Czy jestem chora psychicznie?

Witam. Zawsze miałam problemy ze sobą, juz jako dziecko. Jednak teraz nasilają się one coraz bardziej. Ciągle popadam w kłotnie z innymi, jestem pokłocona z prawie wszystkimi osobami z mojego otoczenia. Dużo osób mnie nie lubi, bo sprawiam złe wrażenie, wydaje się podobno zarozumiała. Spotykałam się z chłopakiem, ale mnie zostawił, nie mogłam się z tym pogodzic, dzwoniłam do niego i płakałam. Raz wydaje mi się że go kocham, raz że nienawidzę. Wcześniej inny chłopak też mnie zostawił, ja straszyłam go samobójstwem, raz mówiłam ze go kocham, potem go wyklinałam. W ogole nie panuje nad emocjami. Rozwalam rzeczy, krzyczę, płaczę, ostatnio próbowałam wyskoczyć przez okno. Wcześniej,podczas klotni z mama, wyjęłam noz i zaczęłam się ciąć. Mówię też sama do siebie, wyobrażam sobie że jestem gdzieś z kimś i prowadzę rozmowę. Często nie zdaję sobie z tego sprawy i np siostra czy mama mowi, znowu mowisz do siebie, nie kontroluję tego. Czasem wydaje mi się ze juz jest lepiej,że dam sobie rade, ale potem znowu chcę się zabić, z jednej strony chcę mieć znajomych, z drugiej unikam kontaktu z nimi. Nie rozumiem siebie, nie wiem kim jestem,czuję pustkę,chcę umrzeć. Czy to choroba psychiczna? może borderline?

idz do psychologa po co sie męczysz?

Nie pytaj tutaj, idź do specjalisty, wizyta u lekarza psychiatry nie boli, to przecież normalna sprawa, moim zdaniem każdy człowiek miewa w życiu takie stany kryzysowe, które wymagają pomocy psychiatry.

byłam, nie raz, ale potem wstydze się tam chodzic, nie mowie wszystkiego,ciagle zmieniam psychologow/psychiatre, jestem na lekach od depresji,ale nic nie daja, mpja psychiatra nie wie polowy rzeczy o mnie

masz zaburzenia emocjonalne, dużo osób tak ma w wieku dorastania, i mam wrażenie że nie masz więcej niż 18 lat...

mam 20 i jest coraz gorzej ;/

Idz do lekarza,bo w koncu zrobisz sobie krzywde lub komus bliskiemu.Nie pisze tego zlosliwie,bo wiem ze cierpisz i ciezko ci z tym zyc..konieczna bedzie wizyta u psychiatry :(

w wieku 20 lat też się zdarzają problemy emocjonalne

ale czy to może być borderline?

Oj biedna. Ja tez czasami popadam w szal, ale nie az tak. Idz do psychiatry i powiedz mu wszystko od poczatku do konca- nic nie ukrywaj. Przeciez to jest dla Twojego dobra. Zrob to dla siebie i dla calej reszty Twojego otoczenia. Zycze Ci wytrwalosci i powodzenia. Nie wszystko stracone. Jeszcze mozesz zyc normalnie- miec rodzine, znajomych. Nie zmarnuj szansy!!!

ale slyszeliscie może o borderline?

ja mam borderline, ale ty nie masz sadzac po opisie mi to wyglada na zaburzenie osobowości, prawdopodonie osobowosc narcystyczna.

Mnie się wydaje że nie od razu wariatką - sama miałam dużo stresu w dzieciństwie z jednaj strony zamykałam się w sobie a z drugiej popadałam w konflikty - byłam nadwrażliwa wszystkie słowa krytyki brałam do siebie. Widzę ze w stresie też myslę o najgorszym szczególnie gdy np.kłócę się z chłopakiem on nie odpisuje a ja nie mam siły do życia bo samoocenę buduję na tym co myślą o mnie inni. Myślę że powinnaś spojrzeć na świat z innej perspektywy- wzmocnić swoją samoocenę, postarać się być milsza dla otoczenia.Psycholog może być dodatkiem ale nie zastąpi samodzielnego myslenia. Musisz zawalczyć o siebie, jeśli masz siostrę w podobnym wieku spróbuj wyjść gdzieś z nią razem nie siedz ciągle w domu, rozwijaj się może jakiś kurs, dodatkowa szkoła, jakieś pasje, nie szukaj znajomych na siłę wystarczy kilka zaufanych osób, może takich w Twoim życiu brakuje.

wątpię,ze to osobowosc narcystyczna, Czasami czuje się np bardzo piekna, ale potem nie moge patrzec w lustro, czuje się nikim, zaden chlopak ze mna nie może wytrzymac,a ja tak bardzo potrzebuję miłosci

ktoś tu jest kto ma borderline i może się wypowiedzieć?

up

Autorko. Nie jesteś wariatką. Ty dziewczyno masz problemy z emocjami, które towarzyszą dorastaniu. Są ludzie, którzy potrafią skrywać swoje uczucia, i nikt z ich otoczenia nawet się nie domyśla, jaki wulkan w nich drzemie. Pocieszające jest to, że widzisz swoje niedoskonałości i chcesz zmienić swoje relacje z otoczeniem. Ja osobiście nie ufam żadnym psychologom i psychiatrom, bo to często ludzie, którzy sami ze sobą mają poważne problemy. Leczą wypisując recepty na ogłuszające medykamenty. To jest tylko odsuwanie problemów na margines. - Szukaj pomocy w zajęciach relaksacyjnych, w sporcie, w działaniach artystycznych itp. Nie ustawaj w szukaniu swojej bezpiecznej, życiowej drogi.

Niedawno sąsiadka z bloku krzywo na mnie spojrzała. następnego dnia rano jak wychodziłam z domu to zwaliłam poranna kupe na jej wycieraczkę

Niedawno sąsiadka z bloku krzywo na mnie spojrzała. następnego dnia rano jak wychodziłam z domu to zwaliłam poranna kupę na jej wycieraczkę

ja mam to samo...plus depresja,brak pracy i perpektyw, 25 lat...do pcyhologa chodze 3 rok....i kij mi tego?:O ja mowie ,on slucha...zadnej rewelacji mi nie pwowie bo mowi"przeciez pani to wsystko wie"...sama mowie co mi jest 45 minut...potem mowie TEZE ,co skad sie bierze i ze nikt mi nie pomoze tylko ja sama musze...on mi pokiwa glową i czesc:( ehh...zyc sie odechciewa,czuje jakas wielka przepasc w rodzinie,w zyciu...nie mam juz sil,nic mnei nei cieszy...ciagle frustracja,zlosc,gniew,klotnie...wyrzuty,pretensje..jestem zla na caly swiat.

nie chce zaczynac z pchotropami.!!!! nie chce! nawet nie wezme tego gowna ani razu,choc mam niby 10 recept...od 10 lekarzy...ale nie wezme.

Bo psychiatra tylko leki przepisuje. Idz do psychologa i to z Nfz-u. Ja mialam fajna panią psycholog z Nfz-u, co tydzień spotkania, rozmowy które pozwoliły mi spojrzeć na moje problemy z innej strony. Naprawde polecam.

I zgadzam sie z 'bosa bosa' nie jesteś wariatką tylko masz problemy z emocjami. Tez to przechodziłam. A wszystko przez moja matkę która całe życie mówiła mi, że do niczego w życiu nie dojde. I takie tam gadania. Po rocznej, kontroli psychologicznej wszystkie głupoty mi z głowy wylecialy :) miałam przez to problemy z oddychaniem na tle nerwowym,ale psycholog mnie nauczyła, różnych ćwiczeń oddechowych, relaksacji. Naprawde polecam wizytę u dobrego psychologa.

schizofrenia