Zazdrość i brak czasu

Hej, Jestem ze swoim chłopakiem od jakiegoś czasu, ale znamy się o wiele dłużej. Byliśmy najpierw przyjaciółmi i nawet nie myśleliśmy o byciu razem, więc mówił mi wszystko. Że prawie każdą swoją dziewczynę zdradził i takie tam. Teraz jak jesteśmy razem, wiem, że tego nie robi, bo nie robił już od kilku miesięcy jak zaczęliśmy się spotykać, ale jednak strach pozostaje. Jestem zazdrosna jak pisze z koleżankami i spotyka się z kolegami może też dlatego, że nie ma ostatnio dla mnie czasu. Nie mam łatwego okresu w życiu i jeszcze bardziej przydało by mi się jego oparcie. Ale jak ma czas, żeby się ze mną spotkać to jest zbyt leniwy żeby to zrobić. Mam wrażenie, że mu tylko przeszkadzam i że tylko ja staram się to ratować, bo nie jest ostatnio między nami najlepiej. Chce mi się płakać i jednocześnie wściekać, bo nie wiem co mam robić. Dodam, że z początku nie chciał ze mną być przez co jeszcze bardziej czuję się niepewnie. Czy któraś dobra duszyczka może mi doradzić? Odpuścić czy dalej się starać? Niby przeprasza, ale dalej robi to samo. Ja już nie mam siły się cały czas przed nim czuć niepewnie, bo to raczej nie o to w związku chodzi. Mam wrażenie, że jak coś zrobię źle to mnie rzuci, zakończy to... Proszę, o dobre rady.

Dobre rady są tu niepotrzebne bo i tak zrobisz, co będziesz chciała. Na Twoim miejscu poszukałabym kogoś, kto odwzajemnia uczucia i nie bawiła bym się w podpórkę dla skrzywdzonego przez los osiłka. Odpuść go sobie i żyj pełną piersią, kobieto!

Często myślę nad tym, że z kimś innym było by mi lepiej. Ale wtedy on powie czy zrobi coś takiego dzięki czemu jestem mega szczęśliwa. Był przy mnie w trudnych chwilach, gdy kogoś potrzebowałam nawet gdy dzieliły nas tysiące kilometrów, a nie byliśmy parą. Ciężko mi jest to zaprzepaścić. Chyba to prawda, że dziewczyny wolą chamów...