Sama z dziećmi, ale nie samotna - czy tylko ja?

Nie mam żadnego wsparcia w rodzinie, prawie wszyscy za granicą, teściowa i moja mama twierdzą, że wychowały już swoje dzieci, więc dziwią mi się, że gdy mam gorszy dzień, bo np. dzieci choruję dzwonię do nich, aby się wyżalić, szukam wsparcia...Przecież jestem już DOROSŁA!!! Mąż ma odpowiedzialne stanowisko, dużo pracuje i nie może odbierać telefonu w pracy, ale w weekendy jest dla nas. Tak sobie myślę, może jestem infantylna, bo mam ochotę tak zwyczajnie wygadać się najbliższym, z czasem odkrywam, bo takich tekstach teściowej, że sąsiadka jest mi bliższa niż ona. A może przesadzam? Czy są tu mamy w podobnej sytuacji?

Ja mam coś podobnego, wolę wygadac się siostrze męża niż własnej. Moja twierdzi że chyba nie mam roboty skoro do niej dzwonię a ja czasem tylko potrzebuje o coś zapytać.

Czasami denerwują mnie komentarze znajomych, którym rodzina pomaga, czy to mam obiadki gotuje, czy się odwiedzają....do mnie mamma wpada na 5 minut, nawet wnuka nie weźmie na ręce, do niej gdy zajdę to wiecznie zmęczona albo zapracowana, nie ma dla nas czasu. Teściowa to w ogóle myśli o sobie, bo ona dzieci już wychowała i nic nie musi, wnuki a gdzieś...

Poradzisz sobie sama,wierze w Ciebie,tesciowa Ci do niczego nie jest potrzebna,a mama jak to mama,jak zadzwonisz chyba nie opierniczy Cie i nie rozlaczy sie a wesprze ;)