miłość to choroba

U zachodnioafrykańskiego ludu Fulbe zakochanego człowieka zamyka się na pewien czas w odosobnieniu, czekając, aż mu przejdzie. Stan zakochania jest chorobą, która nie pozwala na normalne funkcjonowanie.Na wyższych piętrach hierarchii społecznej powraca się do aranżowanych małżeństw, tylko klasa średnia wciąż się łudzi, że ludzie pobierają się z miłości.

Miłość jak sraczka, nie wiadomo gdzie cię złapie.

mózg wytwarza pochodne amfetaminy

...przenoszona drogą płciową

ale istnieją zabezpieczenia..

Jest wiele prawdy w tym co piszesz, ale każdy chciałby choć trochę pochorować bo to przyjemna choroba. Gorzej jak przechodzi w przewlekłość albo uzależnienie.

Człowiek zakochany góry by przenosił.

Coś Ci się pomyliło, to wiara góry przenosi, a zakochany to wiesz...

jest taki piękny cytat z Pana Wołodyjowskiego H.Sienkiewicza, wypowiadany przez Ketlinga nt miłości "- Pytaj pani! -odpowiedział Ketling. I podniósłszy oczy nieco w górę, zamyślił się, następnie zaś, choć i nie pytany, począł mówić jakoby do siebie: - Kochanie to niedola ciężka, bo przez nie człek wolny niewolnikiem się staje. Równie jak ptak, z łuku ustrzelon, spada pod nogi myśliwca, tak i człek, miłością porażon, nie ma już mocy odlecieć od nóg kochanych... Kochanie to kalectwo, bo człek, jak ślepy, świata za swoim kochaniem nie widzi... Kochanie to smutek, bo kiedyż więcej łez płynie, kiedyż więcej wzdychań boki wydają? Kto pokocha, temu już nie w głowie ni stroje, ni tańce, ni kości, ni łowy; siedzieć on gotów, kolana własne dłońmi objąwszy, tak tęskniąc rzewliwie, jako ów, który kogoś bliskiego postradał... Kochanie to choroba, gdyż w nim, jako w chorobie, twarz bieleje, oczy wpadają, ręce się trzęsą i palce chudną, a człowiek o śmierci rozmyśla albo jak w obłąkaniu ze zjeżoną głową chodzi, z miesiącem gada, rad miłe imię na piasku pisze, a gdy mu je wiatr zwieje, tedy powiada: nieszczęście!"... i ślochać gotów... Tu Ketling umilkł na chwilę: rzekłby kto, że się w rozpamiętywaniu pogrążył. Krzysia słuchała słów jego jakoby pieśni, duszą całą. Rozchyliły się jej ocienione usta, a oczy nie schodziły ze ślicznej twarzy rycerza. Baśce czupryna spadła całkiem na oczy, więc nie było można poznać, co myśli, ale siedziała także cicho. Wtem ziewnął pan Zagłoba głośno, odsapnął, wyciągnął nogi i rzekł: - Każże z takiego kochania psom buty uszyć! - A jednak - zaczął znów rycerz - jeśli miłować ciężko, to nie miłować ciężej jeszcze, bo kogóż bez kochania nasyci rozkosz, sława, bogactwa, wonności lub klejnoty? Kto kochanej nie powie: Wolę cię niźli królestwo, niźli sceptr, niźli zdrowie, niźli długi wiek?..." A ponieważ każdy chętnie by oddał życie za kochanie, tedy kochanie więcej jest warte od życia... Ketling skończył. "

Amen.