Mężczyźni dziwią sie jak można byc z kimś na odległość

kochać go i nie mieć ochoty na zdrady. otóż można. jak się kogoś kocha i jest się kochaną, to można być w związku na odległość całe życie.

Całe życie? Bez przesady...

Całe życie się nie da , przez pewien czas owszem. Człowiek potrzebuje bliskości drugiego człowieka .

czasem to trwa prawie całe życie. Oczywiście ludzie sa ze sobą przez jakiś czas, a potem znowu rozłąka, ale jeśli miłość jest prawdziwa, odległość jej nie zniszczy.

jestem kobieta a też się dziwię :)

Silene Tak całe życie można kochać kogoś na odległość , ale być razem to coś innego.

Czasem życie tak się układa. Ona pracuje i żyje tu, on tam, trudno wszystko rzucić. Poza tym w takim związku nigdy się sobą nie znudzi :-)

owszem dziwią się bo nie łączą seksu z miłością więc dla nich wierność nie jest wyznacznikiem miłości

Jeśli rozumiesz pojęcie bycie razem jako wspólne obiady, kolacje, zakupy i inne czynności, któr muszą być wkonywane razem, nie oddzielnie, to zgadzam się, na odległość nie można być razem. Ale jeśli jest o wspólne planowanie rzeczy miłych np. wspólnego wakacyjnego wyjazdu lub mniej milych jak np. remont mieszkania i realizacji tego jak jesteśmy razem fizycznie, codzienne rozmowy, troska o drugą osobę, ciągły kontakt, to tak - to jest bycie razem na odległość

ale bycie razem to również pewne poczucie, ze ma sie na kogo liczyć w życiu codziennym. A w takim "związku" na odległość człowiek tak naprawde jest sam. Pomijam potrzebę fizycznej bliskości drugiego człowieka, bo moim zdaniem jest ona podstawą dobrego zwiazku.

Brak bliskości to ogromny ból

A ile jest par mieszkających razem, ale jak jedno z nich ma problemy, to drugie się odsuwa, bo nic go nie obchodzi? W związku na odległość jeśli ludzie się kochają, to to drugie zawsze wysłucha i pomoże, doradzi, podpowie jak wybrnąć z sytuacji.

Nie od dziś ludzie żyją pod jednym dachem nie kochając się

ale ja pisałam o problemach w zyciu codziennym- takich banalnych ale jednak. Jak jesteś z kimś blisko, mieszkacie razem zawsze gdzieś z tyłu głowy masz to, że jest, pomoże. A jak jest tysiące kilometrów od Ciebie MUSISZ sobie radzić sama, po prostu.

wejdzccie w watek który tu jest, mianowicie toksyczni i nadopiekunczy rodzice mojego faceta czy jakoś tak. to juz przejaw desperacji

No ja też pisałam o przyziemnych problemach. Mój partner wie o wszystkich awariach, problemach, diagnozuje je, tak że jak wzywam fachowca, to dobrze wiem co się stało i nie daję się oszukać. Pewnie, że jak jest akurat ze mną i coś nawala, to on naprawia, jak daje radę. Jak nie, to i tak trzeba wezwać fachowca, tyle że on dzwoni.

czyli jak złapiesz gumę wracając wieczorem z zakupów to możesz do niego zadzwonić, on podjedzie i Ci pomoże? O takich sytuacjach piszę. Ja tylko pół roku żyłam na odległość i nie daliśmy rady, za bardzo za sobą teskniliśmy. Pod koniec lataliśmy co weekend- więc w końcu przeprowadziłam sie do kraju gdzie on pracowal- wyszło taniej :):) Więc jakich piszesz o takim związku na całe życie to.. dla mnie kosmos.

Jak złapię gumę to wzywam pomoc. Przeprowadziłaś się, czyli wszystko zostawiłaś? Rodziców, przyjaciół, karierę zawodową? Chyba że nic Cię nie trzymało w domu. Bo to też zależy czy decydujesz się ruszać na koniec świata za ukochanym tracąc wszystko co masz, czy nie masz nic do stracenia, więc ruszasz za przygodą.

Jak dla mnie to akt desperacji dla ludzi którzy nawet nie mają z kim zdradzać więc kurczowo trzymają się takiego pseudo związku na odległość bez perspektywy życia razem.

akt desperacji? Myśmy się rozstali na kilka lat i nie miałam problemów z poznawaniem kogoś. Poznałam w tym czasie 3 panów. Żadnego nie pokochałam, z żadnym nie chciałam być. To jest miłość, nie akt desperacji

"Jak dla mnie to akt desperacji dla ludzi którzy nawet nie mają z kim zdradzać więc kurczowo trzymają się takiego pseudo związku na odległość bez perspektywy życia razem. " x albo właśnie mają z kim zdradzać i dlatego wolą by partner był daleko np. pracował za granicą :P

Nie wyobrażam sobie być w związku na odległość całe życie, to jakaś odmiana masochizmu.

Nie, to nie jest miłość, po latach nie kochasz już osoby tylko wspomnienie/wyobrażenie o niej. No i to żadna sztuka "kochać" kogoś o kim więcej myślimy niż z nim rozmawiamy.