Pragnę żyć i marzę o śmierci jednocześnie

Jakiś czas temu znowu dopadła mnie depresja. Kocham życie, ale nie potrafię funkcjonować jak normalny człowiek. Jestem do niczego, bez żadnych umiejętności, bez jakiejkolwiek wiedzy, bez wiary, siły i chęci. Nikt nigdy we mnie nie wierzył, bo jestem beznadziejna pod każdym względem, nie wymyślam, nie przesadzam, jestem po prostu kiepska we wszystkim co robię, nie nadaję się nawet do realizowania pasji, które uwielbiam. Nie wierzę, że ktokolwiek może mnie kochać. Wyjście do pracy, której nienawidzę stanowi dla mnie ogromny wyczyn, przebywanie wśród ludzi to nie lada wyzwanie. Chciałabym uciec. Wszystko powoli staje mi się całkowicie obojętne, a to popycha mnie to popełniania nieprzemyślanych czynów i decyzji.Boję się, bo kocham. Kocham, lecz skrycie marzę już o śmierci...

.....

mam to samo!! a myślałam że tylko ja czuje sie taka do niczego zal sie zabijać a jednocześnie jak tak dalej żyć?

Przyszły dni, kiedy nie mam sił na nic. Uciekam, uciekam... chcę zniknąć.. Czuję się ospała, zmęczona, nic mnie nie cieszy. Nawet cisza, dzisiaj mnie przerasta..