Wqrza mnie troska i ubolewający ton teściowej-moja mama umiera.

Witajcie. U mojej mamy stwierdzono białaczkę. Choroba postępuje błyskawicznie,mama umiera dosłownie w oczach. Ale ja nie należę do osób,które potrafią okazywać smutek. Złość czy radość tak,ale smutku nie. Przechodzę nad tym do porządku dziennego. A moja teściowa codziennie mi współczuje,mówi jaka to jestem biedna,stęka, kwęka i co jakiś czas rzuca,że "może bozia da,że będzie dobrze". Dziś po wizycie u mamy byłyśmy na zakupach i były fajne sweterki w wyprzedaży. Poprosiłam o czarny i mi się wyrwało,że już niedługo będzie mi potrzebny. A ona żebym tak nie mówiła itp. No to już po wyjściu ze sklepu jej mówię,że przecież lekarz stwierdził,że mama już nie wyjdzie ze szpitala i w sumie to już kwestia dni,może w najlepszym przypadku kilku tygodni. A ona znów kwęka, mlaska i mi współczuję. Mam jej dość,staram się udawać że nie słyszę tych jej współczuć i zmieniam temat,ale naprawdę mam jej ochotę powiedzieć,że mnie drażni. Tyle,że nie bardzo mogę,bo jestem od niej zależna :(

osób bo wybrałaś opcję by być twardą i już za wczasu uodpornić się na śmierć mamy ale to ci się nie uda dziewczyno. Teściowej nie wiń, to widać dobry człowiek i nie chce źle, zwyczajnie nie podejrzewa że aż tak cię drażni i warto by jej w takim razie wspomnieć by nie poruszała tematu twojej mamy. Spędzaj jak najwięcej czasu z mamą bo jeżeli cud ma się nie wydarzyć to są to ostatnie tygodnie kiedy możesz z nią porozmawiać a teściową się nie przejmuj bo nie ma powodu by się wściekać. Rozumiem co przechodzisz bo sama straciłam w zeszłym roku tatę który był tym najukochańszym dla mnie i wiem ile nerwów kosztuje samo trzymanie psychiki w ryzach.

Prędzej ciebie trafi więc uważaj od teraz....

twoja teściowa jest normalna tylko ty nieczuła i dziwna

tak bardzo mało inteligentne (obstawiam jedno o drugie z przewagą drugiego). Jak ktoś ma umierającego rodzica to cierpi kiedy słyszy stale przypominające o sytuacji ubolewanie innych osób, to powoduje jeszcze większy żal, smutek i rozdrażnienie ale co wy możecie o tym wiedzieć tępe kobiety.

Oj to prawda, sama przez to przechodziłam . Nic tak nie dołuje jak czyjeś popłakiwanie i ubolewanie nad nieszczęściem , wtedy czujemy się jeszcze bardziej bezradni i wściekli . Płaczki w takiej sytuacji nie polepszają sytuacji zwłaszcza że tu osobą która powinna zachować dystans i spokój jest właśnie teściowa . Pocieszanie kogoś kto czeka na śmierć rodzica na nic się zda, tu trzeba taktu i wyczucia bo może ktoś sobie nie życzyć pocieszania. Autorko, dlaczego nie powiesz o tym teściowej? To że w jakiś sposób jesteś od niej zalezna nie znaczy że ta nie będzie potrafiła cię zrozumieć , jedynie nie wie że jej zachowanie pogarsza twój humor. Powiedz jej najnormalniej na świecie.

a musisz z nią się spotykac? powiedz tesciowej, powiedz glosno: ze chcesz byc teraz sama, zeby sobie poplakac w samotności, bez niej, bez nikogo

Ja teściowej staram się delikatnie sygnalizować,że nie chcę o tym rozmawiać-od razu zmieniam temat. teściowa robi to na pokaz,nawet mój mąż tak twierdzi. w zeszłym roku zmarł jej tata-miał 86lat. jaką ona odstawiła histerię,bo ona nie ma już rodziców,sierotą została. tyle że ona tą sierotą została mając 60 lat,a ja mam 30 i też wkrótce nie będę miała rodziców-tata zmarł jak miałam 17lat. Też wtedy nie płakałam. Tyle że po pół roku dostałam czegoś na kształt ataku serca-lekarz stwierdził,że to nerwica serca. Ja wiem że nie mogę teraz płakać i się zalamywać bo moja 2letnia córcia nie będzie rozumiała dlaczego mama się z nią nie bawi tylko siedzi i płacze. staram się spędzać czas z mamą,ale tu właśnie jestem od teściowej zależna-wtedy ona zajmuje się małą.

mnie tez wnerwia takie ciągłe stekanie i przypominanie o cierpieniu. Mój brat dosyc długo był niski. dopiero jak miał 17 lat urósł nagle 30 cm. A tak ciągle 150 cm. I babcia ciągle mu nawijała " a ktos tam tez był niski ale póxniej taki wysoki był", " nie martw sie urośniesz", " a Twój tata tez był niski jak był w Twoim wieku". Niby chciałą dobrze ale mnie to doprowadzało do sząłu a co dopieor mojego brata. Tym bardziej, że to ona ciągle rozpoczynała ten temat.

Może mi wyszło w tym co pisałam, że teściowa robi to na złość,ale ona po prostu musi zawsze wszystko pokazać mocniej-no po prostu pod publiczkę. ogólnie nie jest zła kobieta ale taka bardzo na pokaz i z tych co się boją co ludzie powiedzą. dotąd mi to nie przeszkadzało,ale teraz jestem rozdrażniona.

Niech mąż jej powie żeby nie gadała ciągle o umieraniu twojej matki bo to zbędne i wredne

dobrze Cię rozumiem-moja teściowa zachowuje się bardzo podobnie-staram się mieć z nią ograniczony kontakt.Obiad raz na jakiś czas dla formalności i tyle.Bądź dzielna.

jestem drażliwa ale z ciebie suuka . wspolczuc ci tylko braku empatii i zyczyc aby twoje dzieci patrzyły jak gnijesz w swoim wysranym gówne.

a ty CIEKAWSKI GEORGE juz lepiej nie ogladaj bajeczek z małpkami bo pierdolisz jak połamany.

zrób scenę, a potem zwal to na histerię po stracie rodzica:P

siedzi ci z dzieckiem i nie wydajesz na nianię, faktycznie jestes zalezna, nic nie mozesz powiedziec!

tu nie pomoże delikatne napomknienie, zmienienie tematu! Zachowujesz się jak typowa kobieta z męskiego poradnika: "Jak zrozumieć kobietę". Nic nie powie, a wymaga zrozumienia! Sama jestem, kobietą, żeby nie było nieporozumień. Powiedz teściowej po prostu, że jak mówi o twojej Mamie, to potęguje twój ból. Że myślisz o mamie bez przerwy i cierpisz. Poproś, żeby była dla ciebie wsparciem a wsparcie to wg ciebie polega na nie potęgowaniu twojego bólu. Spokojnie i delikatnie to wszystko powiedz ale z argumentami i poważnie prosto w oczy. Nie przy wybieraniu sweterka czy robieniu kanapek. W chwili, gdy dokładnie zrozumie co do niej mówisz. I tylko tyle i AŻ tyle. Trudne? Nie. Zwykła komunikacja, rozmowa. Czy naprawdę już nikt nie umie tak zwyczajnie, po prostu, powiedzieć o co mu chodzi?