Wyobraź ją sobie...

Wiesz, ona uwielbia czytać. Książki często traktuje jak bóstwo. To jej mała osobista odskocznia od rzeczywistości. Szelest kartek, ich zapach, szorstkość dotyku, to coś co sprawia jej radość. Czym lubi się karmić. Chociaż w kwestii doboru tematyki jest typową kobietą. Prawie zawsze sięga po książki o miłości. Najchętniej kryminały i sensacje z wątkiem romantycznym w tle. Pewnie dlatego, że ma słabość do tych pewnych siebie i seksownych policjantów, czasami detektywów. Śmiej się z niej śmiało. Odpowie Ci tylko szerokim, niewinnym uśmiechem. Wieczorem, właściwie już nocą, kiedy dzień zasypia, a do życia budzi się cisza, zarzuca na siebie Twój sweter, nasączony zapachem mężczyzny i za duży na nią o kilka rozmiarów i stąpając cicho bosymi stopami, idzie do kuchni zrobić sobie swojej ulubionej czerwonej herbaty, w swoim ulubionym kolorowym kubku w kwiaty. Potem równie cicho przemyka do salonu z kubkiem w ręku i książką pod pachą. Otwiera szeroko okno i wygodnie usadawia się w fotelu, z podkulonymi pod siebie nogami. I czyta, i czyta, i czyta. Z zapałem maniaczki zatraca się w historii, którą odkrywa przed nią każda kolejna strona. Cały świat dookoła niej przestaje istnieć. Teraz jest tylko ona i jej bohaterowie. Gdzieś w pokoju obok, budzisz się nagle zauważając puste miejsce na łóżku obok siebie. Przeciągasz się leniwie z lekkim uśmiechem na ustach myśląc, że ta wariatka znowu wymyka się po nocy jak jakiś zbieg żeby czytać. Odrzucasz energicznie kołdrę i ruszasz do salonu wiedząc, że tam właśnie ją spotkasz. Całkowicie pochłonięta lekturą nie zauważa kiedy stajesz w drzwiach i krzyżując ręce na piersi opierając się o futrynę. Przyglądasz jej się przez chwilę. Jak siedzi tam w ciszy, oblana słabym światłem lampki, tonąca w Twoim wielkim swetrze. Wydaje się taka kr**** i niewinna. Włosy miękko spływają jej po ramionach. Jakby nierzeczywista. - Nie uważasz że starczy już na dzisiaj? – pytasz nagle stanowczo, ale z nutką humoru w głosie. Mimo, że to powtarza się nagminnie i prawie zawsze wygląda tak samo, ciągle Cię to bawi. Jest prawie jak rytuał. Ona wymyka się w nocy z łóżka żeby zdradzać Cię z książkami, a Ty zawsze przywołujesz ją do porządku. Na dźwięk Twojego głosu zaskoczona energicznie unosi głowę. Kilka razy spogląda na to Ciebie, to na książkę, ewidentnie tęsknym wzrokiem. Jakby przez chwile wahała się czy by Cię nie zignorować i nie czytać dalej, ale oboje dobrze wiecie, że tak się nie stanie. Jeżeli będzie trzeba to siłą odłożysz książkę na stolik obok, a ją samą bez słowa przerzucisz sobie przez bark i jak barbarzyńca zaniesiesz ją z powrotem do łóżka. Z westchnieniem odkłada więc książkę oznaczając wcześniej miejsce, w którym skończyła i posłusznie wstaje z fotela. - Zawsze przerywasz mi w najlepszym momencie – mówi jakby z wyrzutem, ale w jej oczach widać urocze iskierki, a na ustach błąka się rozkoszny uśmiech. Lubisz ją wyglądającą jak taka mała psotna dziewczynka. Wchodząc do sypialni kilka kroków przed Tobą sprawnie ściąga z siebie sweter i rzuca go na najbliżej stojący mebel. Łóżko skrzypi lekko kiedy układa się po swojej stronie. Nie czekając dłużej na zachętę kładziesz się szybko obok niej i oplatając ją jedną ręką w okolicy brzucha przyciągasz ją do siebie przytulając się torsem do jej pleców. Automatycznie przylega do Ciebie całym swoim ciałem, tonąc w Twoich objęciach. Czujesz jej zapach, miękkość i ciepło jej skóry. Pasuje tam idealnie, jakby to było jej miejsce. Jakby Twoje ramiona były stworzone z myślą o niej. Usatysfakcjonowany, że akcja ratunkowa przebiegła tak sprawnie i znowu masz ją obok siebie przez chwile wsłuchujesz się w jej cichy równomierny oddech, a po chwili oboje błogo zasypiacie.