Kto mi pomoże? Porozmawia ze mną??? Mam straszny problem z mamą...

Witam, nie wiem, od czego zacząć... Ale jestem zdruzgotana, wali mi się świat i muszę się wyżalić. Na wiosnę zmarł mój tata. Od tego czasu mama mieszka u nas - do swojego domu chodzi, kiedy chce, ale śpi z nami. I mówiąc krótko, średnio raz na tydzień, a w praktyce częściej, się na nas obraża. W mojej ocenie za nic. Tzn. nie mogę mieć innego zdania niż ona. Zaraz twierdzi, że zawsze mówię jej na przekór. Generalnie jest malkontencko i pesymistycznie nastawiona do świata, czasami wyczuwam, że kłótnia wisi w powietrzu i w porę się zamykam, ale nie zawsze mi się udaje. Istotne jest to, że nie tylko śmierć ojca ja tak nastawiła, ale ogólnie od kilku lat jest trudna. Kiedyś, w dzieciństwie, młodości, właściwie do momentu urodzenia przeze mnie dzieci, byłyśmy jak kumpelki i miałyśmy świetne relacje. A potem zaczęła się równia pochyła. Na początku mieszkaliśmy w domu rodziców, z jej strony już wtedy dochodziło do problemów i obrażała się na nas, były tzw. ciche dni, dla mnie strasznie trudne, miałam malutkie, bardzo absorbujące dziecko i potrzebowałam zwykłej rozmowy i życzliwości, a ona traktowała mnie jak powietrze albo wrogo. Potem skończyliśmy budować dom i się wyprowadziliśmy. Niedaleko, mieliśmy częsty kontakt. I wtedy relacje się polepszyły, choć również miewała humory, wychodziła ze mną i z dziećmi na spacery, maluchami, w wózkach, dzieci spały, a ona szła obok i się do mnie nie odzywała albo odburkiwała. Gdy miałam o to pretensje, mówiła: a o czym tu gadać... Ponieważ byłam bardzo z nią związana, mocno to przeżywałam. Dzieci podrosły i wtedy poczułam, że przerwałam pępowinę z matką, zaczęłam żyć swoim życiem, podobało mi się to. Zaczęłam podejmować własne decyzje, nie myśląc, czy jej się one spodobają. Z rodzicami miałam kontakt codzienny telefoniczny, kilka razy w tyg. się widzieliśmy. Mama miewała humory nadal, czasami zadzwoniłam i wyczuwałam, ze jest zła, gdy zwracałam jej uwagę, że źle mnie traktuje, to jeszcze dostawałam opierdziel w stylu, o co mi chodzi i czemu się czepiam. No i ojciec umarł. Mama przyszła do nas i się zaczęło... Na początku byłam wyrozumiała, szok, początki żałoby, ja też byłam zdruzgotana, ale musiałam szybko stanąć na nogi - dla dzieci. Odnalazłam w sobie jakąś tam radość, choć wiadomo, jest przyćmiona i taka już pewnie będzie zawsze. Ale matka powoduje, że momentami nie chce mi się żyć. Jest u nas, nie mam na tyle dużego domu, by dać jej osobny pokój, więc zajmuje salon/pokój dzienny, potrafi siedzieć i do nikogo się nie odzywać. Na pytania odpowiada półsłówkami albo wcale. Ma do nas pretensje nie wiadomo o co, mówi ze złością, że wcale nie chce u nas być, a przecież na siłę jej nie trzymamy. To była jej decyzja, mówi, ze sama nie che mieszkać... Nie chce z nami jadać obiadów, na całe soboty i niedziele wychodzi do siebie, wraca wieczorem. Robiąc sobie herbatę/kawę, posiłek pytaliśmy, czy też jej zrobić, na początku nawet nie pytałam, robiłam, ale szybko sprowadziła mnie do pionu. Miała pretensje wręcz, że proponujemy jej to czy tamto, wiec już nie pytamy, nie robimy. Wiecie, jakie to uczucie, rano wstaję, wiem, że ona nie jadła niczego, nie piła, ale nie pytam, czy jej zrobić, tylko robię dla siebie... makabra. To tyle, jest we mnie tyle emocji, tyle problemów, spraw zaprzeszłych, że nie da się tego w jednym poście zmieścić, w każdym razie s**********o się moje życie i nie wiem, jak je odgruździć...

Poważny problem, raz żałoba strata ojca, dwa tosyczna matka.Nei możńa zwalac wszystkiego na żałobę, moja teściowa jesienią ubiegłego roku też straciłą meża, a mó maz ojca.Było trudno, ale nie zabieraliśmy teściowej do sienie, sama nie chciała.Twierdziła,z emusi sama nauczyć się żyć od nowa, została sama w wielkim domu, tak mieszka do chwili obecnej.Takie zabieranie, zamiast normować proces przeżywania żałoby, wyrywa i stwarza zupełnie nowe okoliczności. Problemy się nakładają.To,z eznam Twój ojciec nie równa się, że mama musi z Wami mieszkac. Owszem mogłby, jeśłi nyło by wszystko ok, ale nie jest.Czy masz rodzeństwo?Siostra mojego M, zupełnie nie weszła w temat, owszem pocieszała słownie, ale matką się nei zajmowała, nei miała czasu.Masz swoją rodzinę, dzieci to trzon, mama jest owszem ważna, ale nie najważniejsza mimo żałoby. Jak będzie tak jak jest wykończysz się nerwowo, co z pewnością odbije się na Waszej roidzinie. Moż e poszukaj rady u psychologa, nie dogadasz się z mamą na ntakich zasadach jak dotychczas, bo już się nei dogadujecie, trzeba szukac efektywnego rozwiązania prblemów.Może mama ma depresję, wtedy warto szukac pomocy u lekarza.Najważniejsza jest diagnoza tych wszystkich prblemów, a przez net raczej nie da się tego rozwiązać.Nie trać głowy, nie załamuj się szukaj wyjścia z tej sytuacji, kiedy jeszcze nie ejst za późno.

Może ma depresje po śmierci Meza.różne rzeczy dziwne się robi po śmierci tak bliskiej osoby.ppdobnp czlowiek bardziej przeżywa śmierć Meza/zony niż wlasnych rodziców (podobno) bo laczy ich inna relacja i wiez .

moze ma depresje? ja bym napisala co czuje i dala matce ten list do przeczytania i zaproponowala wizyte u specjalisty-smierc kogos bliskiego stoi na pierwszym miejscu czynnikow depresji i samobojstw

autorko, podczas żałoby nie wypada tracić cnoty

Może to i depresja, ale w takim razie ma ją już od wielu lat... Bo przejawiała podobne zachowanie bardzo długo już. Ja zrzucałam to na karb charakteru, który się zmienia z wiekiem, jakiegoś takiego dziwactwa, niestety. Proponowałam, żeby może brała jakieś leki, twierdzi, że nie są jej potrzebne. Wizyty u specjalisty nie zaproponuję, bo dopiero bym usłyszała, że chce z niej zrobić wariatkę. Dzisiaj powiedziałam, niech mi spojrzy w oczy i powie: "nienawidzę cię córko i nie chcę cię znać". Bo tak się czuję, jakbym miała wroga. Niestety nie mam rodzeństwa i w tej sytuacji doskwiera mi to bardziej niż kiedykolwiek. Skoro ja jestem taka zła, może inne dziecko byłoby lepsze.

raczej list tu nie pomoże. twoja matka ma roszczeniową postawę: w jej wyobraźni to WY mieszkacie u NIEJ nie na odwrót, zawłaszcza waszą przestrzeń i wprowadza swoje rządy. nie możesz na to pozwolić! to co ona robi to tylko początek, jeżeli teraz nie wytyczysz jasno granic to ona wejdzie ci na głowę i zdominuje twoje życie. tu niestety subtelności się nie przydadzą, musisz jasno i klarownie oznajmić: MAMO MIESZKASZ U NAS, JEŻELI COŚ CI NIE PASUJE ZAWSZE MOŻESZ WRÓCIĆ DO SWOJEGO DOMU. i myślę że taki powrót do jej domu będzie jedynym wyjściem z tej sytuacji. i nie, twoja matka nie ma depresji po śmierci ojca - ona po prostu ma silny instynkt władzy i szuka sobie " poddanych" - was. nie dajcie się, i i twój mąż musicie pracować wspólnie by pokazać że to wasz dom.

Dzisiaj powiedziałam, że ja już dłużej tak nie mogę żyć, że matka mnie strasznie unieszczęśliwia, to ona się spytała, co takiego robi. Powiedziałam, że jaka jest atmosfera w tym domu, że jak my się mamy czuć, skoro siedzi tylko i się nie odzywa??? To ona na to, że w takim razie już tu nie przyjdzie i będzie sama.... Jestem załamana, nie dość, że nie jest już dla mnie żadnym wsparciem, przyjaciółką, te czasy już za mną, niestety, to jeszcze mam taki problem z nią. Mama ma rodzeństwo, np. siostrę w innym mieście, ona ją zapraszała do siebie, my zaofiarowaliśmy, że ją zawieziemy, na kilka dni, dosłownie, to niby okey ale potem się wycofała. A ja tak się ucieszyłam. Bo wreszcie odpowiedzialność za nią spadłaby ze mnie chociaż na kilka dni. Drugą siostrę ma na miejscu, ale niestety, pokłócona z nią :-O

Żadne listy, to nic nie da, a spowoduje kolejną kłótnię. Wyznacz granice i przestań się bać matki, ty sie ciągle bpoisz jej wszelkich reakcji, tego co powie, co odpowie co zrobi.Masz wkodowane poczucie winy.Matka sie nei zmieni, ale ty zawsze mozesz. Jak się matce nei podoba u was, jest słabo, zaproponój powrót do domu i zatkaj uszy na wzbusdzanie poczucia winy, bo oczywiscie będziesz bez serca dla matki.Matka to manipulantka i bezwzglęgna egiostka.Nie ona jedna przeżywa żałobę, ale jako jedyna stwarza swpją osobą wiecnie prblemy.

Do Komandor.... Powiem Ci, że ja też sobie któregoś dnia pomyślałam, że to chyba my u niej mieszkamy.... :-O

To niech nie przychodzi, jej wybór.Owszem byał fajną matką, na etapie jak ty byłaś fajną córką nad którą mogła mieć pełną kontrolę.Nie było w panie twojego oddzielnego życia, takie egoistki takiej pozycji nie mają.Niech idzie do siebie i robi co chce, nie daj się w to wciągnac, bio sie wykończysz psychicznie.

A może ona cierpi na depresje, stad to wszystko??

Menopauza? Niektórym kobietom naprawdę wtedy odwala...

Dziękuję Wam za wpisy, lepiej się trochę poczułam, gdy to wszystko napisałam. Ale powiem Wam, że w najgorszych snach nie myślałam, że dojdzie do takiej sytuacji. Ja dzisiaj jej powiedziałam, co mi robi, jak ja się z tym czuję, że cierpię. Jeżeli sobie nie przemyśli i nie uruchomi trochę empatii, to może faktycznie, niech sobie sama będzie, tylko nie wiem, jak ona sobie poradzi psychicznie, skoro wszem i wobec rozpowiada, ze ona nie potrafi być sama...

weź koło ratunkowe bo zaraz się utopisz w poczuciu winy i jadzie produkowanym przez twoją mamę ( rzuca) :D a tak na serio: ona sobie doskonale poradzi sama, chce tylko mieć potulne owieczki do kontrolowania. patrz ile energii wkłada w manipulowanie tobą! jak ją będzie pożytkować na samodzielne życie to jej tylko wyjdzie na zdrowie. i tak, ta droga do odcięcia się od jej toksyczności będzie długa i bolesna. spodziewaj się telefonów po nocy, gróźb samobójczych, płaczów, wyzwisk, plotek, oskarżeń i innych odchyłów. tylko musisz być niewzruszona. i twój mąż też.

No i to jest główny problem, kto nie potrafi być sam nie potrafi być z kimś. Siedzi z ami, nie dlatego,ż ejesteście fajni i was lubi, tylko dlatego,że nie chce być sama, a to zasadnicza różnica. To włąsnie główny powód, kobieta bluszcz.

Ja sobie doskonale zdaję sprawę, że ona jest u nas nie ze względu na nas, tylko dlatego, że nie chce być sama w swoim domu.....

Siedzę w domu sama z dziećmi. Mąż dzisiaj pracuje do późna. Później wsadzę dzieci w samochód i pojedziemy po niego, w ramach odstresowania dla mnie :-O jest mi tak potwornie smutno, przykro i samotnie. Rok temu byłam taka szczęśliwa, a teraz gruzy... Nie wiem, jak to udźwignąć. Najgorzej ze względu na dzieci. Jak im pokazać relacje rodzinne??? Takie normalne? Boże, nie wiem, czy dam radę...

już ktoś dzisiaj napisał - Twoja mama jest toksyczną osobą i tylko stanowcze postawienie granic uchroni Ciebie i Twoja rodzinę pytasz czemu się nie odzywa - jeśli mówi , że nic się nie dzieje ale jest to niespójne z jej zachowaniem, powiedz jej to i poproś aby wyszła i wróciła gdy będzie miała ochotę porozmawiać, pobyć z Tobą pewnie się z 5 razy obrazi ale za 6 razem może jednak przemyśli wizję z fonią

zadzwoniłam do mamy, a ona do mnie: słucham panią... nie wiem, czy śmiać się, czy płakać. jeśli wg niej miało to być śmieszne, to jednak nie było... okropna sytuacja, okropna... zryczałam się jak głupia. z jednej strony jestem na nią wściekła, że tak gra na moich emocjach, że tak naprawdę ma w d***e, jak ja się czuję, ale z drugiej strony boję się o nią. Jeśli zostanie dziś na noc u siebie, to nie bedę spała całą noc, bo wiem, że nie ejst o jej swiadoma decyzja, tylko nie wiem co... może czuje sie w swoim mniemaniu pokrzywdzona, ze sie czepiam, ze nie zgadzam sie na taka patologiczną sytuację w domu...

strasznie się nakręcasz , niepotrzebnie może być wiele powodów takiego zachowania wypij dziewczyno melisę i zajmij się czymś pożytecznym nawet jeśli to świadome i złośliwe choć ja raczej obstawiam inne powody

nawet jeśli to świadome i złośliwe z jej strony - miało być z dziećmi się pobaw, ciasto upiecz ( mąż się ucieszy) książkę poczytaj, muzykę ulubioną sobie włącz - zajmij się sobą, po prostu mama jest dorosłą osobą, nie zmienisz jej, możesz tylko powoli zmieniać siebie być może mama potrzebuje pomocy psychiatrycznej lub psychologicznej, masz prawo jej to powiedzieć, tłumaczyć ale dopóki będzie stanowczo odmawiać nie zmusisz jej do tego więc nie wal głową w mur bo szkoda głowy, Twojej

Kochana jak to czytam ,to tak jak bym widziała siebie i moją mamę.Dokładnie mam tak samo ,tylko że ja się o wiele dłużej męczyłam , bo jakże to moja matka , to moja wina .Wciąż wzbudzała moje poczucie winy , finał jest taki że obecnie mam ciężką nerwicę lękową .Psycholog nakazał mi zerwać kontakt z nią.

Kiepsko

Lepiej sie nie starac

Nie wyobrażam sobie, że zerwę z nią kontakt, nie chcę tego. Mówię wam, to koszmar nad koszmary. Nie mam nawet komu się zwierzyć, oprócz męża, no ale on tkwi w tym ze mną.

Ja bym jej wyjebał z łopaty.

A moim zdaniem ona nie jest toksyczna... Ma depresję, bardzo cierpi, straciła sens stad różne zachowania których kiedys nigdy nie było. Wyciągaj do niej rękę do skutku, pomagaj. Ona może zrobiłaby tak samo w odwrotnej sytuacji???.... Trzeba jej współczuć.

Ona czuje ze Wam przeszkadza i zachowuje się jak obrazone dziecko. Moja mama też miała taki okres po stracie, była samotna, flustracja, fochy i oskarżenia to była codzienność, ja to odbieralam jako próbę zwrócenia uwagi na siebie.... Nie wiem, ja tak to odbieram. Biorę pod uwagę fakt ze mialyscie kiedys wspaniala relacje. A ludzie którzy kaza się od niej odciąć to banda egoistów... Ja tam własnej matki się nie wyrzekne tylko dlatego ze istnieje szereg zachowan które mnie drażnią, coś utrudniają...

Ja miałam Mamę "wiedzącą wszystko najlepiej" i wymagała abym ja też żyła wg jej wytycznych. Do tego byłam jedynaczką wychowywaną od 15 roku życia przez Mamę (bez rodzeństwa) Tata odszedł jak miałam 15 lat. Wytrzymałam do 37 lat i z dużym hukiem (z Policja i Pogotowiem) wyniosłam się z domu rodzinnego. Dalsze kontakty unormowały się z czasem, aż doszło do ... masakry... Mama dostała udaru i po zrobieniu wszystkiego co się dało zabrałam ją do siebie. Nie założyłam rodziny - nie wiem czy tylko winną była Mama, ale ... może wtedy byłam za mało asertywna i zdecydowana: ale to też kwestia wychowania... I od tego momentu bardzo się z Nią związałam. 1,5 roku mieszkała ze mną; rehabilitowałam ja na wszelkie sposoby; jeździłyśmy po miejscach do których chciała. Odeszła i ... ja do dzisiaj nie mogę się do końca otrząsnąć. Nie ma dnia, żebym nie gadał do niej... Dziwne, ale ... ja tak mam :). Zostałam sama na świecie i żyję tylko po to, aby jeszcze zwiedzić kawałek naszej planety. Zobaczyłam Zorzę Polarną, Spitsbergen, teraz wybieram się do Kambodży. Ile się uda - zwiedzę, bo to już jedyny sens mojego życia - oprócz moich zoologów (2 psy i 1 kot). Wierzę, że też się w końcu ogarniesz i spróbujesz żyć, zwyczajnie żyć, do końca, ale szukając czegokolwiek, co da Ci sens dalszej egzystencji.