Nniedoczynność tarczycy i otyłość. Nie mam już siły walczyć

od kilku lat choruję na niedoczynność tarczycy, mimo leków, tysiąca wizyt u endokrynologa, diety nadal tyję. Kiedyś przy wzroście 171 cm ważyłam 62 kg, mogłam jeść co chciałam i nie tyłam w ogóle. Teraz nie jem słodyczy, węglowodanów a waga wskazuje 108 kg Jestem wrakiem człowieka, nie mam już siły walczyć, żyć

ech, wiem co czujesz, ja mam to samo. to jak walka z wiatrakami :(

nawet jak sie ma zdrowa tarczyce, to z wiekiem zaczyna sie tyc, mimo zdrowego odzywiania mnie ratuja jeszcze ciagle spacery z psem

możesz spróbować poszukać jakiejś dobrej dietetyczki, która pomoże Ci ułożyć jakąś najbardziej sensowną dietę w tej sytuacji; możesz też nastawić się na to, żeby po prostu jak najbardziej o siebie dbać i jak najlepiej wyglądać - niezależnie od wagi; zacznij ćwiczyć, jak najwięcej się ruszać - to, nawet przy nadwadze - będziesz mieć przynajmniej ładne, jędrne ciało, będziesz się lepiej czuć; wcieraj balsamy, dbaj o peelingi, itd... niedoczynność tarczycy może się też wiązać z pogorszeniem samopoczucia; jak będziesz się sporo ruszać, ale z taką intencją, żeby się fajnie czuć i być zdrową, a nie za wszelką cenę - zbijać kilogramy - to na pewno na tym zyskasz zdrowie i lepsze samopoczucie, a kto wie, czy i spadek kg za tym nie pójdzie

bardzo fajny może być dla Ciebie basen - trochę odciąży stawy, kręgosłup, itp, fajnie się "spala";) no i, jak sobie pójdziesz na zajęcia typu aerobic w wodzie, to może będziesz się czuła mniej skrępowana, bo sporo takich grubszych babek czy starszych właśnie takie zajęcia wybiera... nawet z taką wagą, jaką masz, dbaj o siebie po prostu! nie pozwalaj na to, żeby przyrost wagi skazywał Cię na bycie "wrakiem"! nie jesteś żadnym "wrakiem człowieka", po prostu - zadbaj o siebie, jak to tylko możliwe.... a waga, tusza - to jest rzecz drugiej kategorii :)

"a mi szkoda" przepraszam, że dopiero teraz odpisuję bardzo Ci dziękuję za te słowa otuchy. Ja się staram, dbam o siebie, ale prawda jest taka, że cokolwiek nie zrobię i tak wyglądam jak potwór. Ta otyłość to nie tylko problem estetyczny ale przede wszystkim rujnuje mi to wszystko. Mam problemy z kręgosłupem, kolanami. Przez tarczycę bardzo szybko sie męczę, ale staram się chociaż duo chodzić - około dwóch godzin dziennie. Nabawiłam się jakiejś fobii społecznej, widzę jak ludzie na mnie patrzą, jak komentują, tego nie da się nie słyszeć. To boli i to bardzo. Jestem młodą kobietą , a skazana jestem na samotność. Nawet jeśli jakimś cudem ktoś by mnie pokochał to i tak mam małe szanse na założenie rodziny, mam zaawansowaną niedoczynność, która powoduje ogromne problemy z płodnością

spróbuj z tym basenem, serio... właśnie w trosce o stawy, kręgosłup; na tych zajęciach z aqua aerobicu serio są głównie większe babki, więc będziesz też mogła poczuć się bardziej na luzie; samo chodzenie nie wystarczy; nie przejmuj się na zapas; co ma być, to będzie; te problemy z płodnością mają przeróżne kobiety, które się wydają zupełnie zdrowe; u Ciebie - może się okazać, że właśnie nie będzie problemu... nawet, jeśli jesteś po prostu duuża w tym momencie, to wcale nie jest przesądzone, że wyglądasz jak potwór;) mam taką przyjaciółkę, po prostu - gruba dziewczyna, ale - z ładną buzią, swoistym wdziękiem - ma 5 lat młodszego faceta, z którym się związała już po 30-tce, fajne dziecko... nie patrz na siebie jak na potwora tylko dlatego, że masz te dodatkowe kg...