Mam prawie 26 lat na karku i nie wiem co to bycie z kimś w związku

Przez większość życia byłam aspołeczną, nieśmiałą osobą, którą kontakty z ludźmi stresowały, teraz z kolei pochłaniają mnie inne sprawy, więc nie wiem, czy jest sens w tym wieku zaczynać życie uczuciowe i uczyć się od początku seksu, pocałunków, bycia z drugim człowiekiem.

To zalezy, jesli jest ci teraz zle i chcialabys tego zaznać (a chyba chces skoro tu piszesz) to oczywiscie, ze warto. Jesli by ci na tym nie zależało, to po co sie zmuszać.

Oj kochana nie martw się, wcale nie jest tak super w związku :-)

Samemu jest fajnie. Tylko w święta trochę smutno. A tak to same pozytywy.

ta połóż sie do trumny od razu i czekaj do śmierci,

Czym Ty się przejmujesz, ja w wieku 27 lat byłem prawiczkiem i wtedy poznałem swoją pierwszą i mam nadzieję ostatnią kobietę :) jesteśmy już 4 lata razem i jest świetnie :)

Tego nie trzeba się uczyć, to ma się w genach... instynkt Ci wszystko podpowie jak będzie trzeba ;)

Nie jest mi z tym dobrze. Mam ogromną potrzebę bliskości. Problem w tym, że nigdy tego nie pokazuję na zewnątrz. Wstydzę się swoich uczuć. Dlatego też od lat udaję obojętną. Skupiam się na pracy, kolejnych studiach, kursach, pasjach. Na wszystkim, byle tylko nie na miłości. Możliwość jej przeżywania odsuwam na drugi plan, przekonując siebie, że są "rzeczy istotniejsze".

Masz potrzebę bliskości, to poznaj miłego faceta zaprzyjaźnij się korzystaj z życia, do fajnego seksu nie trzeba wcale miłości, wystarczy zaufanie i sympatia.

Boję się mężczyzn, ich spojrzenia i gesty w moim kierunku powodują raczej zakłopotanie (chyba, że mówimy o kontaktach stricte zawodowych), niż cieszą. Na myśl, że któryś z nich miałby mnie dotykać, pieścić, całować odczuwam strach.

To normalne przy pierwszych kontaktach, ja też się trochę obawiałam, ale lęk szybko minął jak narosło podniecenie, zapomina się o strachu, wstydzie, itp... Ja miała 25 jak straciłam dziewictwo i zrobiłam to z chłopakiem poznanym przez internet, trochę pisaliśmy, wydał mi się miły i spokojny, spotkaliśmy się w realu, polubiliśmy i dalej samo się potoczyło. Nadal jesteśmy przyjaciółmi (już 6 lat), choć już nie sypiamy ze sobą, ale miło wspominam tamten okres :)

To miło, że tak to wspominasz. :) Ja ciągle nie mam odwagi, żeby wejść w bliższą relację z jakimś facetem. Zdarzało się, że było blisko, mężczyźni wykazywali zainteresowanie moją osobą, ale co z tego, skoro przez swoje kompleksy i płochliwe zachowanie odstraszałam ich.

Strach trzeba wreszcie pokonać, kompleksy też... wiem, bo to samo przechodziłam, ale trafiłam na odpowiedniego chłopaka, poznałam go bliżej i nie zwracałam uwagi na kompleksy, przynajmniej srałam się nie zwracać uwagi ;) w sumie to dzięki niemu zyskałam wiarę w siebie, to on pokazał mi że jestem atrakcyjna i że te kompleksy siedzą tylko w mojej głowie, nawet czasem żałuję że mamy tak różne podejście do życia, bo gdyby nie to, to bylibyśmy dobrą parą :)