Źle się czuje bez pracy ale wiem że to się zmieni Proszę was o pocieszenie

Wiem że w lutym nie wpłynie mi żadne źródło dochodu ale wrócę do tego pracodawcy, już ja się oto postaram. Poproszę go może o inny obiekt do dozorowania. Na chwilę obecną zajmę się nauką na maturę, egzamin zawodowy oraz naukę w szkole policealnej. Z maturą i dwoma tytułami technika będzie mi łatwiej, jeszcze lepiej jak dostanę ten umiarkowany stopień niepełnosprawności bo powiem wam że przez miednice trochę wolniej mi się idzie a obojczyk też mnie boli na zmianę pogody albo jak coś podniosę i z wzrokiem też mam problemy oraz lekka wada wymowy. To umiarkowany stopień by mi się należał. Ale teraz będę się uczyć do matury, na jeden egzamin zawodowy, na drugi egzamin zawodowy, podniosę swoją wartość. Będę mieć dwa zawody. Jakoś ułożę sobie życie. Może postaram się jeszcze przy tej grupie o jakąś rentę socjalną, wynajmę sobie z parę lokali jakich mam i to życie jakoś będzie się ciągnąć.

Co mi już zostało. Do fizycznej pracy nie mogę iść, może do jakiejś pracy biurowej czy coś w tym stylu. Dlatego postanowiłam skończyć egzaminy, szkołę policealną i wyrobić sobie grupę by mieć trochę lżejszą pracę.

Ja zawsze miałam pod górkę w życiu. W moim życiu otaczały mnie osoby w rodzinie, w sąsiedztwie, w podstawówce, gimnazjum, technikum, w pracach które żyły tylko intrygami, bijatykami, szantażami, awanturami, złośliwościami, ja chce się z tego wyrwać. Wiem przynajmniej że niektóre osoby w pracy lubiły mnie.

W*********j stąd debilu!

Wyszłam z rodziny patologicznej, a skończyłam z wykształceniem wyższym, nie byle jakim. Wszystko jest to zrobienia, potrzeba: WYTRWAŁOŚCI!