Współczuję kobietom, które muszą zostawiać malutkie dzieci i iść do pracy

do autorki-musze kończyć ,bo młody domaga się pieczenia ciasta.he,he.......zycze ci wytrwałości i osiagnięcia tego co sobie zamierzyłaś.pozdrawiam serdecznie wszystkich dyskutujących.a szczególnie mame dwóch dziewczynek.

halli piszesz o kawkach z koleżankami, działce, ogródku itd. Myśle, ze i mój i Twój czas poswiecony dziecku (nie praniu, sprzątaniu, kafeterii, ploteczkom) jest równy. Nie lubiłaś swojej pracy i cześć. Ja lubie a siedząc w domu dostałabym pierdolca i tyle.

Mama dwóch dziewczynek - każdy na coś czeka. Ty w pracy nie patrzysz na zegarek, kiedy idziesz do domu? Czy możej dopiero jak ktoś Ci zwróci uwagę, ze masz koniec, zdziwiona i zasmucona opuszczasz pracę, CZEKAJĄC na jutrzejszy dzień, zeby do niej wrócić???

halli czy twoja mama "porzuciła" cię opiekunce i wróciła za szybko do pracy, ze wiesz jak wyglada to z perspektywy najblizszej rodziny czy jak?

ostatni post-młody ma 18 lat i bardziej jest zainteresowany swoja panna niż uwaga jaka mu poświęcam,a młody jak w poście powyżej.teraz juz naprawde znikam.pa,pa............a co do przcy to troche inny rodzaj satysfakcji niz praca biurowa-nie obrażajac nikogo.znikam.A TERAZ MOGA PISAĆ EWENTUALNE PODZSYWY.Paaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!!!

Hali - jeżeli Tobie pasuje takie życie to znaczy, że dobrze zdecydowałaś zostając w domu. W końcu najważniejsza dla dziecka jest szczęśliwa mama. Mąż na pewno docenia domowe ciepło, obiadki, porządek, a jak nie to doceni, jak pójdziesz kiedyś do pracy ;-) U Ciebie jest o tyle inaczej, że Ty zaraz będziesz miała dwójkę dzieci, w takiej sytuacji może ciężko byłoby pogodzić opiekę z pracą, jeżeli jeszcze typowa biurowa praca po 8 godzin to już wogóle...

taka praca w sklepie nie rozwija i niszczy kregoslup przy okazji wole w domu siedziec

moja mama pracowala jak bylam mala, wgl nie pamietam,zeby sie ze mna bawila etc...tzn na pewno tak bylo, ale ja malo to pamietam,ale babcie, z ktora bylam w domu pamietam najbardziej, mama rano wychodzila, wracala pozno , i tyle, wiem,ze zazdroscilam kolezankom mam w domu i teraz kiedy jestem mama, i nie mam z kim zostawic dziecka, a jestem tez w ciazy z 2 dzieciaczkiem, nie wyobrazam sobie wracac od razu do pracy, moj maz kiedys spojrzal na synka i powiedzial, boze jakie ona ma dziecinstwo, ja takiego nie mialem, bo jego oddaali do zlobka od malenkosci, maly mam nie na zawolanie, kiedy jest chory i nie spimy po nocach odsypiamy np rano, jestem przy nim ijestem dla niego w calosci , wiem,ze to zaprocentuje, moja kol,ktora wrocila po macierzynskim do pracy, jest wykonczona,maz niezbyt chetny do wstawania po nocy, ona sama biedna ze wszystkim, koszmar

Nie mam czasu na nic czekać ;-) życie mnie zaskakuje co chwila a czas biegnie nieubłaganie.

Wszystko zależy jakie kto ma warunki, jaką pracę ... ja nigdy nie żałowałam, że wróciłam do pracy. Wymieniam się opieką nad dzieckiem z mężem i opiekunką.

Gdybym miała nieszczęsliwe dzieciństwo to pewnie zostałabym z dzieckiem w domu, ale mam piekne wspomnienia z tego czasu, żłobka zwyczajnie nie pamietam albo pamiętam jak przez mgłę. Jedyne czego żałuję to tego, ze doba nie jest z gumy, bo koło czwartku jestem mega niewyspana.

Zalosne krowska domowe... Po pierdoleniu was I zrobieniu sobie dobrze mezulek wam wciska kase w cipe?

Mnie mąż sam namawia, żebym jak najdłużej z dzieckiem w domu siedziała i ostatnią rzeczą jaką się boję,to to, że mógłby przez to mnie zostawić. Mimo, że siedze w domu to nie uwsteczniam się w ogóle. Poza tym nie wyobrażam sobie znowu pracować praktycznie 9-10 godzin z dojazdami a z rocznym dzieckiem miałby siedzieć ktos obcy (nie mamy przy sobie żadnej rodziny). Dlatego minimum jeszcze rok siedzę w domu, a potem będę szukała czegoś na część etatu, żeby jakoś za mocno nie wypaść z rynku pracy. Co do rozwoju w pracy, to juz nie wierzę, że każda z was jakoś szczególnie się rozwija. na większośći stanowiskach jest pewna monotonia i robota w kółko ta sama. Dla mnie siedzenie w domu nie jest może szczytem marzeń, ale wiem, że dla tak małego dziecka ważna jest ciągła obecność rodzica. A napracować się jeszcze zdążę (do 67 lat mam jeszcze sporo czasu ;) )