Determinacja, siła psychiczna, wola walki..

Witam drogie Panie. Jestem mężczyzną z niecodziennym problemem. A w zasadzie z codziennym jednak w rzadko spotykanej sytuacji. Niestety, potrzebuję fachowej porady dlatego też zwracam się tutaj do Was. Nie będę się zbytnio rozpisywał ani zagłębiał w szczegóły, postaram się Wam wszystko uprościć. Otóż , jestem przystojnym, męskim , silnym i niestety.. uczuciowym mężczyzną. Wybaczcie mi moją nieskromność, storpeduje ją odpowiednio w dalszej części tekstu. Od 10 miesięcy jestem związany z osobą,która pobiła na głowę wszystko co było do tej pory, a było tego sporo. Straciłem głowę, ona też. Profil charakterologiczno-psychologiczny identyczny. Prawie codziennie zdarzało się , że wypowiadaliśmy te same słowa/zdania w tym samym momencie. Idealne życie, idealny związek. Ona codziennie z iskrą w oku nie chce mnie puszczać do domu mimo,że jest typem samotniczki i potrzebuje sporo czasu tylko dla siebie. Po 10 miesiącach decydujemy się na wyjazd za granicę (erasmus) , wspólnie ze znajomymi z roku. Okazja życia. Możemy wyjść na poziom niespotykany, możemy przeżyć niespotykane chwile. Jesteśmy parą,która ma tę szansę. Rzeczywistość jest okrutna, po 2 miesiącach od przyjazdu, wszystko się rozsypało. Tęsknota do kraju, choroba, kłótnie , wszystko Nas wyniszcza, zaczynamy się mijać. Ja nie jestem sobą, nie jestem już mężczyzną z Polski tylko swoistą pipą. Więcej się użalam nad sobą , tylko gadam, nic nie robię. Zwalam obowiązki na mnie. W końcu ona ucieka od problemu, znajduje to ciepło , którego u mnie nie było... U swojego ex jednak to tylko głupie rozmówki. Niestety, do tego dochodzi bardzo nieprzyjemna rzecz z mojej strony,którą ona kwalfikuje jako bardziej bolesną niż zdradę fizyczną. Ja zbieram się w garść, składam fakty , robię układankę i dochodzę do wniosku , że uciekła po moich błędach. Nie jest tak silna psychicznie jak ja. Dałem ciała. Skala błędu obiektywnie 7 do 3 po mojej stronie. Biorę ją na rozmowę, mówię,że wracam do życia z Polski. Ona jednak jedyne co może mi zaoferować to 'formalne' bycie razem co w praktyce oznacza zero uczuć, zero dotyku , śpimy razem w jednym łóżku a nawet się nie dotykamy. Przełykam to bo wiem,że aktualnie minął zaledwie tydzień ale napięcie z tym związane wyniszcza mnie kompletnie. Mimo wszystko walczę, z dnia na dzień udowadniam jej , że wracam do stylu z ojczyzny. Ona to widzi, docenia , jednak aktualnie nie jest w stanie zrobić żadnego ruchu. Ja z kolei nie lubię czekać ale jednak wiem,że nie mogę się narzucać. Mimo,że wreszcie mam tutaj swoje życie to świadomość tego,że ona nie okazuje mi nawet najmniejszych uczuć mnie zabija. W tym momencie wkraczacie Wy. Co powinienem zrobić? Jak spróbować jej przypomnieć? Jakie malutkie gesty wykonywać w jej stronę? Jakie rozmowy prowadzić? Szczerze dziękuję za odpowiedzi, pozdrawiam.