Bylam przeciwniczka dzieci a teraz placze na widok mojej corki

Urodzilam miesiac temu, w wieku 33 lat. Nigdy nie przepadalam za dziecmi, mezowi twardo mowilam ze to nie dla mnie i przekladalam z roku na rok. Teraz siedze i placze ze szczescia jak widze moja corcie. Obawiam sie, ze mi odbilo na jej punkcie totalnie..

bo my swoje... a natura swoje :) Dobrze że masz dziecko teraz, kiedy juz do niego dojrzałaś. Samej radości z macierzyństwa życzę

jaka natura? uprawiąła sex to ma dziecko

brze że masz dziecko teraz, kiedy juz do niego dojrzałaś x lol dojrzałaś = odbiło mi. Wy już same nie wiecie co bredzicie:O

Z dwojga złego lepiej w tę stronę, uwierz :P

no nie wiem:O jestem ofiarą matki, która dostała p*****lca na punkcie macierzyństwa i macioractwo stało się jej jedyną pasją i od 24 ta kobieta nie daje mi spokoju. więc lepiej chyba dla jakiejś niuni bez charakteru, żeby sobie zrobiła dzieciaka, bo nic innego z niej nie będzie.

Czy Ty o swojej matce piszesz?

co? aha, sorry, bo mogła zabrzmieć dwuznacznie. no tak, o matce.

Ja rodze'niebawem. Mam 35 lat. Nigdy nie mialam parcia na macierzynstwo, a teraz czesto lzy staja mi w oczach i z calych sil je powstrzymuje bo ze wzruszenia ryczalabym jak bobr na srodku ulicy:-)

No widzisz, można powiedzieć, że ja z kolei jestem ofiarą matki, która raczej nie powinna była nią zostać, chociaż podobno chciała... Ludzie robią sobie największe świństwa w obrębie swoich rodzin, z Twojej stopki również wynika, że drażni Cię, gdy pod cukierkowy dywan zamiata się problemy w Twojej rodzinie. Ale uwierz mi lepiej, gdy matka zamęcza Cię swoją nadopiekuńczością i patrzysz z pogardą na to, że "nie ma życia", niż jak matka gnoi Cię dzień w dzień, nie chce Cię mieć, wypomina Ci wszystkie poświęcenia, wpędza w poczucie winy, trzaska po gębie itd. A potem jeszcze sama zostajesz matką i nagle okazuje się, że nie wiesz, jak to się robi, a hormonalny wodospad wzruszenia jednak Cię nie zalewa... Autorka ma naprawdę szczęście, że zwariowała na punkcie swojego dziecka, przynajmniej wychowa pewną siebie dziewczynę z niezaburzonym obrazem siebie i to będzie już wielka wartość, nawet jeśli ta sama dziewczyna będzie się od niej w przyszłości opędzać.

nie wiem, dla mnie obie postawy są krzywdzące, musiałby się jakiś psycholog wypowiedzieć co jest gorsze dla dziecka. moim zdaniem nienawiść do męża i odbijanie sobie emocjonalne na dziecku normalne nie jest i niczego normalnego nie przyniesie - vide moje problemy psychiczne (większość) też trudno mi coś powiedzieć, bo nie potrafię sobie wyobrazić innych powodów do macierzyństwa niż hormony, albo może poświęcenie dla ukochanego mężczyzny (wrong way:O) co innego adopcja oczywiście.