powiedzcie jak majac prawie 30 lat mozna zyc nie będąc kochaną

rozumiem Cię - też jakby przesypiałam życie i teraz w coś podobnego popadam ale na krótsze okresy jednak - przeszłam przez moje słabości i dość wzmocniłam się psychicznie, powiedzmy "wyrobiłam" jednocześnie spowodowało to kolejne ograniczenia w tym, kogo mogłabym pokochać zazwyczaj wybieram specyficznie mam nadzieję, że będziesz mieć siłę i wszystko w Twoim życiu się ułoży życzę Ci tego z całego serducha

I jeszcze dodam - tak, czuje potrzebę taką, by troszczyć się o kogoś i opiekować kimś, mieć o kim myśleć, i żeby to było z wzajemnością. Akceptacja, szacunek, to jest dla mnie ważne. No i ta iskra żeby była.

Gość (ta co też przespała życie) a z jakiego miasta jesteś?

z Krakowa, dlaczego pytasz?

Hm, ciekawe. Ja z innego miasta. Gdyby z tego samego to by można czasem wyjść na miasto, bo znajomych ogólnie za dużo też nie mam :P

Muszę już iść spać, dobranoc. Pewnie jeszcze zajrzę ;)

powiem szczerze, że poumawiałam się na kolejne dni i myślę, jaki numer wyciąć, by nie musieć nigdzie iść podobnie z Sylwestrem - jestem nie w formie ogólnie - także do spotkań

dobranoc :)

Je jestem facetem, sam ale nie samotny. Nie nudzę się sam ze sobą i nie chodzę z nosem na kwintę. Rozumiem że czasem samotność może boleć, ale bez przesadyzmu kobiety.

ile masz lat? byłeś w związkach? od jak dawna jesteś sam? masz wrażenie, że jeśli byś chciał, to byś kogoś sobie znalazł?

odpowiedz na te pytania, a ja łaskawie CI powiem, czy masz jakieś prawo do mówienia o "przesadyzmie", kochasiu stawiam, że masz 27 lat może 25, albo 35 po luźnych związkach

Kochasiu? Tak możesz się zwracać do kolegów. Nie chce mi się odpowiadać na zaczepki.

i bez kochasia byś nie odpowiedział wielkiej straty nie ma

Odpowiedziałbym. Lubię tu czasem wieczorami pogadać, ale na zaczepki nie reaguję. A tu znów kobieta musi obrazić faceta, tak dla zasady. Dobranoc.

wiesz, wielka to obraza nie jest niektórych ubodzie innych nie ja w "kochasiu" wielkiego "przesadyzmu" nie widzę. (posyłam piękny złośliwy uśmiech) a dobrej nocy, wzajemnie

Dziewczyny, więcej optymizmu w sobie. Ja wiem, że nie jest łatwo i czasami chce się wyć. Ja w życiu miałam tylko jeden związek - pół roku i na długo mnie to zniechęciło do facetów, ale naprawdę, nie wszyscy tacy są i trzeba mieć nadzieję, że pewnego dnia spotkamy kogoś interesującego i zainteresowanego. I tego się trzeba trzymać. A póki co trzeba wypełnić swoje życie czymś innym.

Pan gag ale z ciebie debil... btw rozumiem że to życiorys twojej puszczalskiej matki? Właśnie te szmaty co się dymaly z kim popadnie to teraz szanowane żony i matki. A te stare panny to takie nieśmiałe, porządne i taka jest prawda

Widzę, że masz ciężko. W tym wieku to chyba już naprawdę nie ma z czego wybierać, bo najlepsi mężczyźni już dawno pozajmowani. Ewentualnie możesz szukać wśród rozwodników, powinno ich już trochę być, takich z kilkuletnimi dziećmi, których dorobili się za młodu. Tak naprawdę, to polecałabym ci iść na terapię. Masz ewidentnie objawy depresji, a będąc w takim stanie raczej ciężko cieszyć się życiem i przyciągać do siebie pozytywnych ludzi. Polecam poszukać pomocy, na przykład tu: psychoterapia-kielczyk.pl. A tak ogólnie, to nie masz się co martwić, społeczeństwo starzeje się coraz wolniej, mamy więc więcej czasu na zakładanie rodziny czy poszukiwaniu miłości swojego życia. Zajmij się sobą, a ktoś się na pewno znajdzie prędzej czy później.

ja myslalam ze znalazlam, tzn ze cos z tego moze byc, to bylo rok temu... był calkiem przystojny, chociaz z tradzikiem, inteligetny introwertyk... troche flirtowalismy, zaryzykowalam, zaprosilam na kawe, po 3 dniach odpisal, ze wyjezdza i nie wie, kiedy wroci..., oczywiscie wiecej sie nie odezwal :( nie poznaje wielu nowych ludzi, tak, mam depresje, szukam oparcia w Bogu (Pismo Sw., rekolekcje itp.), od czasu do czasu chodze do psychologa, a czasami do psychiatry po leki, jak spac nie moge, popadam tez w pracoholizm, zeby jakos zyc

Może uznacie że to głupie, ale polecam film The Secret. Jeśli się go naprawdę wezmę do serca i będzie się naprawdę sumiennie to wdrażać, to są zmiany. Widzę to w kilku aspektach swojego życia już. Nad tym uczuciowym nadal pracuję... i jest dobrze. Najgorsze to pozwolić temu osamotnieniu tak wrosnąć w siebie.

Witam po raz drugi na tym topiku. I chyba ostatni. Wczoraj dałem tu paniom swoją konkretną ofertę. Żadna z Was nawet słowa nie napisała. Mam przekonanie graniczące z pewnością,że ten topik założony został TYLKO do narzekań i nie macie moje drogie chęci na zmianę Waszej sytuacji na lepszą. Dziwne i przykre,ale trudno. W każdym razie, gdyby któraś z Was miała chęć ZROBIĆ COŚ W DOBRYM KIERUNKU, a nie tylko gadać jak to źle jej żyć-mój mail i oferta jest czynna. Pozdrawiam.

twój mail jest brany pod uwage, takze czekaj cierpliwie ;)

odpisałam Ci - szkoda, że masz tylko 36 lat

zbiera adresy mailowe bo nic nie odpisuje

up

Witam. Nie zbieram adresów. Odpisuję. Np. przed chwilą tej Pani, która wczoraj napisała. I co to ma do rzeczy,że tylko 36 lat? Znaczenie ma czy da się dopasować. Tak uważam. :) Pozdrawiam.

Wiem jak smakuje samotnosc i wiem jak moze bolec bo wiekszosc swojego zycia spedzilam samotnie teskniac za bliskoscia. Jednak nie widze sensu oburzania sie z powodu tego, ze ktos osmielil sie splycic czy umniejszyc twoje cierpienie. Powtarzam: biadolenie i ciagle narzekanie z powodu samotnosci nie zmieni niczego w waszym zyciu. Ok, to normalne ze czegos nam brakuje ale robienie olbrzymiego dramatu z powodu czegos na co nie mamy w tym momencie wplywu tylko pogarsza sprawe. Jezeli powiedzmy przez dwa lata mamy byc singlami to jak lepiej przezyc te dwa lata - szlochajac non stop w poduszke i torturujac sie myslami czy probowac pogodzic sie z takim stanem rzeczy? Lepiej cierpiec czy zaakceptowac to co jest a czego nie mozna zmienic i miec spokoj? Nie jest to latwe ale wydaje sie miec wiecej sensu niz pograzanie sie w ciaglym smutku.

to, że dla mnie 36 to za mało lubię starszych facetów rozczulają mnie też młodsi - o 11 lat, czasami mniej nigdy nie zwróciłam uwagi na mężczyznę 30 plus z rzadka - ale także nie na 40+ zazwyczaj 50+ a maksymalna różnica wyniosła raz 41 lat :) i w ten sposób chyba pobiłam rekord mojej praprababki, która miała męża o 40 lat starszego nie - raczej - mogłabym mieć szansę na pobicie rekordu żeby na kogoś zwrócić uwagę muszę mu się poprzyglądać, posłuchać, poobserwować i czasami zdarza się, że myślę - OK, ten może mógłby być a czasami strzela piorun i wiem, że ten z pewnością mógłby być nie umiem umawiać się z kimś o kim nic nie wiem, nudzi mnie to nie lubię sztampowych rozmów - to wszystko powinno być naturalne moim problemem jest to, że pomimo iż potrafiłam znaleźć ludzi, z którymi z chęcią poszłabym na kawę - żaden z nich mnie na nią nie zaprosił (choć może z racji różnicy 30 czy 20 lat nie wpadł na tę światłą myśl) oczywiście także mogłam im się nie podobać

sorki "ja 35" 2 lata to mało 4 też ujdzie ja jestem sama ot tak - mam lat 30 gdyby liczyć to od momentu, kiedy zakochałam się pierwszy raz? (pierwsza klasa podstawówki, choć pewnie w jakiś sposób wcześniej) - długo jeśli od 9tego roku życia, gdy zakochałam się w kimś o 31 lat starszym - długo nawet od 17tki czy 18tki dość długo

spierdzialam sie