Problem z niepelnosprawnym pomocnikiem/podopiecznym/pracownikiem?

Pisze tutaj bo wiele tu matek, a problem dotyczy niepełnosprawnego chłopca i jego rodziców. Mamy z narzeczonym mały punkt gastronomiczny i tak jakoś się złożyło że praktycznie codziennie przychodzi nam "pomagać" niepełnosprawny chłopak ok 25 letni. Nie pracuje nigdzie i całymi dniami szweda się po okolicznych barach próbując się gdzieś zaczepić i "pomagać" choć tak naprawdę mamy z tego więcej kłopotu niż pomocy... I tu zaczyna się problem bo o ile raz na jakiś czas kilka godzin by mi to nie przeszkadzało to codziennie od rana do wieczora... Chłopak jest niepełnosprawny umysłowo, wszystko robi straszliwie wolno a dodatkowo nie wiem jak to możliwe ale wszędzie robi niesamowity bałagan. Ponadto kilka razy się zdążyło że po powrocie z toalety byl dosłownie wysmarowany fekaliami... Kazałam mu natychmiast iść do domu się umyć i przebrać, ale i tak kilku klientów go widziało w takim stanie. Na koniec dnia zawsze musimy go odwieźć do domu chociaż nam nie po drodze, a gdy np mamy ochotę na jakieś zakupy czy wspólną kolację to on chce jechać z nami. Raz kiedyś możemy go zabrać ale na litość boska chciałabym spędzić trochę czasu tylko z ukochanym. Jego matka w ogóle się nie interesuje gdzie on przesiadują całymi dniami i czy w ogóle do domu wróci. Nie jest to jakąś patologia bo jego ojciec jest burmistrzem a mama prowadzi mały sklepik... Jak jej delikatnie powiedzieć żeby porozmawiala z synem? Czy w ogóle nic nie mówić? A moze ja po prostu przesadzam? Sama już czasami nie wiem.