Byłam utrzymanką.

Przed prawie rok. Mimo stałej pracy i dorywczej potrzebne były pieniądze (na co to tutaj nie istotne, chodziło o chorobę). Znalazłam na jednym z portali żonatego faceta który płacił za seks i dyskrecję. Czyli tak, to prostytucja. Był bogaty, potrzebował dyskrecji a ja kasy, rozmawialismy o tym długo. Wszystko było jasne i klarowne. Potem problemy moje się skończyły i układ też. Więcej do tego w życiu nie wrócę, nigdy. Przez prawie rok byłam prostytutką (bo uważam, że d***** to bardziej stan mentalny) i nie mam z tego powodu zbytnich wyrzutów sumienia. Mialam na początku jak musiałam wziąć pieniądze, to było straszne, nieopisany wstyd, facet sam powiedział, że dla niego jest dobrze bo dyskrecja najważniejsza. Dlaczego nie czuję poczucia winy jak powinnam?

Daj spokoj. Zycie powinno sie przezyc tak zeby wstyd bylo o nim opowiadac:-)

Sa rozne sytuacje w zyciu , zamknij ten rozdzial i zyj dalej chyba ,ze nie mozesz sie z tym uporac ?

a na co byłaś chora?

Tutaj autorka: Uporałam, właśnie uporałam. Wszak nikt nikomu krzywdy nie robił, nie kłamał. Tylko przeczytałam gdzieś jakiś temat, że prostytutka pozostanie nią na zawsze i zaczęłam się zastanawiać czy powinnam czuć jakieś piętno na sobie. Nie czuję, przecież już tego nie zmienię.

Tutaj autorka: Na nic zakaźnego :P Potrzebowałam na operację.

No to skoro uporalas sie to miej gleboko co mysla inni - za Ciebie zycia nie przezyja !

E tam, znam byłą prostytutkę i super babka. ;) A potrzebowała na życie... Moim zdaniem prostytutki to są takie kobiety, które robią to z chęci, a nie, bo muszą i mają do tego charakter.