Moje życie nie ma sensu

Moje życie nie ma sensu. Na jakikolwiek jego aspekt bym nie spojrzała, to jest ono beznadziejne. Mam 27 lat. Jestem sama, bo wyglądam na tyle przeciętnie, żeby nie powiedzieć brzydko, że nikt nie przejawia ochoty mnie poznać. Szukanie dookoła kogoś bliskiego nie daje żadnych rezultatów, a moje konto na portalu randkowym zbiera tylko wiadomości od tych, którzy chcieliby mnie przeleciec, a nie poznać. Dbam o siebie, ubieram się normalnie, ale nie jestem na tyle ciekawa chyba, żeby się mną zainteresować. Jest jeden facet, któremu się podobam, ale z jego strony jest to tylko pociąg fizyczny. Ma narzeczoną i otwarcie mówi, że jej dla mnie nie zostawi. Pracuję na czarno od kilku lat, bo w moim mieście nie potrafię znaleźć sobie normalnej pracy... Nigdy nie zarabiałam wiecej jak 1200 zł, teraz jest to nawet mniej. Moja rodzina to banda wieśniaków :( Mam wrażenie, że w moim domu tylko ja dbam o porządek, a mieszka nas razem 6 osób... Nikogo prócz mnie nie razi brudna muszla klozetowa, żółta wanna czy zapchany odpływ. Podłoga w korytarzu zadeptana błotem to też nie problem dla nikogo. Nie mam siły już po nich wszystkich sprzątać, musiałabym to robić codziennie, ja jedna... A są to sami dorośli ludzie... Nie da się tu ustalić kolejki sprzątania np łazienki czy toalety, bo prócz mnie reszta naprawdę ma na to wyrąbane :( Moja mama kieruje się w życiu zasadą: byle jak, byleby było... I to się tyczy wszystkiego co robi... Chciałabym się wyprowadzić od nich jak najdalej i żyć sama, ale trudno mi tak zabrać wszystko i wyjechać do obcego miasta, gdzie nie mam nawet znajomego. Wynajęcie głupiego pokoju w dużym mieście to cała moja teraźniejsza pensja. A żeby coś wynająć, trzeba już pracę mieć. A ja nie mam żadnych kwalifikacji, jedynie średnie wykształcenie... Nie radzę sobie sama, potrzebuje wsparcia, pomocy od kogoś, a nie ma kompletnie nikogo, kto by mnie wspierał... Dobijcie mnie, bo i tak już nie chce mi się istnieć.

Wydajesz się fajna. Piotrek tulii. Powodzenia.

Współczuję, nie poddawaj się. Masz w pobliżu większe miasto? znajomych gdzieś żeby Ci pomogli z pracą? Ja mam tyle lat co Ty, co prawda mam faceta, ale nie mam pracy. Mam chyba nerwicę i lęk przed ludźmi i to jest męka.

Nie ma rzeczy niemozliwych,tylko inaczej musisz do nich sie zabrac.Trzeba sie w zyciu odwazyc,by moc odmienic swoje zycie.Skoro pracujesz na czarno,mozesz to robic rowniez za granica i to za wiele wieksze pieniazki:-)One pozwola Ci,na samodzielnosc i lepszy start,rowniez na zmiane wygladu:-)

Piotrek, jeśli to było szczere to dziękuję. Mieszkam 120 km od Trójmiasta. Nie mam tam nikogo, kto mógłby mi pomóc. Chciałabym się tam wyprowadzić i niewykluczone, że to zrobię, kiedy skończę obecną pracę. Niemniej jednak, będzie to dla mnie bardzo trudny krok, bez gwarancji, że wszystko się uda. Na wyjazd za granicę musiałabym mieć przynajmniej 3 tysiące zł, żeby zapłacić z góry za zakwaterowanie i żyć do czasu znalezienia pracy i pierwszej wypłaty. Zresztą tu w Polsce tak samo... A takiej kwoty nie mam nawet gdzie pożyczyć.

Do beznadziejnego życia doszły jeszcze problemy zdrowotne. Są podejrzenia, że mam cukrzycę :( W tygodniu się dowiem, czy rzeczywiście...

wcale nie musisz miec tylu pieniedzy na start! ja wyjezdzajac do nl musialam miec tylko na pierwszy tydzien na jedzenie, a reszte przejazd do nl mialam na kredyt i agencja pobrala mi z pierwszej tygodniowki, po tygodniu pracy mozna poprosic o zaliczke?moze to jest jakies wyjscie?

jeśli szukasz pracy za granicą sprawdz pracaidealna.pl moja znajoma wyjechała ostatnio dzięki ich pomocy do Norwegii

Nie szukam pracy za granicą. Szukam lepszego życia tutaj, w Polsce.