Czy też tak przeżywacie pierwszą wizytę u psychologa dziecięcego?

Bo ja czuję, że poniosłam porażkę wychowawczą...dziecko ma 5 lat, grzeczne w przedszkolu, cud miód aniołek, zdolne, bystre i jest uwielbiane przez panie, a w domu bunt, złość, ciągle fochy, obrażanie, zero chęci pomocy, nie słucha...problem robi się coraz większy, myśleliśmy, że rodzeństwo, ale maluch ma już 2 lata więc nie mogę zwalić całej winy, że to niby młodsze dziecko tak działa na drugie bo dostają tyle samo uwagi i czułości.. Czuję, że psycholog zabroni mi wszystkiego co przyjemne, będzie dyscyplina i wojsko. Jakie zalecenia były u was?