czułość matki do córki

Hej mam 24 lata pochodzę z domu gdzie nigdy nikt nie okazywał czułości ani słowami ani gestami:(nigdy nie byłam przytulana itp.Kilka lat temu wyprowadziłam się z domu(mieszkam od domu 600 km) ,mama nieraz do mnie przyjezdza (mamy bardzo dobry kontakt) .No i ostatnio jak odjezdzała przytuliła mnie i pocałowała powiedziała przy tym z łamiącym głosem ze "o boże pierwszy raz cie przytuliłam" byłam w szoku ale niechce tego powtarzac nie podoba mi sie to i nie czuje sie z tym dobrze ale mam tez wyrzuty bo to w koncu moja matka.Cos na co czekałam tyle lat okazało się nieprzyjemne:(

znam to uczucie mam tak samo obecnie gdy mnie przytula gdy wyjezdzam czuje sie okropnie stoje sztywna i spieta natomiast moje relacje z moim synem wcale nie sa takie jakie mnie laczyly z matka :)

obydwie cierpicie na syndrom " niezaspokojonych potrzeb emocjonalnych w dzieciństwie" jak chcesz to poszukam i wkleję Ci linka do strony o tym problemie, może jak przeczytasz to uświadomisz sobie z czym macie problem

tez to znam i wiem, ze mojej corki nie skażę na zycie w takiej znieczulicy matka nigdy nie mowila mi ze mnie kocha, nigdy nie przytulala-no moze jak bylam mala i tego nie pamietam, ale wiem tez ze bardziej wazna jest dla niej moja mlodsza siostra i byc moze dlatego zostalam sama jak palec mimo ze zyłam w pełnej rodzinie

ja poproszę chętnie poczytam

wklejam wobec tego, naprawdę warto przeczytać: http://psychika.net/2009/12/jak-niezaspokojenie-emocjonalne-w.html

Znam to. Ale ja do tego stpnie ze nie lubie sie witac przytulac z ludzmi nie koniecznie z rodzicami. Teraz taka moda ze sie przyula caluje w polik na przywitanie i pozegnane. Nie cierpie tego i cala sztywnieje w tych momentach.

dokladnie jak piszesz u mnie oprocz mamy ma to samo do ojca i siostr nie lubie spinam sie brrrrrr za to garne sie do mojego meza i nie mam z tym problemu oraz jak wspominalam do syna nasze relacje sa naparwde super mojej mamie i tacie jak zyje nigdy nie powiedzialam slowa kocham z moim synem nie mamy tego problemu zero krepacji

U mnie jedyna osobą do której sie przytulam i mówię kocham to mój narzeczony .Też mam problem z obcymi osobami nie lubie nawet podawać ręki na przywitanie a co dopiero jakieś buziaczki w policzki.

hmm. o sobie. powiem tak. Też nie byłam przytulana, ani chwalona. Przez większość swojego życia nie uważałam bym była kochana ani nawet potrzebna.. Po latach, kiedy już dojrzałam ja i (wydaje mi się moja mama), ona czuje potrzeba przytulania i buziaków na "do zobaczenia", ja nie. Sądzę, że dla Ciebie nie tyle jest to faktycznie nieprzyjemne, ale tak bardzo Wyparłaś z siebie potrzebę owego, że trudno jest Ci się do takiej "intymnej" sytuacji z matką przystosować. Ja swojej otwarcie powiedziałam, że tego nie lubie Gdyż Nie Zostałam W Ten Sposób Wychowana. Zrozumiała. Może stałaś się dla mamy wsparciem, podporą bądź też jest z Ciebie poprostu dumna i chciałaby podkreślić to w "niekonwencjonalny" jak na Was sposób. Jedyne co moim zdaniem winno się zrobić, to nie oceniać, nie mieć żalu. Zawsze mówię sobie w duchu, że 'ja tak córki nie wychowam':) Pomaga i pozwala "wybaczyć":) Może nieokazywanie uczuć i czułości było wynikiem toksycznego związku mamy z Twoim ojcem czy partnerem albo po prostu Jej mama też tak Ją wychowała, a trudno rozstać się z nieświadomie utarymi schematami? Ja Już nie oceniam swojej, w końcu po to człowiek dojrzewa emocjonalnie i intelektualnie, żeby rozumieć:)) Może ja też kiedyś zacznę się do Niej przytulać;) Tak sądzę ja, na własnym doświadczeniu i logice. Może będzie to da Ciebie pomocne. P.S. Specjalnie piszę ciągle "ja", żeby mi nikt nie zarzucał wysnuwania wniosków natury prawdy ogólnopolskiej czy światowej;)