższa niż kilkanaście dni, która pomaga też w doborze leków i wielkości dawki. Przed podjęciem właściwego leczenia przeciwdepresyjnego lekarz zazwyczaj zaleca badania ogólne, aby wstępnie wykluczyć inne przyczyny. Obecnie dostępne formy leczenia to: leki przeciwdepresyjne, psychoterapia, leki normotymiczne, leki przeciwpadaczkowe, fototerapia, wybrane leki neuroleptyczne, elektrowstrząsy, deprywacja snu. Leki przeciwdepresyjne Information icon.svg Osobny artykuł: Leki przeciwdepresyjne. Biorąc pod uwagę budowę i mechanizm działania, wyróżniamy następujące grupy leków przeciwdepresyjnych: trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne zatrzymują dostępną norepinefrynę (bądź serotoninę) w synapsie przez blokowanie reabsorpcji (tzw. hamowanie nieselektywne wychwytu zwrotnego noradrenaliny i serotoniny) np. amitryptylina, doksepina, imipramina, klomipramina, dezypramina, dibenzepina, dotiepina i inne. leki czteropierścieniowe mianseryna (antagonista receptora alfa2) NaSSA leki hamujące selektywnie wychwyt serotoniny (SSRI), np. fluwoksamina, fluoksetyna, paroksetyna lub sertralina względnie selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego noradrenaliny i serotoniny(SNRI) wenlafaksyna, duloksetyna, milnacipran selektywne inhibitory MAO które opóźniają rozkład chemiczny amin biogenicznych przez hamowanie monoaminoksydazy, enzymu który jest za owo rozbijanie odpowiedzialny np. moklobemid pozostałe leki np.: inhibitory wychwytu zwrotnego noradrenaliny i dopaminy NDRI (bupropion), inhibitory wychwytu serotoniny blokujące receptor 5HT2 (nefazodon, trazodon), antagoniści receptorów 5HT2 , alfa2, 5HT3 (mirtazapina),NaSSA sole litu, sole magnezu, leki o innych mechanizmach działania (tianeptyna). Działanie leków przeciwdepresyjnych zaczyna się dopiero po wielu dniach, a wyraźna poprawa widoczna jest dopiero po 4-6 tygodniach. Czasem w leczeniu depresji stosuje się neuroleptyki (np. sulpiryd), karbamazepinę, oraz hormony tarczycy. W zapobieganiu nawrotom obok soli litu pomóc może lamotrygina. Elektrowstrząsy Rzadką metodą terapii w bardzo głębokiej depresji są elektrowstrząsy, zwłaszcza gdy dominującym objawem jest głęboki stupor. Obecnie aplikuje się ECT zwykle jednostronnie tylko do półkuli niedominującej, w której nie ma ośrodków mowy. Elektrowstrząsy prawdopodobnie zwiększają ilość dostępnej norepinefryny oraz innych amin biogenicznych, ale jednocześnie wywołują rozliczne efekty uboczne, głównie zaburzenia pamięci. Dieta w depresji W badaniach klinicznych wykazano, że poziom kwasów omega-3 ma wpływ na samopoczucie u osób cierpiących na depresję. Wśród osób leczących się na depresję, które przyjmowały potrawy bogate w kwasy omega-3, odnotowano dodatkową poprawę samopoczucia poza tą, która wynikała z zastosowania konwencjonalnej terapii. Według niektórych specjalistów korzystny wpływ na samopoczucie w depresji mają witaminy z grupy B: B6, B9 oraz B12. Depresja w religii Jezuita Anthony de Mello pisze: "Cierpisz z powodu depresji i lęków dlatego, że identyfikujesz się z nimi. Nie jesteś przecież swą depresją. To tylko chytra sztuczka twego umysłu, dziwaczna iluzja". "Wykraczasz poza siebie i spoglądasz na depresję z góry, nie identyfikujesz się z nią. Nie robisz nic, by się jej pozbyć, jesteś pełen woli życia, podczas gdy ona przechodzi przez ciebie i znika. Możesz być szczęśliwy w swej depresji". W buddyzmie depresja traktowana jest jako podrzędne splamienie mentalne powstałe pod wpływem nawykowej i błędnie przyjmowanej tożsamości "ja", która wydaje się być pojedyncza, niezależna i niezmienna, pomimo, że wszystkie mentalno-materialne czynniki na bazie których owa tożsamość jest projektowana, nie są w żaden sposób pojedyncze, niezależne i niezmienne. Depresja jako zespół objawowy Zespół depresyjny występuje najczęściej w przebiegu choroby afektywnej i obejmuje następujące objawy: obniżenie nastroju, spowolnienie toku myślenia, spowolnienie ruchowe. Zespół ten bywa też nazywany depresją prostą. Zespół ten poza depresją jednobiegunową i dwubiegunową obserwuje się w psychozach inwolucyjnych (depresja inwolucyjna), psychozach przedstarczych i starczych, czasem w schizofrenii, w psychozach reaktywnych. Rokowanie Depresja jako choroba obejmuje zbyt wiele kryteriów diagnostycznych i zbyt wiele typów aby można było określić jednoznacznie kwestię rokowania dla pacjenta w tej chorobie. Ogólnie uważa się, że dobrze rokują te przypadki, w których: zażegnano groźbę samobójstwa, rozpoznanie obejmuje stricte depresję (F32), brak jest objawów neurastenii przed zachorowaniem, nie występują ciężkie choroby somatyczne (np. choroby nowotworowe, choroby przewlekłe tak u samego chorego jak i u jego najbliższej rodziny), chory jest aktywny zawodowo, ma satysfakcjonującą pracę, chory nie ma problemów materialnych. Rokowanie jest ostrożniejsze w przypadku: depresja jest objawem w przebiegu schizofrenii (F20.4); występują objawy uszkodzenia i zaburzenia w funkcjonowaniu OUN pod postacią charakteropatii, zespołów psychoorganicznych (F06/07); depresja występuje w przebiegu padaczki; u chorego stwierdzono toksykomanię; brak jest dobrej współpracy z leczącym lekarzem (niesystematyczne przyjmowanie leków, samowolne zmniejszanie dawek leków); chory nadużywa alkoholu; chory jest ciężko chory somatycznie; występują duże problemy materialne u chorego (brak stałych dochodów, problem z zakupem leków dla optymalnego leczenia). chory jest poszukiwany przez policję (popełnił morderstwo, spowodował śmiertelny wypadek) Ocena nasilenia Do oceny nasilenia zespołów depresyjnych służą: Skala Montgomery-Asberg, Skala depresji Hamiltona, inwentarz Skala depresji Becka. Ludzie cierpiący na depresję mają osłabiony węch z powodu zmniejszenia się obszarów mózgu odpowiedzialnych za zmysł powonienia. W przyszłości prawdopodobnie na tej podstawie można będzie oceniać siłę nasilenia tej choroby. Zobacz też WiktionaryPl nodesc.svg Zobacz hasło depresja w Wikisłowniku Wikinews-logo.svg Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews na temat Depresja i stany depresyjne coraz częstsze u dzieci abulia acedia apatia depresja sezonowa depresja maskowana melancholia triada depresyjna Anonimowi Depresanci Przypisy Lidia Cierpiałkowska: Psychopatologia. Warszawa: SCHOLAR, 2007, s. 241. ISBN 978-83-7383-284-8. Seligman, 1975) BBC - Podcasts - Discovery Depression 23 Jan 12 Paul W. Andrews i J. Anderson Thomson, Jr.. Depression's Evolutionary Roots. „Scientific American, 25 VIII 2009. K. DABROWSKI. [Remarks on typology based on the theory of positive disintegration].. „Ann Med Psychol (Paris). 118(2), s. 401-6, Oct 1960. PMID 13719255. MK. Harrison. Lindemann's crisis theory and Dabrowski's positive disintegration theory. A comparative analysis.. „Perspect Psychiatr Care. 3 (6), s. 8-13, 1965. PMID 5174396. 7,0 7,1 Alasdair D. Cameron: Psychiatria. Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2009, s. 8-9, seria: Crash Course. ISBN 978-83-8958-176-1. Presentation of depression in autism and Asperger syndrome Psychiatric disorders among Egyptian pesticide applicators and formulators.By Amr MM, Halim ZS, Moussa SS. In Environ Res. 1997;73(1-2):193-9. PMID 9311547 Depression and pesticide exposures among private pesticide applicators enrolled in the Agricultural Health Study. By Beseler CL, Stallones L, Hoppin JA, Alavanja MC, Blair A, Keefe T, Kamel F. In: Environ Health Perspect. 2008 Dec; 116(12):1713-9.PMID 19079725 A cohort study of pesticide poisoning and depression in Colorado farm residents. By Beseler CL, Stallones L. In Ann Epidemiol. 2008 Oct; 18(10):768-74.PMID 18693039 Mood disorders hospitalizations, suicide attempts, and suicide mortality among agricultural workers and residents in an area with intensive use of pesticides in Brazil. By Meyer A, Koifman S, Koifman RJ, Moreira JC, de Rezende Chrisman J, Abreu-Villaca Y. In J Toxicol Environ Health A. 2010; 73(13-14):866-77. PMID 20563920 Suicide and potential occupational exposure to pesticides, Colorado 1990-1999 , By Stallones L. In J Agromedicine. 2006; 11(3-4):107-12. PMID 19274902 Increased risk of suicide with exposure to pesticides in an intensive agricultural area. A 12-year retrospective study. Di Parrón T, Hernndez AF, Villanueva E. In Forensic Sci Int. 1996 May 17; 79(1):53-63.PMID 8635774 FN. Jacka, S. Overland, R. Stewart, GS. Tell i inni. Association between magnesium intake and depression and anxiety in community-dwelling adults: the Hordaland Health Study.. „Aust N Z J Psychiatry. 43 (1), s. 45-52, Jan 2009. doi:10.1080/00048670802534408. PMID 19085527. K. Wilson, V. Brakoulias. Magnesium intake and depression.. „Aust N Z J Psychiatry. 43 (6), s. 580, Jun 2009. PMID 19452662. M. Nechifor. Magnesium in major depression.. „Magnes Res. 22 (3), s. 163S-166S, Sep 2009. PMID 19780403. GA. Eby, KL. Eby. Rapid recovery from major depression using magnesium treatment.. „Med Hypotheses. 67 (2), s. 362-70, 2006. doi:10.1016/j.mehy.2006.01.047. PMID 16542786. Kamila Krawczyk, Janusz Rybakowski. Zastosowanie kwasów tłuszczowych omega-3 w leczeniu depresji. „Farmakoterapia w Psychiatrii i Neurologii. 2, s. 101-107, 2007. Instytut Psychiatrii i Neurologii. 20,0 20,1 Rebecca Fox-Spencer: Depresja. Lekarz rodzinny. Monika Lipiec-Szafarczyk (tłum.). Septem, 2007, s. 98. ISBN 978-83-246-0733-4. Anthony de Mello: Przebudzenie. Poznań: Zysk i S-ka, 1992, s. 23. ISBN 83-86530-46-4 Jak depresja upośledza węch (pl) Depression dulls sense of smell (en) Bibliografia Psychiatria. Adam Bilikiewicz, Wojciech Strzyżewski. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1992. Psychoterapia. Szkoły zjawiska, techniki i specyficzne problemy. Lidia Grzesiuk (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994. David L. Rosenhan, Martin E. P. Seligman: Psychopatologia. 1994. Yapko M.: Kiedy życie boli. Zalecenia w leczeniu depresji. Gdańsk: GWP, 1999. Rosenthal M. S.: Depresja. Warszawa: KDC, 2002. Krzysztof Jedliński: Jak rozmawiać z tymi, co stracili nadzieję. Wyd. III. 1996. Iwona Koszewska, Ewa Habrat-Pragłowska: O depresji, o manii, o nawracających zaburzeniach nastroju. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003. ISBN 83-200-2796-9. Alasdair D. Cameron: Psychiatria. Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2005, s. 7, seria: Crash Course. ISBN 978-83-8958-176-1. (sekcja: Kryteria diagnostyczne) Adam Bilikiewicz, Stanisław Pużyński, Jacek Wciórka, Janusz Rybakowski: Psychiatria.. T. 3. Wrocław: Urban & Parner, 2003. ISBN 83-87944-24-6. Linki zewnętrzne Artykuły dot. depresji na Psychiatria.pl Artykuł dot. wpływu relaksacyjnej techniki Float REST na depresję Star of life2.svg Zapoznaj się z zastrzeżeniami dotyczącymi pojęć medycznych i pokrewnych w Wikipedii. Zaburzenia depresyjne Skocz do: nawigacji, szukaj Zaburzenia nastroju (afektywne) ICD-10 F32 Epizod depresyjny F32.0 Epizod depresji łagodny F32.1 Epizod depresji umiarkowany F32.2 Epizod depresji ciężki, bez objawów psychotycznych F32.3 Epizod ciężkiej depresji z objawami psychotycznymi F32.8 Inne epizody depresyjne F32.9 Epizod depresyjny, nieokreślony ICD-10 F33 Zaburzenia depresyjne nawracające F33.0 Zaburzenia depresyjne nawracające, obecnie - epizod depresyjny łagodny F33.1 Zaburzenia depresyjne nawracające, obecnie - epizod depresyjny umiarkowany F33.2 Zaburzenia depresyjne nawracające, obecnie - epizod depresji ciężkiej bez objawów psychotycznych F33.3 Zaburzenia depresyjne nawracające, obecnie - ciężka depresja z objawami psychotycznymi F33.4 Zaburzenia depresyjne nawracające, obecnie - stan remisji F33.8 Inne nawracające zaburzenia depresyjne F33.9 Nawracające zaburzenia depresyjne, nieokreślone DiseasesDB 3589 MedlinePlus 003213 MeSH D003865 Zaburzenia depresyjne zaburzenia psychiczne z grupy zaburzeń afektywnych, charakteryzujące się obniżeniem nastroju, obniżeniem napędu psychoruchowego, zaburzeniem rytmów okołodobowych i lękiem. Spis treści 1 Typy depresji 1.1 Depresja duża 2 Występowanie depresji 3 Kryteria diagnostyczne 4 Modele teoretyczne depresji 4.1 Model biologiczny 4.2 Model psychodynamiczny 4.3 Model poznawczo-behawioralny 4.4 Wyuczona bezradność 4.5 Depresja jako dostosowanie 4.6 Depresja wtórna do innych chorób 4.7 Depresja wtórna od zażywanych substancji psychoaktywnych 4.8 Depresja jatrogenna od izotretynoiny 5 Leczenie depresji 5.1 Leki przeciwdepresyjne 5.2 Elektrowstrząsy 5.3 Dieta w depresji 5.4 Depresja w religii 6 Depresja jako zespół objawowy 7 Rokowanie 8 Ocena nasilenia 9 Zobacz też 10 Przypisy 11 Bibliografia 12 Linki zewnętrzne Typy depresji Vincent van Gogh, który cierpiał z powodu depresji, namalował 25 lipca 1890 roku obraz przedstawiający desperację oraz brak nadziei w depresji. Depresja epizodyczna (epizody depresyjne (F32)) trwa krócej niż dwa lata i charakteryzuje się wyraźnym początkiem; Zaburzenia depresyjne nawracające (F33) powtarzające się epizody depresji bez objawów wzmożonego nastroju i zwiększonej energii w przeszłości (zob. mania); depresja endogenna uwarunkowana biologicznie, typowa; ostrzejsza w przebiegu od egzogennej; depresja duża, epizod depresyjny o znacznym nasileniu; depresja egzogenna (depresja reaktywna) poprzedzona stresującym zdarzeniem. Niektórzy badacze twierdzą, iż w rzeczywistości jest to ta sama depresja jednobiegunowa, a powyższy podział tak naprawdę odzwierciedla podział na depresję ostrą i łagodną. Depresja przewlekła (dystymia (F34.1)) trwa co najmniej dwa lata, a remisja nie trwa dłużej niż dwa miesiące. Depresja poschizofreniczna (F20.4) przejawia się w epizodzie depresyjnym po psychozie schizofrenicznej. Objawy schizofreniczne występują, lecz nie dominują już w obrazie klinicznym. Depresja duża Kryteria diagnostyczne rozpoznania depresji dużej według DSM-IV: Występowanie minimum pięciu objawów przez okres 2 tygodni pod warunkiem, że stanowią one istotną zmianę w zachowaniu chorego; jednym z objawów jest obniżenie nastroju bądź utrata zainteresowań oraz brak zdolności odczuwania przyjemności. obniżenie nastroju lub dysforia występujące codziennie przez przeważającą część dnia odczuwana subiektywnie i dostrzegana przez otoczenie znaczne ograniczenie zainteresowań wszystkimi czynnościami oraz brak odczuwania przyjemności związanej z ich wykonywaniem spadek lub wzrost masy ciała minimum 5% w ciągu miesiąca lub codzienny wzrost lub spadek apetytu utrzymująca się bezsenność lub nadmierna senność spowolnienie lub podniecenie ruchowe uczucie zmęczenia poczucie nieuzasadnionej winy, obniżenie poczucia własnej wartości obniżenie sprawności myślenia, zaburzenia uwagi i koncentracji, niemożność podjęcia decyzji nawracające myśli o śmierci, myśli samobójcze realizowane bądź nie Kryteria wykluczenia należy wykluczyć istnienie somatycznych lub organicznych czynników, które mogą mieć wpływ na nastrój zaburzeniem nie jest reakcja na śmierć bliskiej osoby (jeżeli żałoba przedłuża się lub dodatkowo występują myśli samobójcze, nasila się poczucie własnej bezwartościowości oraz następuje wyraźne spowolnienie ruchowe należy podejrzewać depresję endogenną) nie występują urojenia przed, w trakcie lub po czasie pojawienia się zaburzeń przez okres 2 tygodni Występowanie depresji Około 10% populacji cierpi na depresję. Choć najczęściej ujawnia się pomiędzy 15. a 30. rokiem życia, zachorować mogą także dzieci i osoby w podeszłym wieku. Wskazuje się na dwa szczyty zachorowania na depresję: pierwszy około 30 r.ż. a drugi około 60 r.ż. 25% epizodów trwa krócej niż jeden miesiąc. 50% ustępuje przed upływem trzech miesięcy. Depresja ma skłonność do nawrotów. 75% chorych zachoruje ponownie w ciągu 2 lat od wyleczenia poprzedniego epizodu. Na depresję częściej chorują kobiety niż mężczyźni, zwykle rozwija się ona później niż choroba afektywna dwubiegunowa. Około 15% pacjentów z ciężką depresją umiera wskutek samobójstwa, 20-60% chorych na depresję próbuje sobie odebrać życie, 40-80% ma myśli samobójcze. Kryteria diagnostyczne Według klasyfikacji ICD-10, aby stwierdzić występowanie epizodu depresyjnego, muszą występować przez co najmniej dwa tygodnie najmniej dwa z trzech poniższych objawów: obniżenie nastroju, utrata zainteresowań i anhedonia, mniejsza energia lub wytrzymałość na zmęczenie, oraz dwa lub więcej objawów takich jak: trudności w skupieniu uwagi, obniżenie samooceny, odczuwanie winy, czucie się bezwartościowym, pesymistyczne postrzeganie przyszłych wydarzeń, myśli bądź zachowania suicydalne lub zachowania autoagresywne, problemy ze snem, zmniejszenie apetytu. Modele teoretyczne depresji Model biologiczny Według modelu neurochemicznego przyczyną depresji może być niedobór pewnych amin biogennych. Hipotezy na temat neurochemicznego podłoża depresji dotyczą głównie spadku poziomu norepinefryny (inaczej noradrenaliny; hipoteza katecholaminowa) oraz serotoniny (hipoteza serotoninowa). Obniżenie poziomu tych amin biogennych powoduje pojawienie się deficytów motywacyjnych. Norepinefryna (bądź serotonina) wyprodukowana w jednej komórce nerwowej jest uwalniana do synapsy, gdzie stymuluje drugą komórkę. Aby powstrzymać tę stymulację, norepinefryna (bądź serotonina) musi zostać zdeaktywowana: albo przez reabsorpcję do neuronu presynaptycznego; albo przez jej zniszczenie. Leki przeciwdepresyjne powstrzymują te procesy, nie dopuszczając do spadku poziomu norepinefryny i serotoniny. Neuroanatomiczna teoria depresji głosi, że przyczyną tego zaburzenia jest nadmierna aktywność prawego płata czołowego. Teorię o organicznym charakterze depresji wspierają następujące fakty: depresja często pojawia się po okresie naturalnych zmian fizjologicznych u kobiet (np. po porodzie); silne podobieństwo objawów depresji u przedstawicieli różnych kultur; wysoka skuteczność biologicznych metod terapii (preparatów trójpierścieniowych, inhibitorów MAO, elektrowstrząsów); depresja pojawia się jako skutek uboczny stosowania pewnych leków (np. leków hipotensyjnych, przeciwnowotworowych, przeciwparkinsonowskich, kortykosteroidów, neuroleptyków, estrogenów i progesteronu i niektórych antybiotyków). Model psychodynamiczny W modelu psychodynamicznym uważa się, że depresja (tak jak i inne zaburzenia) ma swoje źródła w nierozwiązanym konflikcie z przeszłości. Pierwsze modele teoretyczne depresji w ujęciu psychoanalitycznym przedstawili w artykule „Żałoba i melancholia Karl Abraham (1911) oraz Zygmunt Freud (1917). Freud uważał, że przyczyną depresji jest skierowanie całej agresji do wewnątrz, w efekcie czego dochodzi do obniżenia samooceny, samooskarżeń czy wręcz samobójstwa. Osoba depresyjna w dzieciństwie skierowała swoją miłość na drugą osobę i doznała rozczarowania. W efekcie identyfikuje się z utraconym obiektem, „włącza go w obszar swojego ego. Złość odczuwana pierwotnie wobec utraconego obiektu zostaje skierowana na samego siebie. Kolejne doświadczenia straty i odrzucenia reaktywują uczucia związane z utratą pierwotnego obiektu. Według Melanie Klein (teoria relacji z obiektem) jakość relacji matki i dziecka w pierwszym roku życia decyduje o tym, czy w przyszłości jednostka będzie miała skłonności do depresji. Zdaniem autorki każde dziecko przechodzi przed pierwszym rokiem życia okres, w którym szczególnie silnie przeżywa złość reakcję na frustracje w kontakcie z matką oraz strach, będący z kolei reakcją na przeżywany gniew (tzw. pozycja depresyjna). Jeżeli uczucia gniewu i strachu w relacji z matką są silniejsze niż doświadczane uczucie miłości, pojawiają się patologiczne sposoby rozwiązywania „pozycji depresyjnej, do których jednostka może powracać w życiu dorosłym. Część psychodynamicznych teorii depresji akcentuje istnienie określonych typów osobowości depresyjnej, które kształtują się w dzieciństwie. Generalnie typy te charakteryzują się nadmiernym poleganiem na zewnętrznych źródłach samooceny, gratyfikacji oraz nadawania znaczenia własnym działaniom (koncepcja Arietiego, Rado, Fenichela ci dwaj ostatni kładą także akcent na narcystyczne elementy osobowości depresyjnej oraz narcystyczne zranienie we wczesnym dzieciństwie). Z kolei nurt związany z Edwardem Bibringiem podkreśla, że kluczowym czynnikiem w rozwoju depresji jest bezradność w osiąganiu celów zaburzenie to pojawia się, gdy ego czuje się bezradne w zaspokajaniu swoich aspiracji; przyczyną tego stanu rzeczy mogą być stawiane nierealistyczne oczekiwania oraz przeżycie silnego poczucia bezradności, najprawdopodobniej w fazie oralnej. Za punkt wyjścia teorie psychodynamiczne uznawały utratę ważnego obiektu, więc i ewoluowały w kierunku spostrzegania ogólnego braku podstaw dobrego funkcjonowania i samopoczucia (w tym braku stabilnego poczucia własnej wartości) czyli słabości ego, czemu często towarzyszy nadmiernie krytyczne, niestabilne superego. Terapia psychodynamiczna depresji odwołuje się do typowych dla psychoanalizy czynników leczniczych (a więc usuwania przeniesień, uświadamiania treści nieświadomych, usuwania obron przez interpretację), gdzie podstawowym mechanizmem zmiany jest wgląd. Treścią pracy są z reguły narcystyczno-oralne potrzeby miłości, opieki, akceptacji. Model poznawczo-behawioralny Teorie poznawczo-behawioralne depresji zakładają, że osoba depresyjna przyswoiła sobie nieadaptacyjny wzór reagowania, który można zmienić w procesie uczenia się nowych umiejętności. Celem leczenie jest modyfikacja specyficznych zachowań i myśli, w których upatruje się przyczynę depresji. Zdecydowanie najsłabszym punktem poznawczych teorii jest wyjaśnianie somatycznych objawów depresji. Szczególną popularnością cieszy się model zaproponowany przez Aarona T. Becka. Jego zdaniem zachowanie jednostki zależy od typu informacji, jakie docierają do niej z zewnątrz oraz sposobu, w jaki ona te informacje przekształca i interpretuje. U podłoża depresji zdaniem Becka leżą nieracjonalne schematy poznawcze, które mają źródło w dzieciństwie i są rezultatem traumatycznych wydarzeń, powtarzanych negatywnych osądów (najczęściej przez rodziców) oraz przez naśladowanie depresyjnych modeli. Podstawowy schemat poznawczy w depresji to tzw. triada poznawcza: negatywne myśli o sobie, o świecie i o przyszłości. Takie poglądy są przyczyną niskiej samooceny oraz emocjonalnych i fizycznych objawów charakterystycznych dla depresji. Drugim mechanizmem depresji są systematycznie dokonywane błędy logiczne w procesie wnioskowania, które sprzyjają pogorszeniu się samopoczucia i uniemożliwiają obiektywną ocenę sytuacji przez jednostkę. Terapia zgodna z ujęciem Becka jest krótkoterminowa, dyrektywna, ustrukturalizowana i ukierunkowana przede wszystkim na przekształcenie schematów poznawczych. Korzysta się w niej z technik behawioralnych, przede wszystkim zaś z tzw. eksperymentów behawioralnych. Badania dowodzą, że prawidłowo stosowana terapia poznawczo-behawioralna prowadzi do korzystnych zmian w metabolizmie kory mózgowej. Inne teorie poznawczo-behawioralne: Teorie samokontroli (OHara i Rehm) wskazują jako przyczynę depresji specyficzne deficyty w zakresie samoobserwacji, samoewaluacji oraz samowzmacniania. Terapia przypomina w ogólnych zasadach terapię w podejściu Becka. Teorie oparte na pojęciu wzmocnienia (Lewinsohn) upatrujące przyczyny depresji w niskim poziomie pozytywnych zewnętrznych wzmocnień. Jako jeden z typów terapii proponuje się tu trening umiejętności społecznych. Żaden z powyższych modeli nie wyjaśnia wszystkich zjawisk związanych z depresją. Wyuczona bezradność Termin ten oznacza utrwalenie przekonań o braku związku przyczynowego między własnym działaniem (reakcją), a jego konsekwencjami (wzmocnieniem). Został rozpropagowany w psychologii przez Martina Seligmana w latach 70. XX w. Ludzie uczą się bezradności, czyli poczucia, że ich osobista kontrola wzmocnień i wpływ na sytuację jest nieefektywna. W związku z tym uczą się oczekiwać obniżonej kontroli w przyszłości. Objawy depresyjne mogą być skutkiem wyuczonej bezradności. Zjawisko to może także brać udział w rozwoju współuzależnienia. Depresja jako dostosowanie Szacuje się, że około 30-50% ludzi cierpiało w swoim życiu na zaburzenia depresyjne, a największe ryzyko ich wystąpienia jest wśród młodych, kiedy to ludzie określają swoje cele i następuje ich weryfikacja. Niepowodzenia powodują obniżenie nastroju, co powstrzymuje przed marnowaniem sił i środków. Sugeruje to, że obniżenie nastroju jest formą dostosowania i tak jak inne obronne reakcje organizmu (ból, strach, gorączka, wymioty) wyewoluowały taką czułość, aby spełnić swoją rolę w sytuacji prawdziwego zagrożenia. Jednak skutkiem dużej czułości są także fałszywe alarmy . Depresja pozwala skupić się na rozmyślaniu nad złożonymi problemami życiowymi. Ludzie w depresji myślą bardziej analitycznie, a takie objawy depresji jak izolowanie się czy utrata odczuwania przyjemności zmniejszają możliwości rozproszenia uwagi. Depresję jako istotny element rozwoju samoświadomości opisał już w 1960 roku polski psycholog kliniczny prof. dr Kazimierz Dąbrowski, autor teorii dezintegracji pozytywnej Depresja wtórna do innych chorób Oprócz depresji z przyczyn pierwotnych, objawy depresyjne mogą występować wtórnie w przebiegu innych chorób somatycznych i zaburzeń psychicznych. Choroby mogące mieć wpływ na wystąpienie depresji to: zaburzenia psychiczne schizofrenia zaburzenia lękowe zaburzenia osobowości zaburzenia odżywiania otępienie zespół Aspergera choroby endokrynne choroba Cushinga choroba Addisona choroby tarczycy (zwłaszcza niedoczynność) choroby przytarczyc choroby związane z zaburzeniami cyklu miesięcznego choroby neurologiczne stwardnienie rozsiane choroba Parkinsona choroba Huntingtona uszkodzenie rdzenia kręgowego uraz, guz oraz udar mózgu (zwłaszcza zawały lewej przedniej części) choroby zakaźne zapalenie wątroby mononukleoza zakaźna opryszczka bruceloza dur brzuszny AIDS kiła inne choroby choroby nowotworowe (zwłaszcza trzustki) toczeń rumieniowaty układowy reumatoidalne zapalenie stawów niewydolność nerek porfiria niedobór niacyny przewlekłe stany bólowe Należy pamiętać, że każda choroba somatyczna, która w swoim przebiegu powoduje znaczne cierpienie może powodować wystąpienie depresji pośrednio z przyczyn psychologicznych. Depresja wtórna od zażywanych substancji psychoaktywnych Na wystąpienie depresji mogą mieć wpływ przyjmowane substancje psychoaktywne oraz niektóre leki, takie jak: -blokery, metylodopa, rezerpina, kortykosteroidy, leki antykoncepcyjne, DOPA, karbamazepina, fenytoina, benzodiazepiny, opioidy, ibuprofen, indometacyna oraz leki przeciwpsychotyczne. Opublikowano badania naukowe wskazujące na zależność między depresją i wystawieniem na działanie niektórych pestycydów rolniczych. Depresja jatrogenna od izotretynoiny Izotretynoina stosowana w leczeniu trądziku może powodować depresję, lęki i zaburzenia nastroju, które mogą wystąpić podczas leczenia lub pewien czas po jego zakończeniu. Przerwanie leczenia może nie wystarczyć do złagodzenia tych objawów i konieczne może być poddanie się badaniu psychiatrycznemu lub psychologicznemu. Leczenie depresji Leczenie depresji powinno odbywać się pod okiem specjalisty psychiatry, czasem może to być specjalista neurolog. Najważniejsze jest zapewnienie bezpieczeństwa chorego, w tym zapobieżenie ewentualnej próbie samobójczej. Niektóre leki, działając silniej aktywizująco (na napęd) mogą spowodować "odhamowanie" chorego przed wyrównaniem nastroju i poważne ryzyko targnięcia się chorego na własne życie. Zatem w wielu przypadkach depresji zalecana jest hospitalizacja, często nie dłuższa niż kilkanaście dni, która pomaga też w doborze leków i wielkości dawki. Przed podjęciem właściwego leczenia przeciwdepresyjnego lekarz zazwyczaj zaleca badania ogólne, aby wstępnie wykluczyć inne przyczyny. Obecnie dostępne formy leczenia to: leki przeciwdepresyjne, psychoterapia, leki normotymiczne, leki przeciwpadaczkowe, fototerapia, wybrane leki neuroleptyczne, elektrowstrząsy, deprywacja snu. Leki przeciwdepresyjne Information icon.svg Osobny artykuł: Leki przeciwdepresyjne. Biorąc pod uwagę budowę i mechanizm działania, wyróżniamy następujące grupy leków przeciwdepresyjnych: trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne zatrzymują dostępną norepinefrynę (bądź serotoninę) w synapsie przez blokowanie reabsorpcji (tzw. hamowanie nieselektywne wychwytu zwrotnego noradrenaliny i serotoniny) np. amitryptylina, doksepina, imipramina, klomipramina, dezypramina, dibenzepina, dotiepina i inne. leki czteropierścieniowe mianseryna (antagonista receptora alfa2) NaSSA leki hamujące selektywnie wychwyt serotoniny (SSRI), np. fluwoksamina, fluoksetyna, paroksetyna lub sertralina względnie selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego noradrenaliny i serotoniny(SNRI) wenlafaksyna, duloksetyna, milnacipran selektywne inhibitory MAO które opóźniają rozkład chemiczny amin biogenicznych przez hamowanie monoaminoksydazy, enzymu który jest za owo rozbijanie odpowiedzialny np. moklobemid pozostałe leki np.: inhibitory wychwytu zwrotnego noradrenaliny i dopaminy NDRI (bupropion), inhibitory wychwytu serotoniny blokujące receptor 5HT2 (nefazodon, trazodon), antagoniści receptorów 5HT2 , alfa2, 5HT3 (mirtazapina),NaSSA sole litu, sole magnezu, leki o innych mechanizmach działania (tianeptyna). Działanie leków przeciwdepresyjnych zaczyna się dopiero po wielu dniach, a wyraźna poprawa widoczna jest dopiero po 4-6 tygodniach. Czasem w leczeniu depresji stosuje się neuroleptyki (np. sulpiryd), karbamazepinę, oraz hormony tarczycy. W zapobieganiu nawrotom obok soli litu pomóc może lamotrygina. Elektrowstrząsy Rzadką metodą terapii w bardzo głębokiej depresji są elektrowstrząsy, zwłaszcza gdy dominującym objawem jest głęboki stupor. Obecnie aplikuje się ECT zwykle jednostronnie tylko do półkuli niedominującej, w której nie ma ośrodków mowy. Elektrowstrząsy prawdopodobnie zwiększają ilość dostępnej norepinefryny oraz innych amin biogenicznych, ale jednocześnie wywołują rozliczne efekty uboczne, głównie zaburzenia pamięci. Dieta w depresji W badaniach klinicznych wykazano, że poziom kwasów omega-3 ma wpływ na samopoczucie u osób cierpiących na depresję. Wśród osób leczących się na depresję, które przyjmowały potrawy bogate w kwasy omega-3, odnotowano dodatkową poprawę samopoczucia poza tą, która wynikała z zastosowania konwencjonalnej terapii. Według niektórych specjalistów korzystny wpływ na samopoczucie w depresji mają witaminy z grupy B: B6, B9 oraz B12. Depresja w religii Jezuita Anthony de Mello pisze: "Cierpisz z powodu depresji i lęków dlatego, że identyfikujesz się z nimi. Nie jesteś przecież swą depresją. To tylko chytra sztuczka twego umysłu, dziwaczna iluzja". "Wykraczasz poza siebie i spoglądasz na depresję z góry, nie identyfikujesz się z nią. Nie robisz nic, by się jej pozbyć, jesteś pełen woli życia, podczas gdy ona przechodzi przez ciebie i znika. Możesz być szczęśliwy w swej depresji". W buddyzmie depresja traktowana jest jako podrzędne splamienie mentalne powstałe pod wpływem nawykowej i błędnie przyjmowanej tożsamości "ja", która wydaje się być pojedyncza, niezależna i niezmienna, pomimo, że wszystkie mentalno-materialne czynniki na bazie których owa tożsamość jest projektowana, nie są w żaden sposób pojedyncze, niezależne i niezmienne. Depresja jako zespół objawowy Zespół depresyjny występuje najczęściej w przebiegu choroby afektywnej i obejmuje następujące objawy: obniżenie nastroju, spowolnienie toku myślenia, spowolnienie ruchowe. Zespół ten bywa też nazywany depresją prostą. Zespół ten poza depresją jednobiegunową i dwubiegunową obserwuje się w psychozach inwolucyjnych (depresja inwolucyjna), psychozach przedstarczych i starczych, czasem w schizofrenii, w psychozach reaktywnych. Rokowanie Depresja jako choroba obejmuje zbyt wiele kryteriów diagnostycznych i zbyt wiele typów aby można było określić jednoznacznie kwestię rokowania dla pacjenta w tej chorobie. Ogólnie uważa się, że dobrze rokują te przypadki, w których: zażegnano groźbę samobójstwa, rozpoznanie obejmuje stricte depresję (F32), brak jest objawów neurastenii przed zachorowaniem, nie występują ciężkie choroby somatyczne (np. choroby nowotworowe, choroby przewlekłe tak u samego chorego jak i u jego najbliższej rodziny), chory jest aktywny zawodowo, ma satysfakcjonującą pracę, chory nie ma problemów materialnych. Rokowanie jest ostrożniejsze w przypadku: depresja jest objawem w przebiegu schizofrenii (F20.4); występują objawy uszkodzenia i zaburzenia w funkcjonowaniu OUN pod postacią charakteropatii, zespołów psychoorganicznych (F06/07); depresja występuje w przebiegu padaczki; u chorego stwierdzono toksykomanię; brak jest dobrej współpracy z leczącym lekarzem (niesystematyczne przyjmowanie leków, samowolne zmniejszanie dawek leków); chory nadużywa alkoholu; chory jest ciężko chory somatycznie; występują duże problemy materialne u chorego (brak stałych dochodów, problem z zakupem leków dla optymalnego leczenia). chory jest poszukiwany przez policję (popełnił morderstwo, spowodował śmiertelny wypadek) Ocena nasilenia Do oceny nasilenia zespołów depresyjnych służą: Skala Montgomery-Asberg, Skala depresji Hamiltona, inwentarz Skala depresji Becka. Ludzie cierpiący na depresję mają osłabiony węch z powodu zmniejszenia się obszarów mózgu odpowiedzialnych za zmysł powonienia. W przyszłości prawdopodobnie na tej podstawie można będzie oceniać siłę nasilenia tej choroby. Zobacz też WiktionaryPl nodesc.svg Zobacz hasło depresja w Wikisłowniku Wikinews-logo.svg Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews na temat Depresja i stany depresyjne coraz częstsze u dzieci abulia acedia apatia depresja sezonowa depresja maskowana melancholia triada depresyjna Anonimowi Depresanci Przypisy Lidia Cierpiałkowska: Psychopatologia. Warszawa: SCHOLAR, 2007, s. 241. ISBN 978-83-7383-284-8. Seligman, 1975) BBC - Podcasts - Discovery Depression 23 Jan 12 Paul W. Andrews i J. Anderson Thomson, Jr.. Depression's Evolutionary Roots. „Scientific American, 25 VIII 2009. K. DABROWSKI. [Remarks on typology based on the theory of positive disintegration].. „Ann Med Psychol (Paris). 118(2), s. 401-6, Oct 1960. PMID 13719255. MK. Harrison. Lindemann's crisis theory and Dabrowski's positive disintegration theory. A comparative analysis.. „Perspect Psychiatr Care. 3 (6), s. 8-13, 1965. PMID 5174396. 7,0 7,1 Alasdair D. Cameron: Psychiatria. Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2009, s. 8-9, seria: Crash Course. ISBN 978-83-8958-176-1. Presentation of depression in autism and Asperger syndrome Psychiatric disorders among Egyptian pesticide applicators and formulators.By Amr MM, Halim ZS, Moussa SS. In Environ Res. 1997;73(1-2):193-9. PMID 9311547 Depression and pesticide exposures among private pesticide applicators enrolled in the Agricultural Health Study. By Beseler CL, Stallones L, Hoppin JA, Alavanja MC, Blair A, Keefe T, Kamel F. In: Environ Health Perspect. 2008 Dec; 116(12):1713-9.PMID 19079725 A cohort study of pesticide poisoning and depression in Colorado farm residents. By Beseler CL, Stallones L. In Ann Epidemiol. 2008 Oct; 18(10):768-74.PMID 18693039 Mood disorders hospitalizations, suicide attempts, and suicide mortality among agricultural workers and residents in an area with intensive use of pesticides in Brazil. By Meyer A, Koifman S, Koifman RJ, Moreira JC, de Rezende Chrisman J, Abreu-Villaca Y. In J Toxicol Environ Health A. 2010; 73(13-14):866-77. PMID 20563920 Suicide and potential occupational exposure to pesticides, Colorado 1990-1999 , By Stallones L. In J Agromedicine. 2006; 11(3-4):107-12. PMID 19274902 Increased risk of suicide with exposure to pesticides in an intensive agricultural area. A 12-year retrospective study. Di Parrón T, Hernndez AF, Villanueva E. In Forensic Sci Int. 1996 May 17; 79(1):53-63.PMID 8635774 FN. Jacka, S. Overland, R. Stewart, GS. Tell i inni. Association between magnesium intake and depression and anxiety in community-dwelling adults: the Hordaland Health Study.. „Aust N Z J Psychiatry. 43 (1), s. 45-52, Jan 2009. doi:10.1080/00048670802534408. PMID 19085527. K. Wilson, V. Brakoulias. Magnesium intake and depression.. „Aust N Z J Psychiatry. 43 (6), s. 580, Jun 2009. PMID 19452662. M. Nechifor. Magnesium in major depression.. „Magnes Res. 22 (3), s. 163S-166S, Sep 2009. PMID 19780403. GA. Eby, KL. Eby. Rapid recovery from major depression using magnesium treatment.. „Med Hypotheses. 67 (2), s. 362-70, 2006. doi:10.1016/j.mehy.2006.01.047. PMID 16542786. Kamila Krawczyk, Janusz Rybakowski. Zastosowanie kwasów tłuszczowych omega-3 w leczeniu depresji. „Farmakoterapia w Psychiatrii i Neurologii. 2, s. 101-107, 2007. Instytut Psychiatrii i Neurologii. 20,0 20,1 Rebecca Fox-Spencer: Depresja. Lekarz rodzinny. Monika Lipiec-Szafarczyk (tłum.). Septem, 2007, s. 98. ISBN 978-83-246-0733-4. Anthony de Mello: Przebudzenie. Poznań: Zysk i S-ka, 1992, s. 23. ISBN 83-86530-46-4 Jak depresja upośledza węch (pl) Depression dulls sense of smell (en) Bibliografia Psychiatria. Adam Bilikiewicz, Wojciech Strzyżewski. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1992. Psychoterapia. Szkoły zjawiska, techniki i specyficzne problemy. Lidia Grzesiuk (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994. David L. Rosenhan, Martin E. P. Seligman: Psychopatologia. 1994. Yapko M.: Kiedy życie boli. Zalecenia w leczeniu depresji. Gdańsk: GWP, 1999. Rosenthal M. S.: Depresja. Warszawa: KDC, 2002. Krzysztof Jedliński: Jak rozmawiać z tymi, co stracili nadzieję. Wyd. III. 1996. Iwona Koszewska, Ewa Habrat-Pragłowska: O depresji, o manii, o nawracających zaburzeniach nastroju. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003. ISBN 83-200-2796-9. Alasdair D. Cameron: Psychiatria. Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2005, s. 7, seria: Crash Course. ISBN 978-83-8958-176-1. (sekcja: Kryteria diagnostyczne) Adam Bilikiewicz, Stanisław Pużyński, Jacek Wciórka, Janusz Rybakowski: Psychiatria.. T. 3. Wrocław: Urban & Parner, 2003. ISBN 83-87944-24-6. Linki zewnętrzne Artykuły dot. depresji na Psychiatria.pl Artykuł dot. wpływu relaksacyjnej techniki Float REST na depresję szukane słowa pomoc ilość stron - ocena - płeć dowolna mężczyzna kobieta szkoła podstawowa gimnazjum liceum studia szukaj w: Biologia - Człowiek Dodaj do notatnika Pobierz pracę Mini-ściąga do druku Dodaj komentarz Autor: Salix Strony maszynopisu (a4): 7,3 Strony rękopisu (a5): 18,2 Ocena nauczyciela bdb Komentarz nauczyciela: temat wyczerpany, bogaty język Średnia ilość gwiazdek: 3,08 Oceń pracę 123456 pdst. gimn. liceum studia Brykowisko Najświeższe galerie na Brykowisku Ostatnio dołączyli do brykujących Ostatnio dodali prace Dołącz do nas Liceum Biologia Człowiek Charakterystyka chorób psychicznych: psychoza, depresja, schizofrenia, ... Charakterystyka chorób psychicznych: psychoza, depresja, paranoja, schizofrenia, ... Psychoza: osoby, które cierpią na psychozę, laicy nazywają wariatami lub szaleńcami. Chorzy na psychozę nieprawidłowo oceniają otoczenie, mogą cierpieć na halucynacje i urojenia, niewłaściwie oceniają siebie, fałszywie siebie obwiniają lub - na odwrót - cierpią na urojenia wielkościowe, bezkrytycznie osądzając swój stan i swoje stosunki z otoczeniem. Na ogół sami nie zwracają się o pomoc do lekarza, ponieważ uważają się za zdrowych. Swoje trudności potrafią z reguły umiejętnie ukrywać - dysymulować Zostają przyprowadzeni do psychiatry dopiero wówczas, gdy ich zachowanie bardzo zwraca uwagę lub jest nie do zniesienia dla otoczenia. Oprócz przypadków głębokich zaburzeń świadomości, chory na psychozę nie jest tak głęboko zamroczony, aby o niczym nie pamiętał. Należy to wziąć pod uwagę w czasie obcowania z nim. W większości przypadków chorzy na psychozę bardzo cierpią, ale nie są niebezpieczni, jak się powszechnie sądzi. Objawy zaburzeń mogą wystąpić zupełnie nagle - ostro lub powoli. Nagły początek psychozy może się np. przejawić wybuchem bezsensownego i nieodpowiedniego zachowania się, stanem splątaniowym, nagle powstałą depresja lub podnieceniem, napadem związanym z zamroczeniem świadomości, niezrozumiałym sądem, wyjątkowym czynem itp. R E K L A M Aczytaj dalej Najczęściej spotykamy się z powolnym początkiem choroby. Pierwotnie pojawiające się objawy nie muszą być od razu alarmujące. Mogą to być: długo trwająca depresja chwiejność nastroju zapalczywość - zwłaszcza u osób, które dotąd brały wszystko lekko uderzająca potrzeba samotności, która przedtem nie występowała postępująca zgorzkniałość nieufność w stosunku do ludzi stwierdzenie przez chorego, że każdy jest przeciw niemu, że nikt go nie kocha grożenie gwałtem sobie i innym osobom lub wprowadzenie tego w czyn chory może usiłować popełnić samobójstwo, przestaje interesować się pracą i rodziną zajmuje się zanadto swymi marzeniami nie potrafi zająć się przez dłuższy czas jedną sprawą zachowuje się i mówi bezsensownie, postępuje tylko według swoich myśli, które nie maja związku z rzeczywistością nie poznaje przyjaciół nie wie gdzie jest, nie orientuje się w czasie podaje nie prawdziwe informacje o sobie. może twierdzić, że przeznaczony jest do specjalnej misji, przywiązuje niezwykłą wagę do religijnych rozmyślań, chociaż przedtem nie interesował się sprawami religii przybiera postawę nadsłuchującą przejawia zaburzenia pamięci. To oczywiście nie wszystkie objawy tej choroby, należy wiedzieć, że również poważna choroba psychiczna może byc długi czas nie zauważana wskutek pozornie normalnego zachowania się osobnika dotkniętego chorobą. Wiele chorób psychicznych charakteryzuje się na początku objawami fizycznymi. Bardzo często zdarza się, że pacjent zmienia wielu lekarzy "leczy się najpierw na niedokrwistość, wątrobę, dystonię wegetatywną, nerwy", a dopiero potem proszony jest o pomoc psychiatra. Depresja: Depresji towarzyszy ciężki, pesymistyczny nastrój, niepokój, brak zainteresowania otoczeniem, płaczliwość. Chory nie ma na nic ochoty, występuje u niego brak łaknienia, często wychudzenie. Przygnębienie występujące z trudnej sytuacji życiowej, które czasem zanika, albo depresja nerwicowa czy reaktywna, która jest nieproporcjonalna reakcją na jakąś wyjątkową sytuacje życiową - to przyczyny depresji. Depresja objawia się nagle, bez konkretnej wewnętrznej czy zewnętrzne przyczyny i przebiega często w różnym nasileniu. Trwa krótko lub długo, często przechodzi samoistnie, tak samo nagle, jak się objawia. Może również nastąpić nawrót po upływie pewnego czasu - po kilku miesiącach i po wielu latach. Mania: Mania stanowi przeciwieństwo depresji. Objawy tej choroby to przede wszystkim: tok myślenia jest przyspieszony, chory jest ciągle podniecony ruchowo, przedsiębiorczy, uciążliwy dla otoczenia, wszędzie wywołuje sprzeczki, d opuszcza się grubych a nawet okrutnych żartów, niemal nie odczuwa potrzeby snu. jego życie wygląda tak, jakby przebiegało w szybkim tempie lub płynęło wartkim strumieniem może wplątać się w nieodpowiednie erotyczne przygody lub kłopoty finansowe Mania tak jak i depresja pojawia się niespodziewanie i może sama zaniknąć oraz wystąpić ponownie kilka razy w ciągu życia. Dość często regularnie następują po sobie okresy depresji po okresach manii. Mówimy wtedy o tak zwanej psychozie maniakalno-depresyjnej. Paranoja: Paranoików (ludzi cierpiących na paranoję) laicy najmniej podejrzewają o chorobę psychiczną. Często słyszymy pytanie: "Dlaczego go wysyłacie do zakładu, przecież mówi zupełnie logicznie"? Paranoicy są niekiedy tak logiczni, że moglibyśmy niektóre ich argumenty uważać za słuszne. Nie wykazują zaburzeń świadomości, potrafią zachowywać się prawidłowo wobec otoczenia, a jednak są chorzy. Na czym to polega?. Występują nich mianowicie usystematyzowany zespół urojeniowy, pod którego wpływem postępują. Są albo chorobliwie zazdrośni, albo cierpią na urojenia (np. Że zakochała się w nich osoba o wybitnej pozycji społecznej). Chorzy wyobrażają sobie, że dokonali jakiegoś wynalazku lub że zbawią świat dzięki nowej filozofii, religii czy sekcie, albo czują się stale prześladowani i nieustannie występują ze skargami sądowymi. Są bezkrytyczni i zarozumiali, dzięki zachowanej logiczności i rozumowania są zdolni osiągnąć swój cel. Nie występują u nich halucynacje i poza zespołem urojeniowym mogą myśleć zupełnie normalnie. Przez długi czas ukrywają się pod maską normalnego zachowania i powodują wiele szkód, zanim zostanie stwierdzone, że są ludźmi chorymi. U chorych psychicznie spotykamy też bardzo często najrozmaitsze stany zamąceniowe i deliryjne. Chory jest całkowicie zdezorientowany, nie wie kim jest , gdzie się znajduje, nie orientuje się także w czasie. Na ogół przeżywa swoje halucynacje w nastroju pełnym lęku. Biega tam i z powrotem, przeważnie silnie lękowo przeżywa halucynacje., które są różnorodne, ale w większości dotyczą zmysłów (występują np. Halucynacje wzrokowe i słuchowe jednocześnie) i szybko się zmieniają. Niekiedy takie widziadła i głosy sprawiają choremu przyjemność. Z podobnymi stanami - związanymi z większym lub mniejszym zaburzeniami przytomności- spotykamy się najczęściej w chorobach bakteryjnych, którym towarzyszy wysoka gorączka, na początku innych psychoz, np. Schizofrenii, przy zatruciach różnymi truciznami, w psychozach starczych i miażdżycowych, w epilepsji itp. Stan ten jest także typowy dla majaczenia alkoholowego w przewlekłym alkoholizmie. Schizofrenia: Bardzo rozpowszechnioną chorobą psychiczną jest schizofrenia. W szpitalach około 1/3 łóżek zajmują chorzy na tę chorobę. Oblicza się,

najbardziej mnie rozwalił " zarzut " że matka do dorosłego syna mówi czule synku ... Ty chyba nie jesteś taka zupełnie normalna autorko .

ALE PO CO TO WPIĘŁAŚ ?

Dziewczyny, moja chciala na mnie iść na policję donosić ;) hahaha.....po prostu ogarnia mnie pusty smiech...