Doszłam do wniosku że wystarczyłaby mi nawet przyjaźń i szacunek

Wydaje mi się, że jedynie tyle mogę uzyskać. Zawsze byłam osobą, która więcej wymagała od siebie niż od innych. Na ich wady potrafiłam nieraz nawet przymknąć oko, tłumacząc to, że nie ma ideałów, a ja, będąc taka nieidealna, nie mam prawa żądać zmian u kogoś. Z drugiej strony gdzieś w głębi duszy zawsze bolało mnie to, że o ile ja potrafię iść na kompromisy, to inni już niekoniecznie. Mam już dość ich krytycznego podejścia do mnie, braku akceptacji. Alicja - próbuję to zmienić, ale w głębi duszy strasznie się przejmuję tym wszystkim. Boję się, że partner też będzie widział głównie moje wady.

sama sobie robisz krzywdę. najpierw pokochaj siebie, a potem myśl o kochaniu innych.

Widzę, że wiele kobiet nadal upatruje swojej wartości, sensu istnienia, poczucia szczęścia w byciu podnóżkiem/służącą/lalą do regularnego dmuchania samca. No cóż: instynkty+presja społeczna robią swoje, ciężko zwalczyć setki tysięcy lat przepięknej ,,tradycji" w której kobieta jest tylko niewiele znaczącym przedmiotem, nogdy zaś podmiotem. To jest w nas i wokół nas...