czy już za późno na naprawienie błędów i zaniedbań?

witam Was. Moja córka ma prawie dwa lata (23 miesiące). Przez ostatni rok żyłam w letargu, jakby nieobecna. Straciłam męża (zginął w wypadku), pracę, zostałam całkiem sama z dzieckiem, miałam ciężką depresję, myśli samobójcze, napady leków itp. Przez to wszystko zaniedbałam bardzo rozwój swojego dziecka. Moja córka już dośc sporo mówi, ale nie uczyłam jej samodzielnie jeść, pić z normalnego kubka, dopiero zaczynam uczyć ją korzystać z nocnika, jest nieśmiała bo prawie nie wychodziłam z nią z domu, nie je owoców i warzyw, je tylko co co chce bo nie miałam siły jej przekonywać. Córka dostaje co chce bo nie miałam sił jej wychowywać, uczyć, tłumaczyć. W zasadzie "przespałam" ten rok. Ale już się pozbierałam, chcę znów być cudowną, pełną energii, oddaną matką. Ale czy nie jest za późno? czy mogę to wszystko naprawić, od czego zacząć?

*napady lęków

Nie, nie jest za późno. Żyj dla dziecka. Weź się w garść.

oj spokojnie kochana, bedzie dobrze :)

Życzę powodzenia. Nie jest za późno. Bierz się do roboty.

Nie jest za późno! Super, że się udało Ci ogarnąć! Masz dziecko i dla niego musisz żyć i działać! Wszystko nadrobicie, chociaż łatwo na pewno nie będzie. Trzymam kciuki!

zabrzmiało jakbyś miała co najmniej 10 letnie dziecko ;). na wychowanie nigdy nie jest za późno ;). zresztą większość 2 letnich dzieci mających nawet mamy w pełni sił, dziadków obok nie robi tego, co napisałaś ;)

tu autorka. Bardzo Wam dziękuję za odpowiedzi, podniosły mnie one bardzo na duchu. Z jedzeniem samodzielnym i nocnikiem jakoś dam radę ale boję się, że nie dam rady teraz wychować córki jak pozwalałam jej na wiele i jak jadła tylko to na co miała ochotę. Mam nadzieję, że dam radę.

Najważniejsze, że masz świadomość tego, co było. BYŁO ! A teraz do pomalutku przodu, dasz radę dziewczyno. Skoro wiesz, jakie błędy po drodze popełniłaś, to wiesz również na co teraz zwrócić uwagę. Nie jest za późno. Trzymam kciuki i pozdrawiam was obie :)

NIGDY na naukę , miłość , interesowanie się dzieckiem etc nie jest za późno. Szkoda tylko ( jest to też smutne) że nie miałaś przy sobie dobrej duszy,która by wyciągnęła Ciebie z tego letargu,która by zainteresowała się nie tylko Tobą ale co najważniejsze dzieckiem.

dziękuję Wam za dodanie mi otuchy. Może tak było źle bo zostałam po śmierci męża całkiem sama i pogrążyłam się w żałobie, zapominając trochę o najważniejszej przecież istocie, o mojej córeczce. Straciłyśmy obie ten rok życia, ale więcej nie oddam. Podniosłam się wreszcie, wierzę, że dam, że obie damy sobie radę i zaświeci znów dla nas słońce. Trudna i długa droga przed nami ale wiem, że damy radę. Musimy :)

ja pomimo tego, że codziennie gotuje to moje dziecko jest niejadkiem (5lat), nie chce jeść warzyw, z owoców tylko jabłka, nie lubi zup...zresztą nie lubi większości jedzenia :) Tak więc nawet te mamy, które nie 'zaniedbały' swojego dziecka też muszą toczyć ciągłą walkę o zdrowe przyzwyczajenia :)

smutne to co cię spotkało. Ale pamiętaj że masz dla kogo żyć, głowa do góry autorko :)