Rozbieżności między dorosłym rodzeństwem, jak niebo a ziemia, skąd się biorą?

Powiem może na przykładzie moim i mojego brata, ale znam obok wiele podobnych przykładów. Otóż i brat i ja wychowywani byliśmy przez te same osoby, mamy różne charaktery i to jest normalne, ale skąd to się bierze, że ja nie chwaląc się potrafiłam skończyć dobre studia, znaleźć pracę, żyć na jakimś normalnym pozomie. A mój brat wieczny leń, nie chce się dalej uczyć i nie miałabym nic do tego gdyby nie fakt, że z nudów pije. Ludzie w moim miasteczku nie dowierzają, ze jesteśmy rodzeństwem. Jedno zawsze chwalone a drugie zawsze na świeczniku bo jedynki, uwagi, złe sprawowanie, złe towarzystwo. Od zawsze ciągnęło go do towarzystwa patologicznego, chociaż jeseśmy z tzw. dobrego domu. Wiem, że bratu na więcej pozwalano bo był chłopcem (głupie ale tak było), matka jakoś bardziej go rozpieszczała, wszyscy widzieli głównie jego a mnie mało kto zauważał. A jednak koniec jest taki, że to ja do czegoś doszłam a on się stacza. Rozmawiam z nim, rozmawia matka, ale to nic nie daje. Czasem się boję, że z niego już nic nie będzie. W żadnej pracy się nie umie utrzymać dłużej niż 3 miesiące, pije z kolegami, dziewczyna parę lat temu rzuciła go to nie szuka nawet nasępnej tylko woli chlać. Waszym zdaniem takie rozbieżności w rodzeństwie biorą się z czego? Bo sama różnica charakterów to marne wytłumaczenie... Moja matka twierdzi, że wychowano nas tak samo.