co robię źle POMOCY

moja pięcioletnia córka boi się mnie i ojca. nie bijemy jej, nie krzyczymy, nie straszymy klapsem a kiedy coś nabroi tak się nas boi że aż się trzęsie. mówi takie słowa że jakby ktoś posłuchał to pomyślałby że katujemy dziecko np: NIE LEJ MNIE, JUŻ BĘDĘ GRZECZNA nie wiem co robić, jak z nią rozmawiać żeby wiedziała że jest dla nas najważniejsza. jest pierwszym dzieckiem w rodzinie. każdy ją rozpieszcza. jest bardzo uparta. mycie, czesanie, ubieranie, odrabianie lekcji, posiłki -to jeden wielki krzyk. macie jakiś sprawdzony sposób żeby zapanować nad dzieckiem? jest bardzo uparta. woli pół godziny stać w kącie niż zrobic to o co ją prosimy bez krzyku. jak się zachowywać żeby czuła że nam na niej zależy ale nie dac sobie wejść na głowę? czemu aż tak się nas boi ale wciąż nie chce słuchać? pomocy. czuję, że się od nas oddala.

A chodzi do przedszkola? Może tam coś się dzieje że tak zachowuje się w domu...?

nie zauważyłaś dziwnego zachowania swojej córki w stosunku do konkretnej osoby w rodzinie?

wiesz co. to chyba taki wiek. widziałam kiedyś taka akcję. dziecko nawet nie widziało matki bo stało w korytarzu a matka była w kuchni za ścianą. coś mała nie chciała zrobić i zaczeła się drzeć, żeby jej nie bić itp. tak krzyczała,że gdybym nie widziała co się naprawde dzieje a tylko słyszała chyba bym policje zawiadomiła. kolerzanka przeczekała, po kilku miesiącach małej przeszło.

NIE LEJ MNIE, JUŻ BĘDĘ GRZECZNA - gdybym usłyszała takie słowa zastanowiłabym się głębiej nad osobami z otoczenia córki

Może jakieś bajki ogląda?? Skoro jej nie bijecie skąd słowa "NIE LEJ MNIE" Tu zdecydowanie jest coś nie tak.

od września chodzi do przedszkola ale miała to długo wcześniej. na pewno ponad pół roku. bardzo duży wpływ na moją córkę ma moja mama. uwielbia babcię (jej też nie słucha) a ona ją. to jej pierwsza wnuczka i ma oko na moja Marysię (uczy w tej szkole do której chodzi córka). szkoła raczej odpada. ogląda bajki z dvd -większość animowana). tv bardzo rzadko. moja mama ostatnio powiedziała mi, że marysia powiedziała jej, że nazwałam ją dziw... zamurowało mnie, zrobiłam się czerwona bo to takie wiarygodne kiedy mówi to pięcioletnie dziecko. skąd takie słowa. przeklnę sobie czasem ale tak to nawet nie miałabym do kogo powiedzieć :) :( jak z nią rozmawiać? boję się że to jest czas w którym kształtuje się jej osobowość a ja nie umiem pomóc jej obrać właściwy tor

a jesteś pewna ,że ojciec malej nigdy nie przylał zatajając to przed tobą??